Υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη πόλης στην θέση του Βίντιν από τα Ρωμαϊκά χρόνια. Το πρώτο φρούριο της πόλης λεγόταν «Μπονόνια» και ήταν στρατηγικής σημασίας για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και έπειτα για το Βυζάντιο. Δεν άντεξε όμως στην πίεση από την κάθοδο των σλάβικων φύλων.

Όταν ήρθαν οι πρωτοβούλγαροι και δημιούργησαν το πρώτο βουλγάρικο κράτος (Ασπαρούχ – 681 μ.Χ.), το επονομαζόμενο τότε Μπντιν έγινε πρωτεύουσα μιας από τις 10 επαρχίες του. Από το 1270 πέρασε υπό την ηγεσία του δεσπότη Σισμάν που ήταν παντρεμένος με εγγονή του βασιλιά Ιβάν Ασάν Β΄ (1218-1241).

Ο γιός του Σισμάν, Μιχαήλ Γ΄, έγινε βασιλιάς της Βουλγαρίας από το 1323 έως το 1330 ενώ ο επόμενος βασιλιάς Ιβάν Αλεξάνταρ (1331-1371) έδωσε το Βίντιν στον γιό του Ιβάν Σρατσιμίρ, από τον πρώτο του γάμο με την Θεοδώρα (κόρη του Ιβάνκο Α΄ της Βεσαραβίας).

Ο Σρατσιμίρ έγινε ανεξάρτητος ηγεμόνας από το 1356 έως το 1396 ενώ στο Βελίκο Τάρνοβο βασιλιάς της Βουλγαρίας από το 1371 έως το 1395 ήταν ο ετεροθαλής αδερφός του Σρατσιμίρ, Ιβάν Σισμάν, γιός του Ιβάν Αλεξάνταρ από τον δεύτερο γάμο του με την εβραία Σάρα-Θεοδώρα. Ο Ιβάν Σισμάν έδωσε την τελευταία μάχη για την ελευθερία της Βουλγαρίας, πριν την πτώση της υπό Οθωμανικής κυριαρχίας, το 1395 στην παραδουνάβια Νικόπολη.

Σχεδόν ταυτόχρονα ο Ιβάν Σρατσιμίρ έχασε κι αυτός την μάχη με τον σουλτάνο Βαγιαζίτ Α΄ και το Βίντιν κυβέρνησε ο γιός του Σρατσιμίρ, Κωνσταντίνος Β΄, ως υποτελής μέχρι το 1422. Κατά την Οθωμανική κυριαρχία στο Βίντιν ζούσαν εκτός από Βούλγαροι και Τούρκοι,  Εβραίοι και Αρμένιοι. Η πόλη ήταν πάντα εμπορικό κέντρο και σημαντικό λιμάνι μιας και συνέδεε την Βόρεια Ευρώπη με την Μέση Ανατολή.

Στο Βίντιν υπήρχαν τζαμιά, εκκλησίες και συναγωγή. Τον 17^ο αιώνα χτίστηκε ο καθεδρικό ναός «Άγιος Δημήτριος» που είναι ο δεύτερος σε μέγεθος στην Βουλγαρία, μετά τον «Αλεξάντερ Νιέβσκι» στην Σόφια. Μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας (1878) εκεί άρχισαν να συρρέουν καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες. Η πόλη άρχισε να εκσυγχρονίζεται και να εξευρωπαΐζεται.

«Οι διαφωτιστές Σοφρόνιι Βρατσάνσκι, Άντιμ Α΄ και ο μητροπολίτης Νεόφυτος άφησαν πίσω τους ευεργετικά αποτελέσματα, λέει στο Ράδιο Βουλγαρία η ερευνήτρια Μαριάνα Μέλνισκα. Υπέροχα κτήρια, ταμεία για την μόρφωση φτωχών παιδιών κ.ά. Οι επιχειρηματίες Γιόνιτσα Νικόλοβ, Βάνκο Τζόνοβ και Τομά Λοζάνοβ ίδρυσαν ξυλουργείο και εργοστάσιο οινοπνευματοδών ποτών,  έχτισαν δημόσια λουτρά και διοργάνωναν συσσίτια για τους φτωχούς. Η φιλοσοφία των πλούσιων τότε ήταν πως εφόσον έχουν κέρδος χάρη στα χρήματα των πολιτών πρέπει να κάνουν κάτι για την κοινωνία. Έκαναν λοιπόν δωρεές οι οποίες λειτουργούσαν σαν επενδύσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς».

