Επιτυχημένη σταδιοδρομία και ευτυχισμένη μητρότητα – για κάποιους αυτός ο συνδυασμός ακούγεται απίστευτα, αλλά πάντως πολλές κυρίες τα καταφέρουν, ανεξάρτητα από τις ασταμάτητες θυσίες και την έλλειψη χρόνου. Γεμάτη ειλικρινή αγάπη για τη μουσική και την οικογένειά της, η Ντενίτσα Λαφτσίεβα ακολουθεί τον δρόμο αυτό. Η γέννηση του γιου της πριν από καιρό την οδηγεί σε σοβαρή απόφαση – εγκαταλείπει τη θέση του πρώτου κλαρινέτου στη SinfoniaFinlandia, για να αφιερωθεί στο παιδί της. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν μπορεί να σταματήσει τον τροχό της επαγγελματικής ζωής της. Ο μικρός Αλέξης είναι μόλις δύο μηνών, όταν εκείνη παίζει σε φεστιβάλ στη Νέα Υόρκη, τη Νίκαια, το Μονακό. Ο σύζυγός της Αλεξάνταρ Ζεμτσόφ έχει δεσμεύσεις για χρόνια μπροστά. Γι’ αυτό την συνοδεύει η γιαγιά της, αλλά αυτό δεν είναι πάντα δυνατό.

«Καμιά φορά με τη βοήθειά της, καμιά φορά μόνη μου, αλλά τα κατάφερα. Το παιδί ήταν ασταμάτητα ανάμεσα στις καρέκλες στη σκηνή και τις άδειες θήκες μουσικών οργάνων», λέει η ίδια. Ας υπενθυμίσουμε ότι η Ντενίτσα είναι ανάμεσα στους πιο διάσημους κλαρινετίστες της γενιάς της. Έχει εκατοντάδες συναυλίες ως σολίστ και μέλος ορχηστρών δωματίου. Έχει πραγματοποιήσει ρεσιτάλ σε παγκοσμίως γνωστές αίθουσες συναυλιών όπως οι WigmoreHall, CarnegieHall (WeillRecitalHall), Musikverein κ.ά.. Διδάσκει στην Ιταλία και την Κάτω Αυστρία, όπου είναι και διευθύντρια μουσικού σχολείου, ενώ το σπίτι και η οικογένειά της είναι στη Βιέννη. Τι άλλο κάνει στην καθημερινότητά της τα τελευταία χρόνια:

«Κάθε φορά που μπαίνω στη Μουσική Ακαδημία συγκινούμαι ιδιαίτερα.» - λέει η μουσικός. – «Είχα την τύχη να μαθαίνω κλαρινέτο με τον καθηγητή Πέτκο Ράντεφ από την ηλικία 14 χρονών, τα μαθήματά μας ήταν εδώ. Μεγάλωσα στο κτήριο αυτό, ερχόμουν μερικές φορές την εβδομάδα, αυτό ήταν το σπίτι μου. Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο και στη συνέχεια την Ακαδημία. Μετά σπούδασα στη Βιέννη (ως υπότροφος του ιδρύματος «Χέρμπερτ φον Καραγιάν»), έκανα διδακτορικό στην Royal Academy of Music του Λονδίνου, αλλά μόνο χάρη στο βουλγαρικό μου πτυχίο μπορώ τώρα να διδάσκω στον κόσμο, γιατί μόνο σ’ αυτό υπάρχουν και παιδαγωγικές ειδικότητες. Θα ήθελα να στραφώ προς τους νέους, που έχουν την πρόθεση να σπουδάζουν στο εξωτερικό – μην υποτιμάτε τη βουλγαρική εκπαίδευση. Είναι πράγματι υψηλού επιπέδου.»

Πώς περνά τη ζωή της, γεμάτη τόσες υποχρεώσεις:

«Είναι πολύ δύσκολο. Εργαζόμαστε σε διαφορετικές χώρες και μέχρι πρόσφατα σχεδόν δε βλεπόμασταν με τον σύζυγό μου. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας για πρώτη φορά νιώσαμε σαν τις άλλες οικογένειες. Πεισθήκαμε ότι πριν από 10 χρόνια δεν κάναμε λάθος – λέμε αστειευόμενοι. Και ο γιος μας έχει τη δυνατότητα να είναι περισσότερο χρόνο με τον πατέρα του, κάτι που πριν ήταν πολύ δύσκολο. Από την άλλη, το γεγονός ότι και οι δύο είμαστε πολύ απασχολημένοι, μετατρέπει κάθε συνάντησή μας σε κάτι πράγματι ειδικό και όμορφο.»

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα