Η εξουσία είναι στα χέρια των κομμουνιστών, των πρώην πολιτικών κρατούμενων και των ανταρτών. Αλλά αποδεικνύεται ότι ακόμη και μεταξύ τους μπορεί κανείς να βρει "εχθρούς με κομματικό βιβλιάριο". Πρώτο θύμα είναι ο Τράιτσο Κόστοφ, γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τον κατηγόρησαν ότι εμποδίζει τους σοβιετικούς συμβούλους να έχουν πρόσβαση σε μυστικές πληροφορίες, που αφορούν τις βουλγαρικές επιχειρήσεις. Το 1949, με την βοήθεια της Μόσχας, ο ίδιος και άλλοι κομμουνιστές κατηγορούνται για κατασκοπεία, ανατρεπτική δράση και τη δημιουργία ενός "κέντρου συνωμοσίας έναντι της λαϊκής εξουσίας".

Ο Κόστοφ καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού και η καταδίκη του εκτελέστηκε. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '50, δικαστική καταστολή εναντίον των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος τελειώνουν. Αλλά οι εσωκομματικές διαμάχες για την εξουσία συνεχίζονται. Στις 2 Απριλίου του 1956 στη Σόφια αρχίζει συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία διήρκεσε πέντε ημέρες. Πριν από την Ολομέλεια ο Τοντόρ Ζίβκοφ, Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, είχε μυστικές συναντήσεις στη Μόσχα με τον ηγέτη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ Νικίτα Χρουστσόφ και συντονίστηκε με τον ίδιο την κατάληψη της εξουσίας.

Στο επίκεντρο της Ολομέλειας είναι η καταδίκη της λατρείας της προσωπικότητας του Στάλιν και του πρώην αρχηγού του κράτους Βάλκο Τσερβένκοφ. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ το 1949 (Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος και πρωθυπουργός της Βουλγαρίας) πέθανε και ο διάδοχός του, Βασίλ Κολάροφ. Έτσι ο Τσερβένκοφ έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Μετά το θάνατο του Στάλιν, όμως, ο Τοντόρ Ζίβκοφ προετοίμασε και οργάνωσε την Απριλιανή Ολομέλεια, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Χρουστσόφ. Στη Σόφια ο Ζίβκοφ γράφει την έκθεσή του μυστικά, αλλά πήρε την έγκριση του σοβιετικού πρεσβευτή. Μετά την ολομέλεια ο Τοντόρ Ζίβκοφ παραμένει Πρώτος Γραμματέας και ενισχύει την θέση του.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει το 1956 είναι το τέλος της λατρείας του Βάλκο Τσερβένκοφ για να δημιουργηθεί μια λατρεία της προσωπικότητας του Τόντορ Ζίβκοφ. Όλα τα σφάλματα της ολοκληρωτικής μηχανής αποδίδεται στο Βάλκο Τσερβένκοφ. Η Απριλιανή γραμμή, η Απριλιανή γενιά, οι Απριλιανοί διαγωνισμοί σηματοδοτούν τις δεκαετίες του ολοκληρωτικού κράτους.

Αναπτύσσονται και επιβάλλονται τα οφέλη της Απριλιανής πολιτικής γραμμής: οι γεωργικές συνεταιριστικές οργανώσεις ενισχύονται και επεκτείνονται, οι μισθοί των χαμηλόμισθων εργαζομένων και υπαλλήλων έχουν αυξηθεί, έχουν επεκταθεί τα δικαιώματα των διευθυντών των επιχειρήσεων. Η Απριλιανή Ολομέλεια είναι η αρχή της "πραγματικής σοσιαλιστικής ζωής", το αυθεντικό πρόσωπο της οποίας είναι ο Τόντορ Ζίβκοφ. Τον ακούμε σε μια ηχογράφηση από το Χρυσό αρχείο της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας, που έγινε το 1956, μερικούς μήνες μετά την Απριλιανή Ολομέλεια.