Όταν εκπέμπει κανείς αγάπη και ζει σε αρμονία, δεν του φτάνει να μοιράζεται την αγάπη του μόνο στους ανθρώπους, αλλά αγκαλιάζει μ’ αυτήν και τον κόσμο γύρω του. Η Σίλβια Στόιτσεβα, εθελόντρια σε εκστρατεία διάσωσης άγριων ζώων, βλέπει το νόημα στην φροντίδα για τα απροστάτευτα ζώα, που βρέθηκαν σε κάποια από τις «παγίδες» της μεγάλης πόλης. Εκείνη πραγματοποίησε το όνειρό της να πετύχει σε επάγγελμα στον κόσμο της μόδας και των ΜΜΕ. Πριν από χρόνια όμως εγκατέλειψε «την αρένα της ματαιότητας», για να αφοσιωθεί σε μια άλλη νεανική ιδέα της – να έχει έναν καλλιτεχνικό χώρο, όπου να μαζεύει φίλους και ομοϊδεάτες. Λέει ότι «Όταν σώσεις ένα ζώο, δε σταματάς ως εδώ και θέλεις να βοηθήσεις και δεύτερο, τρίτο…»

«Υποχρέωσή μας είναι να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε την αγάπη μας και να μην περιμένουμε τίποτα ως αντάλλαγμα. Για μένα η αγάπη σημαίνει να βοηθάς και να δίνεις. Πρέπει να δεχόμαστε τα ζώα ως μέλη της οικογένειάς μας. Κάθε ζώο στον πλανήτη έχει τον ρόλο του, ακόμη και αυτά που δεν μας αρέσουν. Είναι σημαντικά πράγματα που σκεφτόμαστε σπάνια. Οι άνθρωποι από την κλινική θεραπείας άγριων ζώων είναι ανάμεσα στους καλύτερους φίλους μου. Μέσω τους βλέπω πόσο πολλά είναι τα ζώα που πάσχουν λόγω της αδιαφορίας των ανθρώπων. Πολύ συχνά πολύ εύκολα καταστρέφουμε τα σπίτια τους και έτσι τους καταδικάζουμε σε θάνατο, τους θέτουμε σε αδιέξοδο. Οι πιο συχνοί ασθενείς της κλινικής είναι μικροί σκίουροι, που έπεσαν από τα κλαδιά κομμένου δέντρου.»

Συνήθως δε σκέφτεται κανείς πόσο επικίνδυνοι μπορούν να είναι οι διάφοροι πλαστικοί και πλεξιγκλάς φραγμοί που μπερδεύουν τα ζώα. Ως συνέπεια του αστικού εγωισμού μας πουλιά χτυπιούνται στα γυαλιστερά τζάμια των ψηλών κτηρίων και πεθαίνουν. Η Σίλβια είναι κατηγορηματική ότι η μεγαλύτερη απειλή για τα ζώα στην πόλη είναι τα αυτοκίνητα:

«Μου συνέβη να σώσω ένα περιστέρι, το οποίο χτύπησε αυτοκίνητο. Το περιστέρι ήταν τραυματισμένο και από φόβο μπήκε σε ένα μαγαζί εκεί κοντά. Έκλεισα την πόρτα και ζήτησα από τους ανθρώπους εκεί να μη φοβούνται, αλλά να πιάσουν το πουλί και να το βάλουν σε ένα κασόνι. Έτσι, το πήγα στην κτηνιατρική κλινική. Έτσι άρχισε η φιλία μου με τους εθελοντές που βοηθούν ζώα σε ανάγκη. Σώσαμε και μια νυχτερίδα που την ημέρα με έναν παράξενο τρόπο κρεμόταν σε ένα σύρμα στη Σόφια. Προσπαθώ να είμαι χρήσιμη και μέσω της διοργάνωσης φιλανθρωπικών εκστρατειών. Θέλω να μάθω τα παιδιά, που συνήθως συγκινούνται περισσότερο για τη μοίρα των ζώων, να μην είναι εγωιστές και να φροντίζουν τον κόσμο γύρω τους. Έτσι θα γίνουν πιο υπεύθυνοι για το μέλλον τους όταν μεγαλώσουν.»

Η Σίλβια συχνά ακούει κατηγορίες ότι είναι χάσιμο χρόνου να φροντίζεις αδέσποτα ζώα, όταν τόσο πολλά παιδιά και μεγάλοι ζουν μέσα στη φτώχεια. Στο επιχείρημα αυτό εκείνη απαντά με τα λόγια του μεγάλου συγγραφέα Αλφόνς ντε Λαμαρτίν: «Δεν έχω δύο καρδιές, με τη μία να αγαπάω τους ανθρώπους, και με την άλλη – τα ζώα».

«Εάν είσαι άνθρωπος που αγαπά, αγαπάς όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό συμμετέχω σε πολλές φιλανθρωπικές καμπάνιες που κατευθύνονται κυρίως στα παιδιά. Πρόσφατα συγκεντρώναμε χρήματα για τον εξοπλισμό σπιτιών ορφανών. Μαζί με τη φωτογράφο Βίλι Καϊμακάνοβα-Νοζάροβα διοργανώσαμε εκθέσεις και δημοπρασίες στο πλαίσιο της φιλανθρωπικής καμπάνιας «Να αφήσουμε ίχνη». Με τα συγκεντρωθέντα χρήματα αγοράστηκε ένα παιδιατρικό ασθενοφόρο, που παραχωρήθηκε στο νοσοκομείο «Πιρογκόφ» το 2018. Στη χώρα μας δεν υπήρχε ούτε ένα ασθενοφόρο για τη μεταφορά βρεφών σε θερμοκοιτίδες και μικρών παιδιών.»

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα