Η ημέρα της Σταύρωσης του Χριστού είναι η πιο θλιβερή για τη χριστιανική κοινότητα, η μόνη, την οποία δεν τελείται Θεία Λειτουργία. Δεν υπάρχει και Θεία Μετάληψη, γιατί ο Ίδιος ο Κύριος αυτοθυσιάστηκε μέσω του θανάτου του Υιού Του στον Σταυρό.

Η ησυχία γεμίζει τις καρδιές των πιστών, οι οποίοι κοιτάζουν μέσα τους, για να δοκιμάσουν τη συνείδησή τους. Σκύβοντας τα κεφάλια τους, στρέφονται στον Θεό με ευγνωμοσύνη και ταπεινοφροσύνη προς την αυτοθυσία του Χριστού – του Αμνού του Θεού, ο οποίος καταργεί τη θυσία της Παλαιάς Διαθήκης και εγκαθιστά την Ευχαριστία ως πηγή της αιώνιας ζωής.

Στη Βουλγαρία η Μεγάλη Παρασκευή είναι αργία, κατά την οποία οι ναοί γεμίζουν πιστούς. Νωρίς το πρωί, πριν τη λειτουργία, που ονομάζεται «Βασιλικές ώρες», στη μέση του ναού, μπροστά στη Σταύρωση που βγάζεται την Μεγάλη Πέμπτη, τοποθετείται ο στολισμένος με λουλούδια «τάφος» του Χριστού. 

Στο τέλος της λειτουργίας οι ιερείς βγάζουν από το τέμπλο την Αγία Σινδόνη με την κεντημένη απεικόνιση του Σώματος του Ιησού Χριστού, βγαλμένου από τον Σταυρό.

Αφού οι ιερωμένοι προσκυνήσουν, έρχεται η σειρά των πιστών, που σε ένδειξη ταπεινοφροσύνης και μετάνοιας περνούν κάτω από τη Σινδόνη.

«Αυτό το πέρασμα κάτω από την τράπεζα συμβολίζει την κάθοδο μαζί με τον Κύριο στον τάφο – εξηγεί η θεολόγος Αλεξάντρα Καραμιχάλεβα σε συνέντευξη για το Ράδιο Βουλγαρία. – Είναι ο θάνατος μας για τη μέχρι τώρα ζωή μας σε ματαιότητα, που υπαγορεύεται από τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, τον θυμό, την απληστία, τη ζήλια μας. Γονατισμένοι μπροστά στον Σταυρό του Χριστού, περνώντας κάτω από την τράπεζα, μπαίνουμε στον τάφο, πεθαίνουμε για το μέχρι τώρα «εγώ» μας. Από την άλλη πλευρά βγαίνουμε αναγεννημένοι, με υπόσχεση για νέα ζωή στον Χριστό, ζωή σε αγάπη προς τον άλλον. Στη νέα ζωή η προτεραιότητά μας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός με τις εντολές του.»

Και οι πιο σημαντικές εντολές του Θεού είναι να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον. Αυτό σημαίνει όλα που κάνουμε κάθε μέρα να υπαγορεύονται από το να μην πληγώνουμε κανέναν.

Σταυρωμένος και καθηλωμένος μεταξύ δύο ληστών, ο Σωτήρας προσεύχεται τον Πατέρα Του να συγχωρέσει τους βασανιστές Του και δίνει ύψιστο παράδειγμα για την αγάπη προς τον Πλησίον. Αυτή τη στιγμή, ο ένας από τους ληστές αναγνωρίζει τον Υιό του Θεού και ζητά συγχώρεση:

«Αυτό είναι πολύ δυνατό μήνυμα για όλους μας, ότι υπάρχει ελπίδα, ενώ είμαστε ζωντανοί δεν είναι αργά να μετανιώσουμε – επισημαίνει η Αλεξάντρα Καραμιχάλεβα. – Να αναγνωρίσουμε τον Χριστό ως Θεό και Σωτήρα. Να Τον δοξάσουμε ως τέτοιο και να ζητήσουμε συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Στην ουσία ο ληστής έχει πολλές αμαρτίες – δολοφονίες, ληστείες, αλλά με αυτή τη στάση θλίψης και ταπεινοφροσύνης, συνειδητοποιεί ότι αξίζει τα βάσανα και την τιμωρία του. Βλέπει επίσης ότι ο Ιησούς βασανίζεται, παρόλο που είναι αθώος, και αυτή η ανακάλυψη στην ουσία τον σώζει.»

Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί, ακόμη στις σκέψεις μας να προσπαθούμε να μην καταδικάζουμε τους άλλους, ακόμη και όταν με τα μάτια μας βλέπουμε τα λάθη τους. «Η προσοχή πρέπει να κατευθύνεται προς κάθε κίνηση της ψυχής μας – εάν αντιδράμε απέναντι στους άλλους ανθρώπους με αγάπη», λέει η Αλεξάντρα Καραμιχάλεβα:

«Στην πραγματικότητα το μέτρο μας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Είναι το μόνο υπόδειγμά μας προς μίμηση. Κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να αναρωτιόμαστε τι θα έκανε ο Χριστός, εάν ήταν στη θέση μας. Και ο Χριστός θα συμπεριφερόταν με άνευ όρων αγάπη προς κάθε άνθρωπο – ανεξάρτητα από το αν είναι αμαρτωλός ή αναμάρτητος – με συγχώρεση, με έλεος και γενναιοδωρία. Τέτοιοι πρέπει να είμαστε και εμείς – να προσπαθούμε κάθε μέρα να είμαστε καλύτεροι, να μοιάζουμε περισσότερο τον Χριστό και τον Θεό.»

Δείτε επίσης:

• «Επιτάφιος θρήνος» - δοξολογίες της Μεγάλης Παρασκευής

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα 

Φωτογραφίες: bg-patriarshia.bg, BGNES