Το απρόσιτο αστικό περιβάλλον είναι ένα από τα βασικά προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρίες στη Βουλγαρία. Αυτός είναι ο λόγος να μην τους συναντάμε συχνά στις πόλεις, όπου μένουμε. Τα ανώμαλα επιστρώματα και πεζοδρόμια, οι λάκκοι και η λάσπη είναι κάτι συνηθισμένο για πολλούς από μας. Τα αντιλαμβανόμαστε ως μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά για έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα αυτό είναι το επόμενο αξεπέραστο εμπόδιο στον δρόμο του προς το μαγαζί, το θέατρο, τον κινηματογράφο ή κάποια δημόσια υπηρεσία. Παρά τις πολλές επισκευές και αλλαγές στο αστικό περιβάλλον, πολλά δημόσια κτήρια και μέρη είναι ακόμη απρόσιτα για ένα μέρος των πολιτών. Στη χώρα μας τα βήματα στην κατεύθυνση αυτή είναι λίγα και σε πολλές περιπτώσεις – χάρη στη δραστηριότητα των πολιτών. Το καλό παράδειγμα έρχεται συχνότερα από νέους ανθρώπους, που θεωρούν τη βοήθεια για τους έχοντες ανάγκη ως δική τους υπόθεση. Ακριβώς με έναν τέτοιο άνθρωπο σας συναντάμε εδώ.

Η Στεφανί Μίτοβα αισθάνεται εξίσου καλά τόσο στο νερό, ως εθνική πρωταθλήτρια windsurf, όσο στη στεριά – πάνω στο longboard της. 

«Άρχισα με τα πράγματα αυτά, ακόμη και χωρίς να συνειδητοποιήσω πώς και γιατί, αλλά σταδιακά κατάλαβα, ότι μου δίνουν τεράστια ευχαρίστηση, λόγω της αδρεναλίνης» - λέει η Στεφανί Μίτοβα για το Ράδιο «Βουλγαρία». – «Εξάλλου οι άνθρωποι γύρω μου είναι πολύ εποικοδομητικοί. Όσοι ασχολούνται με αθλητισμό έχουν διαφορετικό σύστημα αξιών, γι’ αυτό μου αρέσει να «μεγαλώνω» γύρω τους.»

Για εκείνη η δυνατότητα να αθλείται και να μετακινείται εύκολα και γρήγορα στην πόλη είναι εξαιρετικά σημαντική, αλλά ξέρει ότι πολλοί άλλοι μπορούν μόνο να ονειρεύονται για τέτοια ελευθερία. Εκείνη η ίδια μεγαλώνει σε οικογένεια, στην οποία πρέπει να βοηθά για τη φροντίδα δύο ηλικιωμένων ανθρώπων με αναπηρίες. Αυτό της επιτρέπει να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους και να νιώσει τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Γι’ αυτό η επιθυμία της να βοηθήσει ακριβώς οι άνθρωποι με αναπηρίες να ζουν σε λίγο πιο προσιτό και καλύτερο περιβάλλον δεν πρέπει να μας εκπλήττει. Το εφεύρημά της, που λέγεται paraboard, η Στεφανί επινοεί με την ελπίδα να γυρίσει το χαμόγελο στα πρόσωπα τουλάχιστον μερικών παιδιών με κινητικά προβλήματα. 

«Το δικό μου paraboard είναι longboard, που περιβάλλεται από σωλήνες, δεμένους μεταξύ τους. Από πάνω κρέμεται ένα σχοινί, στο οποίο δένεται ένα κάθισμα, στο οποίο κάθεται το παιδί. Έτσι, δεν χρειάζεται να έχει δύναμη στα πόδια, για να στέκεται όρθιο και μπορεί να κρέμεται πλήρως στην κατασκευή, προστατευμένο από παντού. Δεν τα έχω μετρήσει, αλλά τουλάχιστον 5-6 είναι τα παιδιά που χρησιμοποίησαν το εφεύρημά μου και ήταν πολύ ευχαριστημένα.»

Στην αρχή το κορίτσι προέβαλε την ιδέα του σε διαδικτυακή πλατφόρμα και σύντομα μαζί του ήρθαν σε επαφή άνθρωποι που πρότειναν να το βοηθήσουν αυτή να γίνει πραγματικότητα. Ένας απ’ αυτούς δημιούργησε δωρεάν τη μετάλλινη κατασκευή, άλλος δώρισε το longboard και άλλος έβαψε το ενδιαφέρον «μέσο μεταφοράς». Προς το παρόν η Στεφανί δε σχεδιάζει μαζική παραγωγή, αλλά είναι πρόθυμη να συμβουλεύσει τον καθένα που θέλει να κατασκευάσει κάτι παρόμοιο για συγγενή ή φίλο σε ανάγκη. «Σκεφτόμαστε κάποιες μικρές αλλαγές, μέσω των οποίων θα χρησιμοποιήσουμε το paraboard ως βοήθημα για περπάτημα, για να μπορεί τα παιδιά που έχουν μύες στα πόδια, να προσπαθήσουν να περπατήσουν», μοιράζεται τα σχέδιά της η Στεφανί.

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα