Η Βασιλένα Σεραφίμοβα είναι ανάμεσα στους περκασιονίστες με πιο ενεργή συναυλιακή δραστηριότητα. Είναι γνωστή με τα πολυπρόσωπά της μουσικά πρότζεκτ, τα οποία δημιουργεί συνεχώς «στα όρια» μεταξύ διαφορετικών ειδών. Ζει στη Γαλλία, όπου τελείωσε τις σπουδές της. Έκανε ειδίκευση στο Juilliard School, διδάσκει στη Μουσική Ακαδημία «ΜορίςΡαβέλ» στο Παρίσι και από το 2019 – κρουστά στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία στην πόλη Λωζάνη της Ελβετίας /Haute École de Musique de Lausanne/.

Η Βασιλένα είναι ανάμεσα στους διοργανωτές του Διεθνούς Φεστιβάλ Μαρίμπα και Κρουστών, η έκτη έκδοση του οποίου έπρεπε, αλλά δε θα διεξαχθεί αυτό το καλοκαίρι. 

«Περιμέναμε ως την τελευταία στιγμή, για να μη δίνουνε λάθος πληροφορίες σε όσους είχαν δηλώσει τη συμμετοχή τους, καθώς και στους ανθρώπους, που παρακολουθούν το φεστιβάλ από χρόνια, αλλά πλέον ανακοινώσαμε την αναβολή του. Δημιουργήσαμε αυτό το φεστιβάλ στην πόλη Πλέβεν το 2009, με ιδέα και με τον ενθουσιασμό των γονέων μου – Συμεών και Αβγκουστίνα Σεραφίμοβι. Ο πατέρας μου είναι μακροχρόνιος καθηγητής κρουστών στο Εθνικό Σχολείο Τεχνών «Παναγιότ Πίπκοφ» της πόλης Πλέβεν. Τελείωσα το σχολείο στη δική του τάξη. Το 2003-2004 εγώ και πολλοί συνομήλικοί μου φύγαμε, για να σπουδάσουμε στο εξωτερικό, και ο πατέρας μου ήθελε να μη διακόπτουμε την επαφή με την πατρίδα. Σταδιακά προσελκύσαμε ανθρώπους από τα πανεπιστήμια, στα οποία σπουδάζαμε, συναδέλφους, με τους οποίους παίζουμε μαζί. Ο Δήμος Πλέβεν υποστηρίζει επίμονα και με πολλή αγάπη το φεστιβάλ μας.»

Αφού τον Μάρτιο έμαθε ότι θα κηρυχτεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία, και όλες οι μεγαλύτερες συναυλίες ακυρώθηκαν για λίγες ώρες, η Βασιλένα κατόρθωσε να γυρίζει στη Βουλγαρία. 

«Η απόφαση να γυρίσω εδώ ήταν εντελώς συνειδητή επιλογή. Την εβδομάδα πριν κηρυχτεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην Γαλλία, πολλοί άρχισαν να μιλάνε για επιστροφή. Τίποτε δεν ήταν ακόμη σαφές, αλλά ξεπουλήθηκαν σχεδόν όλα τα αεροπορικά εισιτήρια για τη Βουλγαρία. Αποφάσισα, ότι θέλω να είμαι κοντά στους γονείς μου, αλλά αυτό είναι μάλλον ηθική υποστήριξη, γιατί δεν τους έχω δει ακόμη. Πρώτα απομονώθηκα και έμεινα μόνη μου σε ένα διαμέρισμα για 14 ημέρες. Προσπαθούσα να κάνω πράγματα, για τα οποία δεν είχα καιρό όταν ταξίδευα συνεχώς και έδινα συναυλίες. Άρχισα να μαθαίνω ισπανικά κάθε μέρα. Η μαρίμπα είναι μαζί μου και προσπαθώ να διατηρώ τη φόρμα μου, μαθαίνω νέα έργα, για τα οποία δεν είχα χρόνο πριν. Στις αρχές Ιουνίου μαζί με τον πιανίστα Τομά Ένκο θα ηχογραφήσουμε ένα CD. Είναι το δεύτερο άλμπουμ μας, που θα πραγματοποιήσουμε με μια δημοφιλή εταιρεία. Αρκετά σοβαρό πρότζεκτ.

Περισσότερο από έναν μήνα δεν έχω δει τους γάλλους φίλους μου και μου λείπουν. Αποφάσισα να κάνω κάτι για την καλή διάθεσή τους και μου ήρθε η ιδέα να αρχίσω να διδάσκω online μαθήματα βουλγαρικών. Στο πρώτο μάθημα παραβρέθηκαν 25 άτομα, και πάνω από 150 συμμετείχαν για ορισμένη περίοδο. Συνεχίζω με τα μαθήματα. Διδάσκω κρουστά στο Διαδίκτυο στους μαθητές μου στην Ελβετία και τη Γαλλία, αλλά τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ζωντανή επαφή. Ξέρω ότι για όλους τους ανθρώπους είναι έτσι, αλλά νομίζω ότι για τους μουσικούς είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Έχουμε συνηθίσει να επικοινωνούμε με πολύ κόσμο, έχουμε την ανάγκη να εκφράζουμε τον εαυτό μας μέσω της δημιουργίας μας. Εγώ είχα πολλές συναυλίες, ταξίδευα συνεχώς… Σταδιακά θα βγούμε από την απομόνωση, αλλά οι μεγάλες αίθουσες ίσως δε θα ανοίξουν σύντομα. Θα ήθελα να είμαι ειλικρινής – υπάρχουν στιγμές, στις οποίες νιώθω τεράστιο κενό. Σκέφτομαι πώς θα συνεχιστούμε, γιατί ο κόσμος δε θα είναι ο ίδιος. Αναρωτιέμαι τι είδος σχεδίων θα μπορούσαμε να πραγματοποιούμε, για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπούμε, να αναπτυσσόμαστε και να δημιουργούμε.»

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα