Σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, στα τέλη του προηγούμενου έτους, το 23% των οικισμών στη Βουλγαρία κατοικούνταν από 1 έως 49 άτομα. Η Περιφέρεια Βελίκο Τρόνοβο είναι δεύτερη στη Βουλγαρία, μετά το Γκάμπροβο, όσον αφορά στον αριθμό των ερημωμένων οικισμών. Σε 58 χωριά και γειτονιές του Βελίκο Τάρνοβο δεν ακούγεται ανθρώπινη μιλία.

"Για πρώτη φορά, κάνω ρεπορτάζ χωρίς να βλέπω τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάω. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει κανείς στα χωριά στα οποία δεν υπάρχει συγκοινωνία», λέει η Ζντράφκα Μασλιάνκοβα, ανταποκρίτρια της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας στην περιοχή. Σε μια προσπάθεια να μάθει πώς ζουν οι άνθρωποι σε εξαιρετικές περιστάσεις, η δημοσιογράφος αποδεικνύεται ο μοναδικός συνομιλητής, στο διάστημα των τελευταίων ημερών, του μοναδικού κάτοικου του χωριού Γκοράνοφτσι - της 73χρονης Τσάνα Τσιατκόβα. Ζει μόνη της εδώ και χρόνια στο χωριό. Μερικές φορές βλέπει τον ανιψιό της, που τώρα δεν είναι μαζί της λόγω του κοροναϊού, του δύσκολου ταξιδιού, αλλά και για οικονομικούς λόγους. Η σύνταξη της ηλικιωμένης γυναίκας είναι μόλις 118 λεβ (περίπου 60 ευρώ), τα οποία δεν φτάνουν για τίποτα, αλλά εκεί που ζει δεν υπάρχει τίποτα να αγοράσει.

«Πώς τα βγάζω πέρα; Πολύ δύσκολα. Μεγάλη μοναξιά. Έχω υψηλό ζάχαρο και δεν ξέρω τι θα κάνω. Πώς τα καταφέρνω; Από το σπίτι πάω στον κήπο. Καλλιεργώ φασόλια, πατάτες, σκόρδο, κρεμμύδια, ντομάτες», λέει η 73χρονη Τσάνα Τσιατκόβα.

Το χωριό Γκοράνοφτσι είναι ένα από τα 16 ορεινά χωριά-μαχαλάδες ψηλά βουνά του δήμου Ράικοβτσι, λέει ο Δήμαρχος Πέτιο Κόεφ.

«Από τα 16 χωριά τα 10 έχουν ερημώσει. Τώρα, λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όλοι είναι στα σπίτια τους. Τους αγοράζω φάρμακα, πηγαίνω στο γιατρό να γράψει συνταγές τριμήνου για όσους υπάγονται στο Ταμείο Υγείας. Θα μπορούσατε να πείτε ότι τα βγάζουμε πέρα. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι του Μπαλκάν είναι σκληροτράχηλοι και ποτέ δεν είναι ιδιότροποι. Όσοι ζουν στους μαχαλάδες ξέρουν ότι δεν υπάρχουν πολυτέλειες. Επικοινωνούν μαζί μου, βοηθάμε ο ένας τον άλλον και, θα έλεγα, ότι έχουμε συνηθίσει αυτόν τον τρόπο ζωής».

Ο Ηλία Ράντεφ, Δήμαρχος του Βάγκλεβτσι, εξηγεί ότι τελευταία, η κύρια δραστηριότητά του είναι να κάνει καταχωρήσεις διευθύνσεων, έτσι ώστε οι συγγενείς των ηλικιωμένων που έχουν μείνει μόνοι να μπορούν να πάνε στο χωριό για να τους επισκεφτούν, περνώντας τα σημεία ελέγχου που δημιουργήθηκαν λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

«Στους εκλογικούς καταλόγους είναι γραμμένα 39 άτομα. 82 άτομα έχουν δηλώσει, πρόσφατα, ως διεύθυνση μόνιμης κατοικίας το χωριό - συγγενείς, γιοι, κόρες κ.λπ. Ψωμί μπορούμε να αγοράζουμε 4 φορές την εβδομάδα. Δεν έχουμε προβλήματα. Μέχρι στιγμής, κανένας δεν έχει μείνει πεινασμένος, μοναχικός ή χωρίς φροντίδα», διαβεβαιώνει ο Ηλία Ράντεφ.

Ο εκδότης Ιβάν Γκαμπέροφ είναι ένας απ’ αυτούς που ζουν απομονωμένοι, στην διάρκεια της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στο μικρό χωριό Έμεν, του Βέλικο Τάρνοβο, στους πρόποδες του γραφικού φαραγγιού Έμεν.

Αντί για τα βιβλία, ασχολείται με την κηπουρική και λέει ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν είχε την τύχη να μιλήσει, πρόσωπο με πρόσωπο, με κάποιον.

«Το να ζεις στην ύπαιθρο είναι υπέροχο, αλλά ο εξαναγκασμός δεν είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί κι αυτό διότι εμείς δεν είμαστε δεμένοι με την αγροτική ζωή. Είμαστε άνθρωποι της πόλης που πηγαίνουν στην ύπαιθρο για να ζουν καλύτερα και είναι πολύ άβολα. Μου λείπει η δυνατότητα να αποφασίσω ο ίδιος το αν θα μείνω εδώ ή αν θα πάω κάπου αλλού. Μου λείπει η επαφή με την οικογένειά μου», λέει ο Ιβάν Γκαμπέροφ Γκάμπεροφ.

Οι αγρότες Μαρία και Ντόντσο Ντόντσεφ, επέλεξαν να ζήσουν στην ύπαιθρο πριν από 24 χρόνια, και σήμερα είναι οι μόνοι κάτοικοι του ορεινού μαχαλά Τερζίιτε. Έχουν 110 κυψέλες και 80 αγελάδες και μοσχάρια, αλλά φοβούνται ότι η παραγωγή τους θα φτάσει στους καταναλωτές μέσω των μεγάλων αλυσίδων λιανικής. Το μόνο πράγμα που τους λείπει είναι ο 28χρονος γιος τους, τον οποίο δεν έχουν δει για περισσότερο από ένα μήνα. «Η καθημερινή μας ζωή δεν διαφέρει από τις ημέρες που δεν υπήρχε η λοίμωξη», λέει η Μαρία Ντοντσέβα και προσθέτει: «Συνήθεις να ζεις μόνος».