Ajo është kokulur në sallonin e errët, kurse shpirti i saj është aty, ku dritat i ngrenë në sytë e saj aktorët deri në qiell. Sepse ka arritur lidhjen me materien e cila e ka frymëzuar krijuesin në rikrijimin e saj.Antoaneta-Maria Stojanova e ndan jetën e saj midis librarisë së vogël familjare në fshatin Branipole e rrethit të Plovdivitdhe sallave teatrale. Në to, ajo vazhdimisht shkel me një respekt dhe ankth, qëkurse akoma si gjimnaziste ka parë në Teatrin Popullor shfaqjen “Xhaketë prej veluri” të Stanisllav Stratievit. Që atëherë i ka mbetur kujtimi nga një aromë e veçantë – aroma e skenës, e cila ka kundërmuar si në kishë.

“Bile herën e parë, kur shkela në skenën e madhe të Teatrit Popullor, komandantja zonja Zllatka Baneva më hipi, unë u zbatha dhe kalova – kjo qe sikur hyn në një Tempull të Shenjtë të Zotit. Kjo ndodhi përpara spektaklit “Hëshove” (“Të mërguarit”). E luanin për herën e 200 për kujtim të Çoço Popjordanovit. Dhe atëherë ndjeva fjalët – kaq lojë, kaq shumë spektakle të rikrijuara. Aktorët i lënë aty shpirtrat.”

Tanimë shtatë vjet Antoaneta-Maria tërheq pas vetes së vet pelegrinët teatralë – grupi i saj prej spektatorëve udhëtues drejt skenave të kryeqytetit rritet vazhdimisht. “Kur e ndaj magjinë me më shumë njerëz, atëherë është shumë e fortë dhe e bukur”, beson ajo. Në fillim fare ka filluar t’i çojë shokët e vet në teatër, pas kësaj 9 veta janë nisur me një autobus të vogël, derisa gjatë muajit të kaluar përpara Teatrit Popullor “janë derdhur” 118 spektatorë prej dy autobusëve. Vetë ajo organizon të gjitha – blen biletat, siguron transportin dhe shpesh e jep të gjithë qarkullimin e parave nga libraria. Dhe përkushtimi i saj nuk mbetet pa u vënë re. Jo rastësisht regjisori Aleksandër Morfov i dhuroi një nga “Askerët” e vet me fjalët: Për botën tënde, të cilën ti e krijon! Kurse Antoaneta-Maria pohon  me modesti, se nuk e meriton.

“Sepse ka njerëz të tjerë që bëjnë gjëra shumë më të mëdha dhe të shumta. Kjo e imja është vetëm një grimcë. Përpiqem të mbledh njerëzit, që të mund të përjetojnë në këtë kohë të rëndë diçka të vërtetë. Kur e shikoni gëzimin e tyre-sepse ata duke u kthyer në autobus këndojn, nuk mund të përfytyroni se çfarë është të të këndojnë  50 veta këngën “Bell kon”/“Kali i bardhë”/ – kjo është këngë nga shfaqja teatrale “Të mërguarit”. Kjo u jep kuptim dhe ata e përjetojnë për një periudhë të gjatë kohe – disa javë pas spektaklit më telefonojnë që të më falënderojnë, të më thonë se një magji të tillë nuk kanë përjetuar. Ka njerëz në moshën 50-60 vjeçe – mjekë, avokatë. Ata nuk e kanë parë, nuk kanë hyrë në Teatrin Popullor. Brenda ju tregoj se çfarë të shikojnë, çfarë të lexojnë. Kurse pas spektaklit, takimi me artistët – të cilët luajnë disa orë, ndahen në skenë dhe akoma nuk kanë dalë nga roli – t’i prekësh, t’i përqafosh, të fotografohesh me ta, të ndiesh këtë afërsi.”

Në librarinë e saj në Branipole Antoaneta-Maria ka renditur një vend me kujtime, të cilin e ka quajtur “Oltari i teatrit”. Aty janë fotografitë e saj me artistin e madh Vellko Kënev, me artistin e dashur Çoço (Petër) Popjordanov, vdekja e të cilit e tronditi kaq shumë, saqë ajo i dedikoi piktura dhe një poemë, në të cilën çdo një fjalë fillon me germën e tij P. Por, cilin mes atyre  ajo e vë në piedestal?

“Jo, nuk ka sesi – unë që të gjithë i pranoj si një të tërë. Por, Aleksandër Morfovi për mua është më i madhi dhe ai që është afruar me të, e shikon se për çfarë bëhet fjalë. Sado që të flasin, çfarëdo që të jetë thënë, 16 vjet të luhet një spektakël, i dytë, i tretë dhe sallat të jenë plotë e përplot – kjo vet flet. Ka spektakle – për to ngrihet zhurmë e madhe, por luhen nga 1 vit dhe bien. Tek ato të tijat nuk ka një gjë të tillë. Njerëzit dalin të tronditur, sepse jo lëkur, por zemra të rrëqethet dhe lë gjurmë.”

Pas ndonjë muaji tjetër pelegrinët teatralë do të përcaktojnë aktorin më të denjë për statujën e tyre të fansave, kurse aktualisht po përgatiten  për udhëtimin e radhës të “pelegrinazhit” – do të shikojnë  “Provë për të fluturuar” në Teatrin Popullor. Dhe me ta Antoaneta-Maria për të satën herë të radhës do të ndërpresë frymëmarrjen në sallonin e errët. Aty ndihem mirë. “Unë jam shumë e vogël, që të mund të qëndroj në skenë”, thotë ajo.

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva

Foto: arkiv personal