Η 19η Φεβρουαρίου είναι μια από τις πιο τραγικές ημερομηνίες στη βουλγαρική ιστορία γιατί σημειώνει το τέλος της δράσης και της ζωής ενός από τους σημαντικότερους αγωνιστές της βουλγάρικης απελευθέρωσης από τους Οθωμανούς. Φέτος συμπληρώνονται 142 χρόνια από τον θάνατο του Βασίλ Λέφσκι, τον οποίον οι ευγνώμονες γενιές αποκαλούν Απόστολο της ελευθερίας λόγω και του ιερατικού του παρελθόντος.

Ο χειροτονημένος ιεροδιάκονος είναι γεννημένος στις 18 Ιουλίου του 1837 στην πόλη Κάρλοβο και παρά τη σύντομη ζωή του ενεργητικά συμμετέχει στην οργάνωση της εθνικής επανάστασης ως μέλος της πρώτης και της δεύτερης Βουλγαρικής Λεγεώνας και της τσέτας του Παναγιώτ Χίτοφ.

Ο ηγετικός ρόλος του Λέφσκι ξεκινά όταν αρχίζει να πραγματοποιεί μεγάλες περιοδείες στη χώρα, κατά τις οποίες ιδρύει ευρύ δίκτυο επαναστατικών επιτροπών. Η λεγόμενη Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση που δημιουργεί ο Απόστολος θέτει τα θεμέλια της βουλγαρικής εθνικής επανάστασης – της Εξέγερσης του Απρίλη του 1876 και στη συνέχεια της Απελευθέρωσης της Βουλγαρίας το 1878.

Ταυτόχρονα, πέρα από τις εθνικές διαστάσεις της, αυτή η οργάνωση αποτελεί επίτευγμα και για το ευρωπαϊκό επαναστατικό και δημοκρατικό κίνημα του 19ου αιώνα. Μνημεία αφιερωμένα στη μνήμη του εθνικού μας ήρωα υπάρχουν και στο εξωτερικό – σε χώρες της Ευρώπης, της Βόρειας και της Λατινικής Αμερικής, και της Ασίας.

Για κάθε Βούλγαρο, ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση ή τις πολιτικές αντιλήψεις του, ο Απόστολος της ελευθερίας, με την αφοσίωση και την ηθική καθαρότητά του, είναι εξαιρετικά πολύτιμος. "Έχω αφοσιωθεί στην πατρίδα, να την υπηρετώ μέχρι θανάτου και να δουλεύω με τη βούληση του λαού", γράφει ο ίδιος. Ο Λέφσκι αγωνίζεται για "καθαρή και ιερή δημοκρατία", όπως αναφέρει στο σημειωματάριο του, για ατομική και εθνική ελευθερία, για ισονομία των λαών, για πολιτικά δικαιώματα των εθνών και των μειονοτήτων, για δημοκρατικό πολίτευμα.

Η ανθρώπινη ιστορία αποδεικνύει πως καμία προδοσία και κανένας δήμιος δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει τον ρου των γεγονότων. Και οι άνθρωποι σαν τον Βασίλ Λέφσκι, στον οποίο αποδίδεται και η φράση, γνωρίζουν πως αν το έργο τους στεφτεί με επιτυχία κερδίζει ο λαός τους, ενώ αν τους πιάσουν και τους σκοτώσουν χάνουν μόνο τον εαυτό τους.