Λίγα χιλιόμετρα από την κοντινότερη πόλη, αλλά αποκομμένοι από τον κόσμο. Έτσι νιώθουν οι κάτοικοι των μικρών οικισμών, λόγω της έλλειψης μέσων μαζικής μεταφοράς.

Περίπου 60 άνθρωποι, σχεδόν όλοι ηλικιωμένοι, ζουν στο χωριό Μποσίλκοβο της επαρχίας Μπουργκάς. Εδώ και ένα χρόνο δεν υπάρχει υπεραστικό λεωφορείο και οι άνθρωποι βρίσκονται στο έλεος της τύχης επειδή δεν έχουν γιατρό, νοσοκόμα, ούτε καν φαρμακείο. Η μόνη τους ελπίδα είναι ότι κάποιος θα τους βοηθήσει μεταφέρνοντάς τους με το αυτοκίνητό του.

Εάν πρέπει να ταξιδέψουν στο Μπουργκάς, πρέπει να περπατήσουν 3 χιλιόμετρα μέχρι τον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό στο χωριό Βέντροβο. Πρέπει να ξεκινήσουν σχεδόν αξημέρωτα, γιατί το τρένο φεύγει στις 09:00. Για γιατρό και φάρμακα, πρέπει να πάνε στην πόλη Καρνομπάτ, σχεδόν 19 χιλιόμετρα μακριά. Η μόνη τους «πολυτέλεια», είναι ότι το Μποσίλκοβο έχει μπακάλικο.

Στο γειτονικό δήμο του Καρνομπάτ δεν υπάρχουν οικισμοί χωρίς υπεραστικά λεωφορεία, αν και σε ορισμένα σημεία φτάνουν σπάνια. Στον τελευταίο δημόσιο διαγωνισμό για την επιλογή μεταφορέα εμφανίστηκε μόνο μία επιχείρηση. Ο περιορισμένος αριθμός των επιβατών και το υψηλό κόστος των μεταφορέων, μάλλον, καταδικάζουν την υπόθεση «Δημόσια συγκοινωνία σε αραιοκατοικημένες περιοχές». Ωστόσο, ο Δήμαρχος Γκεόργκι Ντιμιτρόφ είναι κατηγορηματικός ότι όλοι έχουν δικαίωμα στις μεταφορικές υπηρεσίες για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες.

«Έχουμε 30 οικισμούς, αλλά τα δρομολόγια αποδεικνύονται εξαιρετικά ασύμφορα και συχνά, εκτός από τον οδηγό, ταξιδεύουν μόνο ένας ή δύο επιβάτες. Καταλαβαίνω τις μεταφορικές εταιρείες, γιατί τα λεωφορεία δεν καίνε νερό και πρέπει να καλύψουν τα έξοδά τους. Από την άλλη, οι κάτοικοι θα πρέπει να μπορούν, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, να πάνε στην πόλη για να αγοράσουν φάρμακα και άλλα πράγματα που δεν υπάρχουν στα χωριά τους», λέει ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ.

Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και σε άλλους δήμους. Εκεί, οι μεταφορικές εταιρείες δείχνουν ελάχιστο ενδιαφέρον και οι κάτοικοι, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να χρησιμοποιούν λεωφορείο δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Όπως λένε, μπορούν να διατηρήσουν ζημιογόνα δρομολόγια στους μικρότερους οικισμούς, αλλά μόνο εάν τα επιδοτήσει το κράτος.

«Ελπίζω ότι το κράτος έχει συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να εξασφαλίσει μια ελάχιστη υπηρεσία μεταφοράς σε όλους τους πολίτες, όπου κι αν ζουν», λέει ο Ρούμεν Χρίστοφ, διευθυντής της μεγαλύτερης ιδιωτικής εταιρείας μεταφορών στην περιοχή του Μπουργκάς. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο το κράτος κατέβαλε για πρώτη φορά το 90% των επιδοτήσεων για τις πραγματοποιηθείσες ζημίες. Για εμάς, βέβαια, αυτή η απώλεια του 10% παραμένει, αλλά στο πλαίσιο της έλλειψης του 50-60% πριν από χρόνια, αυτό αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση».

Στο χωριό Στομάντσι, της περιφέρειας Κάρτζαλι, οι κάτοικοι του χωριού επίσης υποφέρουν. Πρόκειται για το μοναδικό κατοικημένο μέρος στη χώρα μας, το οποίο είναι «κομμένο» στη μέση. Το Στομάντσι, βρίσκεται στην επικράτεια δύο δήμων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα, λέει ο Δήμαρχος Γιουζντάν Αλί.

«Η μισή αυλή ορισμένων κατοίκων βρίσκεται στον δήμο Τζέμπελ και η άλλη μισή στον δήμο Κίρκοβο. Υπάρχουν οικογένειες που πληρώνουν φόρους ακινήτου και στους δυο δήμους».

«Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι, με εξαίρεση δύο οικογένειες, θέλουν να εγγραφούν στον δήμο του Κίρκοβο. Μια οικογένεια έχει άρρωστο παιδί και φοβάται μήπως σταματήσουν οι κοινωνικές παροχές. Έχω γράψει αναφορά στον περιφερειάρχη και στο υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, απ’ όπου απαντούν ότι πρέπει να συνεννοηθούν οι δύο δήμοι».

Και ενώ, λόγω του διοικητικού χάους, το χωριό συνεχίζει να είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο δήμους, εδώ και σχεδόν 25 χρόνια κανείς δεν έχει καταφέρει να ασφαλτοστρώσει το δρόμο προς τις πιο απομακρυσμένες συνοικίες. Έτσι, οι κάτοικοι της συνοικίας Κος, για να φτάσουν στο δημαρχείο, πρέπει να διασχίσουν 15 χλμ, αν και ο απευθείας δρόμος έχει μήκος μόλις 2 χλμ.


Κείμενο: Ντιάνα Τσανκόβα (από συν. της Νίνα Ράνγκελοβα ΒΕΡ-Μπουργκάς και Ναχίτ Ντογκού ΒΕΡ-Κάρτζαλι)

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης

Φωτογραφίες: bgnes, google.com/maps