Η Ροσίτσα Λάζαροβα είναι ανοιχτός άνθρωπος και ο κόσμος είναι στενός για τα πολυάριθμα ταλέντα της. Σίγουρα γι’ αυτό η ζωή της οδήγησε από την πλατεία «Σλαβέικοφ» στη Σόφια στην ιταλική πόλη Πεσκάρα. Για τους ανθρώπους, που τη γνωρίζουν, δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό από το η Ρόσι να αρχίσει να διδάσκει στο ντόπιο Βουλγαρικό Κυριακάτικο Σχολείο «Μπούλγκαριν Α», στο οποίο φέτος εκπαιδεύονται πάνω από 40 παιδιά. Εκτός από τον ρόλο αυτό, εκείνη από παιδί ερμηνεύει βουλγαρικό φολκλόρ, έχει τραγουδήσει στη δημοτική χορωδία «Το μυστήριο των βουλγαρικών φωνών», είναι παραγωγός δικού της σόλο άλμπουμ και ντοκιμαντέρ. Και πρόσφατα ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στον διεθνή διαγωνισμό «Τα φυσικά θαύματα της Βουλγαρίας», ο οποίος διεξήχθη από κοινού από το σχολείο και τον Πολιτιστικό Σύνδεσμο AIBIA* στην Πεσκάρα, υπό την αιγίδα της Βουλγαρικής Πρεσβείας στη Ρώμη.

«Τον περσινό Μάρτιο, όταν ο κόσμος κυριολεκτικά συγκλονίστηκε από τη νέα κατάσταση, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς τον περιμένει, σε ένα από τα μαθήματα γεωγραφίας online συζητούσαμε τα βουνά Ρίλα και τη Ροδόπη» - λέει η Ροσίτσα Λάζαροβα για την εργασία της με τα βουλγαρόπουλα στο κυριακάτικο σχολείο στην Πεσκάρα. «Θάλασσα πληροφοριών για τόπους, που τα παιδιά δεν είχαν δει με τα μάτια τους και ακριβώς τότε αποφάσισα ότι κάθε παιδί πρέπει όχι μόνο με λόγια, αλλά με χρώματα να διηγηθεί για έναν από αυτούς τους εμβληματικούς τόπους της Βουλγαρίας, για να τον θυμηθεί για όλη τη ζωή του. Κάναμε και εικονική έκθεση, στην οποία κάθε παιδί μοιράστηκε το δικό του βουνό, καταρράκτη, βράχο. Ακριβώς έτσι γεννήθηκε η ιδέα για τον διαγωνισμό «Τα φυσικά θαύματα της Βουλγαρίας».

Οι διοργανωτές αποφάσισαν στον διαγωνισμό να προσελκύσουν και τα υπόλοιπα βουλγαρικά κυριακάτικα σχολεία στον κόσμο, καθώς και τα παιδιά από τη Βουλγαρία. Έτσι, στην Πεσκάρα έφτασαν πάνω από 200 ζωγραφιές παιδιών ηλικίας από 6 έως 18 χρονών.

«Πρώτες έφτασαν οι ζωγραφιές από το βουλγαρικό κυριακάτικο σχολείο «Χρίστο Μπότεφ» στην πόλη Τορέντ της Ισπανίας. Πιο δραστήρια όμως ήταν τα παιδιά του βουλγαρικού κυριακάτικου σχολείου «Ιβάν Βάζοφ» στο Παρίσι. Από τη Βουλγαρία λάβαμε θαυμάσιους πίνακες από πολλά καλλιτεχνικά φροντιστήρια στη Σόφια, το Πόποβο, την Ντούπνιτσα. Δε θα ξεχάσω τη λίμνη Σρέμπαρνα με τους πελεκάνους ενός παιδιού από το χωριό Μποζούροβο του Δήμου Ντόμπριτς. Είμαστε ευτυχισμένοι, ότι ακριβώς σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες κατορθώσαμε να ενθαρρύνουμε τα βουλγαρόπουλα, τις δημιουργικές δεξιότητές τους, να εξακολουθήσουν να ανακαλύπτουν την ομορφιά της Βουλγαρίας, να ονειρεύονται να επισκεφθούν αυτές τις θαυμάσιες γωνιές της πατρίδας μας.»

Από τον διαγωνισμό είναι προφανές ότι για τα βουλγαρόπουλα στο εξωτερικό η πατρίδα είναι ένας μακρινός και όμορφος πίνακας. Μήπως όμως έτσι την περιγράφουν τα σχολικά βιβλία στις χώρες, όπου τα ίδια τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο;

«Στην περίπτωσή μας κάθε Κυριακή στο σχολείο και στη συνέχεια στο σπίτι, με κάποιον τρόπο πρέπει να συνεχίζεται αυτά η βουλγαρική ατμόσφαιρα. Το παιδί και οι γνώσεις του από το σχολείο πρέπει να φροντίζονται, το παιδί πρέπει να έχει κίνητρο να μαθαίνει τη γλώσσα της μητέρας ή του πατέρα του, ή των δύο. Αλλά, για να είναι περήφανα τα βουλγαρόπουλα στο εξωτερικό με το παρελθόν μας, για να μην ανησυχούν, το κράτος μας πρέπει να είναι και πιο προσεκτικό – για το τι γράφει στα σχολικά βιβλία στο εξωτερικό για την ιστορία και τον πολιτισμό του λαού μας. Για να μην υπάρχουν διαφορές με αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά στη Βουλγαρία στα σχολικά βιβλία τους.»

Ακόμη και οι περιορισμοί λόγω της πανδημίας δε θα εμποδίσουν το κυριακάτικο σχολείο να γιορτάσει την 3^η Μαρτίου – την Απελευθέρωση της Βουλγαρίας.

«Ετοιμάζουμε μαζί με τα παιδιά σύντομο πρόγραμμα online. Φέτος επικεντρωνόμαστε και στην προσωπικότητα του Januarius MacGahan. Μακάρι να πετύχουμε, γιατί χάρη στις γιορτές αυτές τα παιδιά πράγματι μαθαίνουν περισσότερα για την ιστορία μας.»

*AIBIA – Associazione Italo Bulgara in Abruzzo

Μετάφραση και επιμέλεια: Ντενίτσα Σοκόλοβα