Ένας από τους αρχιτέκτονες που έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στο Βίντιν είναι ο Μάγιερ Αλατζέμοβ ο οποίος ήταν από τους πρώτους συντηρητές του διάσημου φρουρίου της πόλης, από την ρωμαϊκή εποχή, το οποίο οι κάτοικοι αποκαλούν με αγάπη «Μπάμπα Βίντα» (η γιαγιά Βίντα). Ο Αλατζέμοβ ηγούταν της οικοδόμησης της Μητρόπολης σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κώστα Νικόλοβ και συντηρούσε την συναγωγή όντας πρόεδρος του Συμβουλίου της Εβραϊκής κοινότητας στην πόλη.

«Ο Μάγιερ Αλατζέμοβ σπούδασε στο Μόναχο αλλά όταν απεβίωσαν οι γονείς του επέστρεψε στο Βίντιν, λέει η κυρία Μέλνισκα. Η οικία του έμοιαζε με κάστρο και είχε εκλεκτικό στυλ με στοιχεία από την Αγγλία, την Γερμανία και την Μεσόγειο. Δυστυχώς δεν είχε απογόνους και το σπίτι του ερήμωσε και καταστρέφεται. Ο Αλατζέμοβ ήταν Γενικός Αρχιτέκτονας του Βίντιν όσο ήταν δήμαρχος ο γιατρός Μπάρνι Μπόντσεβ (1934-1938) ο οποίος εκσυγχρόνισε το σύστημα ύδρευσης της πόλης».

Κατά το σοσιαλιστικό καθεστώς στην πόλη λειτουργούσαν πολλά εργοστάσια – για λάστιχα αυτοκινήτων, για αντλίες, για καπνά, για ρούχα, για χημικές ουσίες ακόμα και για πορσελάνη τα οποία έκλεισαν μετά το 1990. Η μετάβαση επίδρασε πολύ αρνητικά στην οικονομία της περιοχής. Σήμερα το Βίντιν μοιράζεται την τύχη όλης της Βόρειας Βουλγαρίας η οποία είναι μια από τις πιο υπανάπτυκτες περιοχές της ΕΕ.

Το Βίντιν απέχει γύρω στα 200 χλμ. από την Σόφια και βρίσκεται απέναντι από την ρουμανική πόλη Καλαφάτ με την οποία το συνδέει γέφυρα με συνοριακό σταθμό. Έχει λίγο παραπάνω από 100 000 κατοίκους και αντιμετωπίζει δημογραφικά προβλήματα όπως το μεγαλύτερο μέρος της βουλγάρικης επαρχίας – υπογεννητικότητα, γήρανση του πληθυσμού και ερήμωση λόγω της αναχώρησης των ανθρώπων προς αναζήτηση βιοπορισμού.

Η νομαρχία όμως συνεχίζει να επιβιώνει με στρατηγικές που επιδοτούνται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέχρι το Βίντιν φτάνει η εθνική οδός από τον Προμαχώνα  και από εκεί οι ταξιδιώτες συνεχίζουν το ταξίδι τους για το Βελιγράδι και την Βιέννη. Αν ο δρόμος σας οδηγήσει μέχρι εκεί μην χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε λίγο πριν φτάσετε το κάστρο Μπελογκραντσίκ με τα πανέμορφα βράχια του και την σπηλιά Μαγκούρα στην οποία θα βρείτε ζωγραφιές από τα προϊστορικά χρόνια.

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα