Η απροθυμία των αρχών να ακούσουν τις φωνές των διαδηλώσεων, οι οποίες απαιτούν την παραίτηση της κυβέρνησης και του γενικού εισαγγελέα εδώ και σχεδόν ένα μήνα, τροφοδοτεί την αποφασιστικότητα των διαδηλωτών να συνεχίσουν μέχρι να εκπληρωθούν οι απαιτήσεις τους. Όλο και περισσότεροι μπλοκαρισμένοι δρόμοι, όλο και περισσότερες πόλεις που διαμαρτύρονται, όλο και περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι Βούλγαροι στο εξωτερικό - αυτό είναι το βουλγαρικό καλοκαίρι του 2020.

Σύμφωνα με την πολιτικό ψυχολόγο, καθ. Αντοανέτα Χρίστοβα, η διαμαρτυρία έχει έναν μη δομημένο χαρακτήρα, καθώς οι άνθρωποι από τις πλατείες δεν αναγνωρίζουν κάποιο ενιαίο πολιτικό σχηματισμό.

«Έχουμε δύο επιλογές για την εξέλιξη της κατάστασης» σχολιάζει η ίδια για τη ΒΕΡ. «Η μία είναι η παραίτηση του υπουργικού συμβουλίου και η μετάβαση σε προσωρινή κυβέρνηση που θα σχηματιστεί από τον Πρόεδρο Ρούμεν Ράντεφ. Όμως αυτή η επιλογή σχεδόν αποκλείεται επειδή έχει δημιουργηθεί δυσπιστία στο κοινό για τα θεσμικά όργανα γενικά. Η δεύτερη επιλογή είναι να γίνει διάλογος με τους διαδηλωτές και η κυβέρνηση να συμμορφωθεί εν μέρει με τα αιτήματά τους έως ότου διεξαχθούν οι κοινοβουλευτικές εκλογές.»

Αν και έκανε κάποιες υπουργικές αλλαγές και ανακοίνωσε κάποια κοινωνικά μέτρα, η κυβέρνηση δεν κατάφερε να μαλακώσει τη φωνή των διαδηλώσεων ή να ξεκινήσει διάλογο με τους διαδηλωτές. Σε μια τέτοια τεντωμένη κατάσταση, πολιτικοποιούνται όχι μόνο οι νέοι αλλά και ολόκληρη η κοινωνία και αυτό υπαγορεύεται από το αίσθημα της αδικίας, θεωρεί ο Καλογιάν Βέλτσεφ, πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας στην νεολαιίστικη πλατφόρμα ανάλυσης Anblock.

«Από αυτή την άποψη, οι νέοι δεν είμαστε πιο ξεχωριστοί» δηλώνει ο ίδιος σε συνέντευξή του για τη ΒΕΡ. «Πιστεύω ότι η πολιτικοποίηση των νέων μπορεί να δώσει θετικό αποτέλεσμα. Όταν οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κοινωνικοποιηθεί, αυτό συνέβη σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά εχθρικό προς την πολιτική. Γι 'αυτό είναι φυσιολογικό οι περισσότεροι από εμάς να μένουμε μακριά από αυτή. Αλλά ακριβώς αυτή η ελπίδα που γεννιέται επί του παρόντος στις πλατείες, μπορεί να οδηγήσει πολλούς νέους να μπουν στον πολιτικό αγώνα για να πολεμήσουν και να υπερασπιστούν τις ιδέες τους, όπως κάνουν στις διαμαρτυρίες.»

Το 2013, όταν πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες μαζικές διαμαρτυρίες στη χώρα μας - κατά της κυβέρνησης του Πλάμεν Ορεσάρσκι, ο συγγραφέας Βλαντιμίρ Ζάρεφ περιέγραψε τη εξέγερση του λαού στο μυθιστόρημά του «Ορλόβ Μοστ» (Γέφυρα των Αετών). «Δυστυχώς, οι διαμαρτυρίες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι τελικά δημιουργήθηκε μια κοινωνία των πολιτών στη Βουλγαρία η οποία να περιορίσει την εγωιστική κυβέρνηση», δήλωσε ο καλλιτέχνης εκείνη την εποχή. Έχει αλλάξει κάτι σήμερα;

«Το GERB εδώ και δέκα χρόνια έχει πλήρη εξουσία, η οποία ο πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε απολυταρχική εξουσία» λέει ο συγγραφέας. «Ο Μπόικο Μπορίσοφ λύνει όλα τα προβλήματα, αλλά, δυστυχώς, η κρατική μηχανή δεν λειτουργεί, η κοινωνία μας είναι σάπια, τα κεφάλαια διανέμονται σε μεμονωμένους ολιγάρχες και το μεγαλύτερο πρόβλημα - η διαφθορά, παραμένει.»

Οι διαμαρτυρίες δεν είναι τόσο κοινωνικές όσο στοχεύουν στην επίτευξη μιας ενιαίας ιδέας διάσωσης για ολόκληρο το έθνος, πρόσθεσε ο Βλαντιμίρ Ζάρεφ. Οι ελπίδες του για την ενοποίηση της κοινωνίας των πολιτών και για την περιορισμό του «υστερικού εγωισμού των κομμάτων και των ολιγαρχών», ο ίδιος συνδέει με τους νέους στις πλατείες που κάποια μέρα ελπίζει να μπουν στην κυβέρνηση.

Φωτογραφίες: epa/bgnes

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα