Το 1945 αρχίζει με θάνατο. Την 1η Φεβρουαρίου καταδικάζονται σε θάνατο, χωρίς δικαίωμα έφεσης, οι τρεις αντιβασιλείς, 8 σύμβουλοι του βασιλιά, 22 υπουργοί, 67 βουλευτές της 24ης Βουλής, 47 στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματικοί. Ο καταδίκες εκτελούνται την ίδια νύχτα. Πηγαίνουν τους καταδικασμένους με φορτηγά στην περιοχή του νεκροταφείου της Σόφιας και τους πυροβολούν τον ένα μετά τον άλλο.
Ο καθηγητής Αλεξάνταρ Στανίσεφ, παγκοσμίως γνωστός γιατρός, ζητάει να διαπιστώσει τον θάνατο των σκοτωμένων, για να μη ενταφιαστούν ζωντανοί. Τον σκοτώνουν, ενώ έχει γονατίσει στον τελευταίο εκτελεσμένο. Δεν υπάρχει πρωτόκολλο από την εκτέλεση. Οι καταδικασμένοι σε θάνατο ακόμη και στερούνται την παρηγοριά να αγκαλιάσουν για τελευταία φορά τους γονείς, τα παιδιά και τις συζύγους τους. Και οι συγγενείς τους – το ανθρώπινο δικαίωμα να θρηνήσουν και να κηδεύσουν τους νεκρούς τους.
Το 1945 το Λαϊκό Δικαστήριο ξεκινά 135 δίκες με 11122 κατηγορούμενους. Για την υπόθεση αυτή επιτρέπεται να μιλιέται μόλις μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989. Τα εξής λόγια είναι από μια ηχογράφηση του συγγραφέα και δημοσιογράφου Στέφαν Γκρούεφ για τα γεγονότα αυτά, η οποία φυλάσσεται στο Χρυσό Αρχείο της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας: "Στη Δίκη της Νυρεμβέργης, κατά την οποία "ξέσπασε" όλος ο πλανήτης, καταδικάστηκαν (σε θάνατο) 12 άτομα, ενώ στη χώρα μας αυτή ήταν μόνο η πρώτη σύνθεση του πρώτου Δικαστηρίου. Ήταν μια μαζική, υστερική και σαδιστική εξόντωση μιας ολόκληρης τάξης και προφανώς την είχαν σκεφθεί πολύ καλά έτσι ώστε να εξουδετερωθεί κάθε δυνατότητα να τεθεί σε κίνδυνο η νέα εξουσία. Εκτελέστηκε από διάφορους ανθρώπους για ποικίλους λόγους, αλλά καθοδηγήθηκε από τη Μόσχα".
Οι καταδίκες είναι εκ των προτέρων καθορισμένες σε ποσοστά με οδηγίες της Μόσχας. Τις παραμονές της συνεδρίασης του Λαϊκού Δικαστηρίου ο Βάλκο Τσερβένκοφ (μέλος της διεύθυνσης του Κομμουνιστικού Κόμματος) κάνει αναφορά στον Γκεόργκι Ντιμιτρόφ (πρώην πρόεδρο της Κομμουνιστικής Διεθνούς και βουλευτή στο κοινοβούλιο της Σοβιετικής Ένωσης) με τηλεγράφημα στα ρωσικά: "Η καταδίκη θα εκτελεστεί την Πέμπτη, 1η Φεβρουαρίου. Προτείνουμε να καταδικαστεί σε θάνατο έως 70% των βουλευτών!". Από το τηλεγράφημα προς τον Ντιμιτρόφ, γίνεται σαφές ότι η μακάβρια φάρσα αποκαλούμενη "Λαϊκό Δικαστήριο" έχει σκοπό να "νομιμοποιήσει" τις δολοφονίες μετά την 9η Σεπτεμβρίου. Ακόμη δεν μπορεί να διαπιστωθεί ο ακριβής αριθμός των σκοτωμένων, αλλά πρόκειται για τουλάχιστον 30 χιλιάδες άτομα, που σκοτώθηκαν χωρίς δίκη και καταδίκη. Ανάμεσα στους "πιο φοβερούς εχθρούς" της νέας εξουσίας είναι επίσης δημοσιογράφοι και συγγραφείς όπως οι Γιορντάν Μπάντεφ, Νέντσο Ηλίεφ, Νταναήλ Κράπτσεφ και Ράικο Αλέξιεφ.
Στις αρχές του 1945 το Δικαστικό Μέγαρο δεν μπορεί να χωρέσει όλους τους κατηγορούμενους και οι δικαστικές υποθέσεις εξετάζονται στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Μέχρι τον Απρίλιο καταδικάζονται σε θάνατο 2730 άτομα. Σκοτώνονται περισσότεροι Βούλγαροι στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματικοί απ’ όσους σκοτώθηκαν σε όλους τους πολέμους που διεξήγαγε η Βουλγαρία μετά την απελευθέρωση από οθωμανική κυριαρχία του 1878.
Ακολουθεί απόσπασμα από το κατηγορητηρίου, που απήγγειλε ο Στέφαν Μάνοφ: "Τις παραμονές της 9ης Σεπτεμβρίου φέτος για τρίτη φορά στη σύντομη ιστορία της μετά την Απελευθέρωση, η Βουλγαρία βρέθηκε στο χείλος μιας τρομερής καταστροφής. Σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εάν ο βουλγαρικός λαός δεν είχε βρει αρκετές δυνάμεις μέσα του για να ανατρέψει τη φασιστική εξουσία και να σχηματίσει στις 9 Σεπτεμβρίου δική του κυβέρνηση – την κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου, η χώρα μας μπορούσε να χάσει εξολοκλήρου την ανεξαρτησία της και να χαθεί από τον χάρτη των ελεύθερων και ανεξάρτητων κρατών. Εάν κοιτάξουμε πίσω στη νεότερη ιστορία μας, θα δούμε ότι σε όλες τις εθνικές καταστροφές, στις οποίες οδηγήθηκε ο λαός μας, φαίνεται πάντα η παρέμβαση του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Όπλο της γερμανικής κατακτητικής πολιτικής στα Βαλκάνια ήταν ο Φερδινάνδος και η δυναστεία του, η κλίκα προδοτών, παραδόπιστων και σοβινιστών που απέβλεπαν στην πραγματοποίηση της ιδέας για Μεγάλη Βουλγαρία".
Το 1996 το Ανώτατο Δικαστήριο της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας ακύρωσε ένα μέρος των καταδικών του Λαϊκού Δικαστηρίου με το επιχείρημα για έλλειψη αποδείξεων. Το 2011 η 1η Φεβρουαρίου καθιερώνεται ως Ημέρα Ευγνωμοσύνης και Μνήμης των Θυμάτων του Κομμουνιστικού Καθεστώτος.
Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα
