E quajnë shkrimtarin Angell Karalijçev “krijues të botëve magjike”. Ai është tregimtari, përrallët e të cilit për fëmijë nxjerrin lot në sytë e të moshuarve. Me fjalë pikturon dhe krijon botën e së mirës, fisnikërisë, bukurisë dhe ngrohtësisë. Me përrallët e shkrimtarit Angell Karalaijçev rritën breza të tëra bullgarësh. Që prej kohe ato konsiderohen një klasikë, e cila edukon mirësitë e përjetshme njerëzore, pa dhënë këshilla dhe pa imponuar vlera morale. Heronjtë e tij janë figura dalluese që mbahen mend. Ata sikur gjallërojnë para neve, pavarësisht nga dekadat që qëndrojnë midis nesh dhe krijimit të tyre. Biografia krijuese e shkrimtarit përfshin tregime, novela, përralla. Një nga librat e tij me popullaritet më të madh është “Bota përrallore”. Për të Angell Karalijçevi u dekorua me Fletën e Nderit me emrin e Andersenit nga Këshilli Ndërkombëtar për Letërsi së Fëmijëve dhe të Adoleshentëve /IBBY/ dhe u regjistrua në librin nderi “Hans Kristijan Andersen”.

Angell Karalijçevi është prej këtyre mjeshtërve gojëmbël të fjalës, të cilët e gjejnë frymëzimin në fëmijërinë. “Fshati im i lindjes Strazhica shtrihet nja 40 kilometra larg kryeqytetit bullgar të mesjetës Veliko Tërnovo, – rrëfen shkrimtari. – Rrita afër brigjeve të një lumi të vogël, por të zhurmshëm dhe të vrullshëm, i cili çdo vere pas shirave të mëdha, përmbytej mëhallën më të poshtme të fshatit dhe u sillte dëme të mëdha fshatarëve duke mbytur kafshët, shpendët shtëpiakë, merrte me veten duajt me kashtë, gardhet e oborreve. Nëpër bjeshkët përreth fshatit dëgjohej kërcëllima e plugjeve të drunjta, të cilat mezi lëvizeshin mbi tokën e thatë. Bijtë trashëgimtarë ndaheshin arat e baballarëve duke i kthyer në lehe të ngushta të papërshtatshme për përpunim. Vit pas viti arat bëheshin gjithnjë e më të vogla dhe shterpe. Pasi toka nuk mund të nxirrte bukën e gojës të të gjithë banorëve të fshatit, një numër të madh burrash që nga pranvera e hershme shkonte në Rusinë Jugore, Rumaninë dhe Hungarinë për të bërë kopshtarë. Ati im shkonte kopshtar në Transilvani. Me dhembje të madhe, ne tre vëllezër dhe një motër i pritëm të kthehet gjatë vjeshtës...”

Për një radio program për fëmijët nga muaji maj i vitit 1966, shkrimtari tregon për të ëmën Rada, e cila dinte shumë këngë popullore, të cilat i këndonte çdo ditë në shtëpi me zë të ngrohtë. Në po këtë transmetim Angell Karalijçevi kujton edhe çastin kur mësuesi i tij i gjuhës bullgare e lavdëroi për shkrimin e tij me temë të lirë, në të cilën përshkruante vuajtjet e bashkëfshatarëve gjatë Luftës së Parë Botërore. Në sajë të kësaj “vepre të parë letrare” mësuesi e ftoi shkrimtarin e ardhshëm në shtëpi, ku i ofroi atij libra nga biblioteka e pasur që dispononte.

Përgatiti në shqip: Svetllana Dimitrova