Hyj në kompleksin mjekësor të doktorit Shterev dhe në derë më presin dy binjakë biondë, të cilët mbase qenë rreth 5 muajsh dhe babai i tyre. Karroca e tyre është tepër moderne – në dy kate. Njëri binjak është i shtrirë në katin e sipërm, kurse tjetri poshtë, si komshinj. Binjaku nga kati i sipërm qesh dhe shikon me sy të gatshëm për të bërë ndonjë bela, kurse tjetri i përdredh buzët, sepse sikur i shpëtojnë gjërat pa i parë mirë. Me buzëqeshjen të cilën ma dhuruan bebet nisem për tek kabineti i Tanja Millaçiç, doktorëshë mbi embriologjinë dhe udhëheqëse e sektorit embriologjik dhe andrologji panë kompleksit. Pas një luhatje të gjatë nëpër labirintet e spitalit takohem me të dhe nuk kam durim që të më thotë se kur dhe përse zgjedh për tu zhvilluar pikërisht në këtë profesion:

“Kur qesh 14 vjeçe, pash një film dokumentar për in vitron. Atëherë më bëri një përshtypje të madhe. Përmendën se, teknologët bio “bëjnë” bebe in vitro dhe unë akoma atëherë u ndeza pas kësaj. Dhe që në atë moment e dija se me çfarë dua të merrem. Pedagogët në fakultetin Biologjik më thanë se, ky është një sektor shumë i vogël në Bullgari dhe se kryesisht mjekët merren me këtë, dhe jo biologët. Sipas tyre nuk do të mundesha të realizohem.”

Pavarësisht nga zhgënjimi në çast, Tanja mundet të realizojë dëshirën e vet dhe ngrohet mjaftë në karrierën e saj. Pavarësisht nga veprimtaritë gllabëruese në vendin e punës, Tanja shpejton të ikë nga spitali, që të mund të hyjë në rolin numër 2 për ditën-në rolin e nënës dhe të bashkëshortes. Përpara viteve familja Millaçiç ka dashur shumë të kenë fëmijë dhe kanë punuar mjaftë mbi këtë çështje. Pas një pritje mjaft të gjatë fati vendos ta dhurojë Tanjën dhe bashkëshortin e saj jo me një, por me dy djem-binjak.  Po kështu po kaq të ëmbël si ata me të cilët u njoha në të hyrë të kompleksit. Gëzimi është shumë i madh, por ditët e përditshme kalojnë shumë ngadalë dhe progresi përsëri e pushton Tanjën.

“Për veten time e kuptova se, me qenë se u ktheva në punë shumë herët – mezi pas 9 muajve pas lindjes, shumë gjëra nga kontakti me fëmijët më mungonte. Tani po mundohem ti zëvendësoj. E kuptoj shumë mirë se koha nuk mund të kthehet mbrapa, pavarësisht se njëri nga djemtë premton të shpik makinë të kohës, me të cilën të na bëj më të rinj një ditë. I uroj secilit të provojë lumturinë nga kjo të ketë fëmijë dhe të mundet ti edukojë mirë.”

Tani binjakët janë 8 vjeç, shkojnë në shkollë dhe merren me shumë gjëra jashtë shkollës: ditën e martë janë në basketboll, të enjten në tenis, marrin mësime suplementare në letërsi kurse gjatë ditën së premte shkojnë në kinema, ditën e shtunë kanë gjermanisht dhe matematikë, kurse pas mësimeve shëtitje në park, ngasin biçikletë ose shkojnë të rrëshqasin me patina. Me ta gjithmonë janë dhe prindërit e tyre, të cilët kanë gjetur çelësin drejt asaj sesi të shpërndajnë kohën e tyre midis punës, fëmijëve, veprimtarive të përditshme jetike si gatimi, pastrimi dhe pak pushim. Çdo të mërkurë Tanja punon që nga mëngjesi herrët deri vonë në darkë mbi kazuse të rënda, lidhur me profesionin e saj, kurse të paktën 3 herë për vit merr pjesë në forume shkencore dhe kongrese lidhur me shëndetin reproduktiv, sterilitetin e të tjera. Deri tani ka marrë pjesë në mbi 50 takime të tilla, ku ka mbajtur leksione dhe kumtesa shkencore, kryesisht në Evropë. Ka qenë moderator të seksioneve dhe organizuese të kongreseve në Bullgari, kurse që prej 3 vjetëve dhe në Evropë – sivjet ne Helsinki (pranë Asociacionit mbi embriologjinë njerëzore). Aktualisht është organizatore e dy sesioneve për embriologji në kongresin e 17 për sterilitet të Asociacionit Bullgar mbi sterilitetin dhe shëndetin reproduktiv.  Veprimtaria e saj përfshin ftesa të lektorëve, përcaktimin e temave, vendosjen, modernizimin e gjuhës angleze e shumë gjëra të tjera.

Pavarësisht nga grafiku i ngarkuar, Tanja gjithmonë gjen kohë për emocione pozitive. Ja se çfarë u përgjigj ajo kur e pyeta  se kush është momenti më i preferuar nga puna e saj:

“Dita e lajmit të mirë, kur ne lidhemi me të gjitha familjet, të cilave u kemi ndihmuar. Spitali mbushet me fëmijë. Bile më rrëqethet mishi kur e tregoj, por në çdo korridor ka bebe dhe fëmijë të rritur. Zakonisht ka shumë hare, shumë muzikë dhe hare. Kjo më përmbush pozitivisht ,pavarësisht se shumë nga njerëzit të mos e dinë se kush qëndron pas laboratorit. Ata kanë kontakt kryesisht me mjekët shërues. Pavarësisht se nuk na dinë me emër, ose me fytyrë, takimi është jashtëzakonisht i ngrohtë dhe imponues, sepse ai të jepe shpresë dhe synim të vazhdosh para.”

Doktoresha Tanja Millaçiç ja përkushton veten e vet fëmijëve dhe artit të mund të krijosh jetë, kurse kjo për të është kyçi drejt lumturisë.

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva