Σε κάθε άλλη έννοια εκτός από τη γεωγραφική, η Ευρώπη είναι εξ’ ολοκλήρου μια τεχνητή δομή, είπε η Μάργκαρετ Θάτσερ στο βιβλίο της "Η τέχνη του κρατικού ηγέτη". Κατά τη δεκαετία του ’80 του 20^ου αιώνα η Σιδηρά Κυρία έβγαλε τη Μεγάλη Βρετανία από την οικονομική κρίση και της αποκατέστησε την αυτοπεποίθηση παγκόσμιας δύναμης. Η Μεγάλη Βρετανία έχει μέχρι και σήμερα διαφορετική γνώμη στις σχέσεις της με τους θεσμούς της ΕΕ. Για τη Βουλγαρία όμως ακριβώς η προσπάθεια να γίνει ισότιμο μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ήταν οι δύο στόχοι, που παρά την παλίνδρομη κίνηση της μετάβασης, δεν την άφησαν να χαθεί στον δρόμο προς τη δημοκρατία.

Πολλές φορές μετά το 1989 η νοσταλγία για το παρελθόν την τραβούσε πίσω, όμως αυτή η προσπάθεια των Βουλγάρων – να εισέλθουν στη λέσχη των λαών που ζουν στον "καλύτερο από τους κόσμους", υπερνίκησε την εθνική νοοτροπία τους και τους κράτησε στη δημοκρατική τροχιά. Έτσι, καλεσμένοι στον κοινό ευρωπαϊκό οίκο, ανάμεσα στους Βουλγάρους είχε τόσο ευρωσκεπτικιστές, όσο ευρωαισιόδοξους. Ανάμεσα στους ευρωσκεπτικιστές ήταν ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Σόφιας Νικόλα Γκεοργκίεφ:

"Από τη μακροχρόνια εμπειρία μου ξέρω ότι από τη συνεργασία ενός πλούσιου με έναν φτωχό, συνήθως θα βγει χαμένος ο φτωχός. Απλώς, ενάντια στη λογική της λεγομένης οικονομίας της αγοράς, είναι ένα τέτοιο είδος σχέσεων να οδηγούν σε ισότιμα οφέλη. Δεν ξέρω τι σημαίνει "ευρωσκεπτικιστής". Αυτή η λέξη είναι ασαφής για μένα, καθώς και η λέξη "Ευρώπη". Επαναλαμβάνω ότι βρεθήκαμε σε θέση να επαναλάβουμε τα λόγια του λογοτεχνικού ήρωα Μπάϊ Γκάνιο "Ευρωπαίοι είμαστε, αλλά όχι και τόσο πολύ".

Οι αισιόδοξοι για το ευρωπαϊκό μέλλον της Βουλγαρίας όπως ο σκηνοθέτης Γιάβορ Γκάρντεφ τους απαντούσαν ως εξής:

"Η περιθωριακή μας θέση απέναντι στην Ευρώπη, για αρκετά μεγάλη περίοδο προκαθορισμένη αναγκαστικά εκτός της κοινότητας αυτής, μας έχει πάντα τεθεί σε προβληματική κατάσταση που από τώρα και εξής δε θα υπάρχει".

Πέρασε μια δεκαετία από τα τέλη του 1995 όταν η Βουλγαρία δήλωσε τη βούλησή της να ενταχθεί στην ΕΕ, μέχρι τις 25 Απριλίου του 2005, όταν στο Λουξεμβούργο υπογράφηκε η Συνθήκη Προσχώρησης της Βουλγαρίας στην ΕΕ σε ισχύ από την 1^η Ιανουαρίου του 2007. Δύο κυβερνήσεις είχαν την αποφασιστική συμβολή σ’ αυτό το ιστορικό για τη Βουλγαρία γεγονός - η κυβέρνηση των Ενωμένων Δημοκρατικών Δυνάμεων με πρωθυπουργό τον Ιβάν Κόστοφ, που έδωσε την αρχή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, την κατεύθυνση και τον ρυθμό τους, και η κυβέρνηση του Συμεών Σαξκομπουργκότσκι, ο οποίος είχε την ιστορική ευκαιρία να υπογράψει τη συνθήκη προσχώρησης στην ευρωπαϊκή οικογένεια:

"Στις 25 Απριλίου η Βουλγαρία γύρισε από πολιτική άποψη στην οικογένεια των ευρωπαϊκών εθνών, στην οποία πάντα ανήκε. Με τη χιλιόχρονη ιστορία της, μοναδικό πολιτισμό και βαθιές ευρωπαϊκές αξίες της, η χώρα μου θα συμβάλει στο κοινό αγαθό, στην πολιτιστική πολυμορφία και στην ανάπτυξη της ΕΕ. Θα ήθελα να χαρίσω αυτή τη συνθήκη στη νέα γενιά της Βουλγαρίας, επειδή θα φέρει το βάρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα προβάλλει τα ιδεώδη της Κοινότητας και θα εργάζεται για την ενότητα, την ειρήνη και την επιτυχία της Ευρώπης κατά τον 21^ο αιώνα".

Οι Βούλγαροι "ήπιαν το πικρό ποτήρι" για να πληρώσουν την τιμή της ένταξης της χώρας στην ΕΕ – την απενεργοποίηση των τεσσάρων αντιδραστήρων του πυρηνικού σταθμού "Κοζλοντούι", καθώς και άλλους δύσκολους όρους, που μας επέβαλαν στην πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Δεχτήκαμε να είμαστε υπό παρακολούθηση στο πλαίσιο του λεγομένου Μηχανισμού Συνεργασίας και Ελέγχου λόγω ελαττωμάτων στον τομέα της δικαιοσύνης και της καταπολέμησης της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος.

Παρά το ότι το 2010 αναμενόταν η χώρα μας να προσχωρήσει στον Χώρο Σένγκεν, ακόμη δεν είμαστε μέρος του. Μετά την ένταξή της στην ΕΕ, η Βουλγαρία άρχισε να αλλάζει, απορροφώντας πόρους από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία. Η Ένωση μας έφερε και το πιο σημαντικό – την ελεύθερη κυκλοφορία και τη δυνατότητα να μένουμε και να εργαζόμαστε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τα παιδιά μας να έχουν ευρωπαϊκή εκπαίδευση. Το 2000 ήδη πριν η χώρα μας γίνει ισότιμο μέλος της ΕΕ, καταργήθηκαν και οι θεωρήσεις για τα κράτη-μέλη του Χώρου Σένγκεν.