Η μεγαλύτερη αιματοβαμμένη τραγωδία στη Γαλλία ξεκίνησε με δυο αυτόματα "Καλάσνικοφ" και τελείωσε με εκατομμύρια ξυσμένα μολύβια. Ένα από αυτά ήταν μέρος μιας από τις καρικατούρες του γνωστού γελοιογράφου Χρήστο Κομαρνίτσκι.

"Ζωγράφισα τον Πύργο του Άιφελ", λέει εκείνος. "Στην κορυφή έβαλα ένα μολύβι σαν σύμβολο του ελεύθερου λόγου. Εμπνεύστηκα τη μορφή του τρομοκράτη που ξύνει το μολύβι με το γιαταγάνι του, από τον Κινγκ Κόνγκ".

Ο Χρήστο Κομαρνίτσκι εδώ και χρόνια βλέπει την αστεία πλευρά των ειδήσεων και κριτικάρει τις απάτες της ντόπιας πολιτικής ελίτ. "Οι καρικατούρες μου είναι προϊόν της προσωπικής μου θέσης και αντικατοπτρίζουν το πώς αντιλαμβάνομαι τα γεγονότα", συνεχίζει ο ζωγράφος.

Μετά το 1989 ο Κομαρνίτσκι συνεργάζεται με όλα τα νέα έντυπα και κρατάει την στήλη "Τους" (Μελάνι) στην ημερήσια εφημερίδα "Σεγκά". Κάτω από το πινέλο του
"πέφτουν" όλοι όσοι έχουν κάποιο ρόλο στις ειδήσεις και αν ένας πολιτικός δεν έχει εμφανιστεί στις καρικατούρες του αυτό σημαίνει πως δεν έχει επιρροή. Συχνά λαμβάνει απειλές.

"Υπό το φως όσων συνέβησαν στο Παρίσι είναι αστείο να παραπονιέμαι. Οι καρικατουρίστες ούτως ή άλλως στοχεύουν την πρόκληση και την αντίδραση, η οποία δείχνει πως η κοινωνία ξυπνάει".

Το αγόρι από το Γκάμπροβο αποκτά την αγάπη του για τις "αστείες εικόνες" στον Τύπο στα παιδικά του χρόνια και όταν μεγαλώνει τις κάνει επάγγελμα. Η δημιουργία μιας καρικατούρας δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Από νωρίς το πρωί ο ζωγράφος διαβάζει και αναλύει το ειδησεογραφικό υλικό. Η ιδέα αποκρυσταλλώνεται μετά από δεκάδες σκίτσα με μολύβι, πινέλο και φτερό.

"Καθένα από αυτά τα εργαλεία έχει την γοητεία του", λέει ο Χρήστο. "Το μολύβι είναι πιο μαλακό, ενώ το φτερό είναι μυτερό και δίνει πιο σύνθετη γραμμή. Προσωπικά προτιμώ το πινέλο".

Ο Χρήστο Κομαρνίτσκι είναι ένας από τους ηγετικούς καρικατουρίστες της αμερικανικής ιστοσελίδας "Carle Cartoons".
"Σ’ αυτήν την ιστοσελίδα δημοσιεύω από το 1998", συνεχίζει εκείνος. "Ξεκίνησα να συνεργάζομαι μαζί της γύρω από τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σαν άνθρωπος που δημιουργεί κοντά στο επίκεντρο των γεγονότων".

Ο Κομαρνίτσκι έχει κερδίσει βουλγάρικα και διεθνή βραβεία για το έργο του. Το μόνο που τον εξέπληξε ήταν το 2010 όταν του απένειμαν το Διεθνές βραβείο για τα μήντια της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

"Εξεπλάγην με αυτό το βραβείο", θυμάται εκείνος. "Αισθάνθηκα αμήχανα γιατί δεν συνειδητοποιούσα τον εαυτό μου σαν αγωνιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά τα μέλη της κριτικής επιτροπής μου εξήγησαν πως κατά τη γνώμη τους κάνω ακριβώς αυτό με την καθημερινή μου δουλειά".

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου