Οι ημέρες μεταξύ 6 και 8 Νοεμβρίου 1920 σημειώνουν μια ζοφερή σελίδα της βουλγάρικης ιστορίας. Πριν 100 χρόνια τα στρατεύματα του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, μετά την Συνθήκη του Νεϊγύ, επέβαλλαν κατοχή στην περιοχή του Τσάριμπροντ(κοντά στο Πίροτ, σήμερα στην Σερβία), του Μποσίλεγκραντ (στα σύνορα της Σερβίας με την Βουλγαρία, πιο κοντά στο Κιουστεντίλ απ’ ότι στην πιο κοντινή σερβική πόλη Βράνα) και της Στρούμιτσα (σήμερα στην Βόρεια Μακεδονία). Στην Βουλγαρία έμεινε μόνο το κομμάτι της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας στην περιοχή του Πίριν. Περιοχές της Βουλγαρίας με τους κατοίκους τους (1 545 τ.μ. με 25 χωριά και μέρος τω πόλεων Τραν και Κούλα) πέρασαν στην επικράτεια του Βασιλείου των Σέρβων και σήμερα παραμένουν στην Σερβία. Από τότε η 8^η Νοεμβρίου είναι αφιερωμένη σ’ αυτά τα γεγονότα. 

Μέχρι πρόσφατα η κίνηση στα σύνορα ήταν εντατική αλλά ο κορονοϊός άλλαξε πολλά πράγματα.

«Είχαμε συνηθίσει να μας επισκέπτονται άνθρωποι από την Βουλγαρία, λέει για το Ράδιο Βουλγαρία, ο Αλεξάνταρ Ντιμιτρόβ, πρόεδρος του Συλλόγου Βουλγάρων «Γκλας», στο Μποσίλεγκραντ. Αλλά τον τελευταίο καιρό με τους περιορισμούς στα σύνορα αυτό συμβαίνει σπάνια πια. Ευτυχώς εμείς ακόμα μπορούμε να ταξιδεύουμε προς την Βουλγαρία. Μακάρι αυτή η κατάσταση να μην κρατήσει πολύ. Πάντα είμαστε κοντά στην Βουλγαρία αλλά νιώθουμε αποκομμένοι. Οι άνθρωποι εδώ φοβούνται την νέα ασθένεια αλλά τηρούν τα μέτρα και στους εξωτερικούς χώρους. Το υπουργείο Εξωτερικών και η βουλγάρικη πρεσβεία στην Σερβία από την αρχή της πανδημίας κάμποσες φορές στέλνουν δέματα με είδη πρώτης ανάγκης και στολές για το ιατρικό προσωπικό».

Κατά τον κύριο Ντιμιτρόβ η Βουλγαρία πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική της για τους Βούλγαρους του Εξωτερικού και να πάρει παράδειγμα από την Ουγγαρία σ’ αυτόν τον τομέα.

«Οι Βούλγαροι στην Σερβία για να λάβουν βουλγάρικη υπηκοότητα περνάνε από ένα σωρό διαδικαστικά εμπόδια τα οποία κρατάνε 3-4 χρόνια ενώ η Ούγγροι στην Σερβία παίρνουν ουγγρική υπηκοότητα για 6 μήνες, λέει εκείνος. Ακόμα κα σε τομείς που δεν είναι τόσο σημαντικοί για την Ουγγαρία η χώρα αυτή επενδύσει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που Ούγγροι έχουν στην Σερβία. Η ουγγρική μειονότητα στην Σερβία είναι η μεγαλύτερη που ζει εκτός των ουγγρικών συνόρων. Στην Βοϊβόντινα ζουν 250 000 με 300 000 Ούγγροι.

Αντιθέτως η Βουλγαρία δεν κάνει το αντίστοιχο για τους Βουλγάρους στην Σερβία και σε 30 χρόνια εδώ δεν θα υπάρχει βουλγάρικη μειονότητα.Το Μποσίλεγκραντ και το Τσάριμπροντ ερημώνουν όλο και περισσότερο, οι Βούλγαροι της περιοχής δεν έχουν βιοπορισμό και αναζητούν αλλού καλύτερο μέλλον. Πλέον δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των κοινοτήτων και να αποτελούν την «φωνή της συνείδησης» για οικολογικά προβλήματα».

Σαν πρόεδρος του Βουλγάρικου Συλλόγου «Γκλας» ο Αλεξάνταρ Ντιμιτρόβ έχει έντονη διαφωτιστική δράση. Δυστυχώς φέτος πολλές από τις εκδηλώσεις ακυρώθηκαν λόγω του κορονοϊού. 

«Το καλοκαίρι ελπίζουμε να οργανώσουμε στρογγυλό τραπέζι για να συζητήσουμε τις δυσκολίες με το περιβάλλον των μήντια, την γραφή των γυναικείων επιθέτων, την κατάσταση του υγειονομικού συστήματος στην περιοχή, ειδικά τώρα με την πανδημία. Θέλαμε να διοργανώσουμε ένα πλένερ με ζωγράφους από την Βουλγαρία και την Σερβία αλλά κι αυτό δεν θα γίνει. Ελπίζουμε η κρίση να περάσει, να συνεχίσουμε να ζούμε εδώ και να φροντίζουμε την διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας».

Φωτογραφίες: far.rs

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα