Η αριστοτεχνία της διάσημης μας τραγουδίστριας είναι παράδειγμα για οικογενειακή διαδοχικότητα. Το ρεπερτόριό της είναι από την καθαρή πηγή τραγουδιών της γενέτειράς της – της περιοχής του Ράντομιρ (Δυτική Βουλγαρία) και έκφραση σεβασμού για τον ντόπιο ερμηνευτικό στιλ. Η όμορφη χροιά της φωνής της είναι άλλο ένα χρώμα στην παλέτα των ταλαντούχων τραγουδιστριών της λαογραφικής περιοχής του Σοπλούκ.

Η Σνεζάνα Βιτάνοβα γεννήθηκε στο χωριό Ντρεν, της περιοχής του Ράντομιρ. Πέρασε από την σχολή της μητέρας της, για να αφοσιωθεί μοιραία στα τραγούδια της γενέτειράς της. Έχει ανώτατη οικονομική εκπαίδευση, αλλά στην πορεία των χρονών συνδυάζει με επιτυχία το βασικό επάγγελμά της με τις εμφανίσεις της ως τραγουδίστριας σε συναυλίες, πανηγύρια, γάμους. Για το Αρχείο της Εθνικής Ραδιοφωνίας έχει περισσότερες από 70 ηχογραφήσεις αυθεντικών τραγουδιών. Η Σνεζάνα Βιτάνοβα κατόρθωσε να προσελκύσει για την παραδοσιακή μουσική και τις δύο κόρες της – η μία παίζει γκαντούλκα και η άλλη είναι επίσης τραγουδίστρια. Οι δύο αναπτύσσουν τις μουσικές δεξιότητές τους στο Παιδικό και Εφηβικό Φολκλορικό Συγκρότημα «Πηγαδάκι» στο Μέγαρο των Παιδιών της Σόφιας.

«Το πιο όμορφο χωριό στην περιοχή του Ράντομιρ είναι το Ντρεν. Μεγάλωσα με τα τραγούδια της μητέρας μου. Την άκουγα να τραγουδά στη δύσκολη της τότε καθημερινότητα, μέσα στη φτώχεια. Αργότερα παντρεύτηκα σε οικογένεια τραγουδιστών από την Γκόρνα Ντικάνια, από εκεί, από την πεθερά μου έμαθα πολλά τραγούδια, επίσης από τις γιαγιάδες, κατόρθωσα να τα ηχογραφήσω. Και έτσι περνούσε η ζωή, για να φτάσω την ηλικία 70 χρονών. Αυτά τα ωραία παλαιά τραγούδια είναι άπταιστα. Εάν αρχίσεις να τα αλλάζεις γίνονται αφύσικα, δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν αυτή την ακτινοβολία, που να αγγίξει τον ακροατή. Έτσι αποφασίσαμε και μαζί με τον σύζυγό μου, Κωσταντίν Σάρμπινοφ, μακροχρόνιο μουσικό γκαντούλκα στην Ορχήστρα Δημοτικής Μουσικής της ΒΕΡ, έτσι έχτισα δικό μου στιλ και ρεπερτόριο. Για τα 70 χρόνια της ζωής μου έχω αμέτρητες ωραίες αναμνήσεις. Δε θα ξεχάσω όταν για πρώτη φορά ανέβηκα στην σκηνή. Ήμουν 7-8 χρονών και τραγούδησα στο φολκλορικό πανηγύρι στο χωριό Γκόλο μπάρντο της περιοχής του Μπρέζνικ. Ήμουν τόσο μικρή που δεν έφτασα το μικρόφωνο.

«Όταν μεγάλωσα και συσσώρευσα εμπειρία με τις ηχογραφήσεις, τις εμφανίσεις και τις συναυλίες, πάλι σε ένα πανηγύρι, στο Ντρεν, ενώ οι χορευτές ξεκουράζονταν, άρχισα να τραγουδώ ένα αγρό τραγούδι – «Κοπέλα θερίζει σιτάρι». Ενώ τραγουδούσα, είδα τις γυναίκες γύρω μου να σκουπίζουν τα δάκρια τους. Φαίνεται ότι γύρισα αυτές τις γυναίκες πίσω στα χρόνια, άγγιξα τις καρδιές τους, για να είναι τέτοια η αντίδρασή τους. Γι’ αυτό τα αυθεντικά τραγούδια δε χρειάζονται «στολίδια».

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα