Στις 27 Νοεμβρίου 1919 στα περίχωρα του Παρισιού, στην περιοχή Neuilly-sur-Seine,ο τότε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Αλεξάνταρ Σταμπολίισκι (1919-1923), υπέγραψε ένα σύμφωνο με το οποίο η χώρα μας βγήκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918).

Το Σύμφωνο υπογράφηκε με τις δυνάμεις της Τριπλής Συνεννόησης ή Αντάντ  η οποία αποτελούταν από την Ρωσική Αυτοκρατορία, την Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, συμπληρωμένη από συμφωνίες με την Ιαπωνία και την Πορτογαλία.

Πλευρές του Συμφώνου από την πλευρά της Αντάντ ήταν ακόμα η Ελλάδα, η Ρουμανία, το Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (1918-1941), η Πολωνία η Τσεχοσλοβακία, το Βέλγιο, η Ιταλία, οι ΗΠΑ, το Βασίλειο της Ταϋλάνδης (ή αλλιώς Σιάμ), η γεωγραφική περιοχή Χιτζάς στην Σαουδική Αραβία, η Κούβα και η Κίνα.

Το Σύμφωνο ετοιμάστηκε επί της πρωθυπουργίας του Τεοντόρ Τεοντόροβ (1918-1919), όταν ο Σταμπολίισκι ήταν υπουργός Πολεοδομίας και μπήκε σε ισχύ από τις 9 Αυγούστου 1920.  

Βάση των όρων του επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η κατάληψη της Νότιας Δοβρουτζάς από την Ρουμανία, η Βουλγαρία παρέδωσε στο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων δυτικές περιοχές της γύρω από το Μποσίλεγκραντ, το Τσάριμπροντ, την Στρούμιτσα, την Κούλα και το Βίντιν, ενώ η Δυτική Θράκη ή αλλιώς Θράκη του Αιγαίου δόθηκε στην Ελλάδα και η Βουλγαρία έχασε ξανά την ελπίδα της για έξοδο στο Αιγαίο Πέλαγος.

Στην Βουλγαρία έφτασαν 100 000 πρόσφυγες από αυτές τις περιοχές ενώ 600 000 Βούλγαροι έμειναν εκτός των συνόρων και έγιναν αντικείμενο βίαιων πληθυσμιακών αφομοιόσεων.

Η Βουλγαρία αναγκάστηκε να πληρώσει στους νικητές 2 δισεκατομμύρια 25 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράνκα, να τους δώσει 50 000 τόνους άνθρακα και περίπου 60 000 αγροτικά ζώα.

Η Βουλγαρία δεν είχε πλέον δικαίωμα να κατέχει σύγρονο πολεμικό εξοπλισμό, αεροπορία και ναυτικό, καταργήθηκε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Ο στρατός Ξηράς και οι συνοροφύλακες δεν έπρεπε να ξεπερνούν τους 33 000 άντρες.

Μετά την διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (1945-1992) βούλγαροι ιστορικοί έθεσαν το ζήτημα για την επανεξέταση της Συνθήκης του Νεϊγύ μιας και κατά την ετοιμασία του Συμφώνου η βουλγάρικη αντιπροσωπεία κρατούνταν ως φυλακισμένη ενώ οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας απειλούσαν ότι αν η Βουλγαρία δεν υπογράψει θα περάσει σε καθεστώς κατοχής.

Η ουσιαστική έξοδος της Βουλγαρίας από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε γίνει ήδη με το Σύμφωνο της Θεσσαλονίκης στις 29 Σεπτεμρβίου 1918 το οποίο υπέγραψαν ο στρατηγός Ιβάν Λούκοβ, ο υπουργός Οικονομικών, Αντρέι Λιάπτσεβ και ο πρώην πρέσβης της Βουλγαρίας στην Ελβετία, Σιμεών Ράντεβ.

Από την πλευρά της Αντάντ το Σύμφωνο υπογράφηκε από τον γάλλο στρατηγό Λουί Φρανσέ ντ’ Εσπερέ.

Μετά το Σύμφωνο 100 000 βούλγαροι στρατιώτες έμειναν όμηροι δυτικά από τα Σκόπια και από την στιγμή αυτήν η βουλγάρικη πολιτική χαρακτηρίζεται μέχρι και σήμερα από συνεχείς εσωτερικές διαμάχες.

Επιμέλεια: Αγάπη Γιορντανόβα