Ένας από τους πιο ταλαντούχους τζαζ κιθαρίστες μας έχει τελειώσει τη μουσική εκπαίδευσή του στην Ολλανδία. Εκεί ανακαλύπτει εκ νέου τις βουλγαρικές ρίζες του, εκεί ζει και εργάζεται. Λέει ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει μάθει στο PrinceClausConservatorium του Χρόνινγκεν είναι να είναι αληθινός όταν εκφράζει τον εαυτό του μέσω της τέχνης. Παίζει τζαζ στάνταρ, δική του μουσική, συμμετέχει σε διάφορα πρότζεκτ – από συναυλίες για παιδιά μέχρι και έργα για χορωδία και συμφωνική ορχήστρα με σόλο κιθάρα.

Γεννήθηκε στο Σβιστόβ. Ο πατέρας του, που εγκατέλειψε νωρίς τον κόσμο μας, έπαιζε σαξόφωνο και τρομπέτα, ο παππούς του ήταν ταλαντούχος χορευτής, ο προπάππους του – πολύ καλός φλογερίστας. Άρχισε μα μαθαίνει μουσική στην ηλικία 6 χρονών και με την κιθάρα είναι από 14χρονος. Μετά το Εμπορικό Γυμνάσιο συνέχισε τις σπουδές του στην Οικονομική Ακαδημία στη γενέτειρά του, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι αυτός δεν είναι ο δικός του δρόμος και αποφάσισε να ακολουθεί το ταλέντο του. «Έχω σοβαρή εμπειρία ως μουσικός στις ταβέρνες. Πέρασα από όλα τα στιλ – από την ποπ και την ροκ, μέχρι τα evergreen και τα τσιφτετέλια. Και τη βουλγαρική παραδοσιακή μουσική αγάπησα ως μαθητής, σε σχολή παραδοσιακών χορών». Το 2001 μπήκε στο BerkleeCollegeofMusic, εκεί διακρίθηκε και με βραβείο για καλύτερη σύνθεση, αλλά τα χρήματα που διέθετε δεν του έφτασαν για εκπαίδευση στις ΗΠΑ.

«Στη συνέχεια βρέθηκα στην Ολλανδία – μια θαυμάσια ευκαιρία, γιατί η Μουσική Ακαδημία στο Χρόνινγκεν εργαζόταν με αμερικανικό πρόγραμμα με καθηγητές (τζαζ μουσικούς) από τις ΗΠΑ», λέει ο Λιουντμίλ. – «Ήθελα ακριβώς αυτό – να μαθαίνω τζαζ. Οι καθηγητές στο Χρόνινγκεν μας έκαναν να σκεφθούμε ποιοι είμαστε, πού είναι οι ρίζες μας. Μας μάθαιναν να είμαστε ειλικρινείς, αληθινοί. Κοίταξα προσεκτικά την προσωπική μου ιστορία. Ανεξάρτητα από το ότι μάθαινα βαθιά την τζαζ, οι ρίζες μου ήταν άλλες. Τότε θυμήθηκα και την εμπειρία μου από τη σχολή παραδοσιακών χορών, το ενδιαφέρον μου για τους άνισους ρυθμούς μας και τον αυτοσχεδιασμό. Συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές στο CODARTS του Ρότερνταμ, το θέμα ήταν ο συνδυασμός μεταξύ της τζαζ και της δημοτικής μουσικής. Στην Ολλανδία διδάσκεται όλη η παράδοση – από την εμφάνιση της τζαζ μέχρι τις πιο σύγχρονες εκδηλώσεις της. Αποφάσισα να υιοθετήσω μια τέτοια προσέγγιση, μαθαίνοντας τους ερμηνευτές βουλγαρικής δημοτικής μουσικής και την εξέλιξη των βουλγαρικών παραδοσιακών μουσικών οργάνων.

Στο γκρουπ προσκάλεσε επίσης τον Ζίβκο Βασίλεφ (φλογέρα) και τον Πέγιο Πέεφ (γκαντούλκα), από τον οποίο έχει μάθει πολλά για τη δημοτική μας μουσική. «Ο Πέγιο είναι απίστευτος αυτοσχεδιαστής. «Βγάζει» από την γκαντούλκα όλα, σου «βγάζει την ψυχή» όταν τον ακούς», λέει ο Λιουντμίλ. Η μουσική που γεννιέται από αυτόν τον συνδυασμό προσωπικοτήτων και παραδόσεων είναι κοντά στο βουλγαρικό φολκλόρ, αλλά και στην τζαζ. Ο Λιουντμίλ είναι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει ελευθερία στον αυτοσχεδιασμό. Το μυστικό είναι στο να γνωρίζεις καλά την ύλη και «στο πλούσιο λεξιλόγιο». Ο καλός αυτοσχεδιαστής είναι σαν ζογκλέρ – όσο περισσότερα στοιχεία συμπεριλαμβάνει, τόσο καλύτερος γίνεται ο αυτοσχεδιασμός. Βεβαίως, έχεις την πλήρη ελευθερία να επιλέξεις τι να συμπεριλάβεις και πώς να αντιδράσεις σ’ αυτό που κάνουν οι συνάδελφοί σου στη σκηνή.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα