Ο Συγγραφέας Στέφαν Τσάνεβ θα λάβει το βραβείο «Ικάρ» για την εξαιρετική συμβολή του στην βουλγάρικη θεατρική τέχνη στις 27 Μαρτίου – Ημέρα Θεάτρου. Την υποψηφιότητά του έθεσε η Ένωση Καλλιτεχνών.

Ο συγγραφέας Στέφαν Τσάνεβ είναι 82 χρονών αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι ιδιαίτερα παραγωγικός δραματουργός. Στο ενεργητικό του, από το 1962, έχει 30 θεατρικά έργα. Ακόμα και την εποχή του Σοσιαλισμού συνήθιζε να απευθύνει άβολες ερωτήσεις – για την αλήθεια και το ψέμα, για το νόημα της ζωής, για την νοοτροπία και την μοίρα των Βουλγάρων.

Μεταξύ των πρωταγωνιστών των ιστοριών που διηγείται είναι οι ήρωες της Επανάστασης Βασίλ Λέβσκι και Χρίστο Μπότεβ οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με την προδοσία, το φόβο, τον εγωισμό, την αλαζονεία. Ο ίδιος εκτιμά ιδιαίτερα το έργο του «Η δίκη κατά των Βογόμιλων», κατά των μεσαιωνικών αιρετικών που όμως συμβολίζουν κάθε είδους αντίδραση στο στάτους κβο που επιβάλλει κάθε σύστημα. Το έργο αυτό γράφτηκε όταν τα τανκ της Συμφωνίας της Βαρσοβίας επιτέθηκαν στην Άνοιξη της Πράγας το 1968. 

Το τελευταίο έργο του Τσάνεβ, «Η Βιολονίστρια του Θεού», είναι επίσης μια πρόκληση. Πρόκειται για ένα μονόπρακτο με την ηθοποιό Ντοροτέγια Τόντσεβα.

«Απ’ ότι φαίνεται είναι δυνατόν το κοινό να ακούει μιάμιση ώρα σοβαρά πράγματα δίχως παράπονα, λέει ο συγγραφέας σε συνέντευξή του για το πρόγραμμα «Χοριζόντ» της ΒΕΡ. Να μιλήσεις για ζωή, για θάνατο, για τέχνη και ιδανικά, για το Θεό, χωρίς να χρειάζεται να συμπεριλάβεις σεξ και δολοφονίες για να σε προσέξουν. Το θέατρο είναι το δικό μου κράτος και πιστεύω πως δεν θα εξαφανιστεί ποτέ γιατί ακόμα κι αν στον κόσμο μείνουν μόνο δυο άνθρωποι ο ένας θα παίζει κάτι μπροστά στον άλλον».

Ο Στέφαν Τσάνεβ έχει έντονη κοινωνική συνείδηση. Κατά τη γνώμη του το βασικό πρόβλημα στη χώρα μας είναι το επίπεδο μόρφωσης των πολιτικών και η έλλειψη πείρας τους όσον αφορά την ίδια τη διοίκηση. Τα θέματα που απασχολούν τους Βούλγαρους σήμερα μπαίνουν στο επίκεντρο του επόμενου έργου του συγγραφέα που λέγεται «Κλάμα αγγέλου».

Πρόκειται για έναν αθώο που είναι καταδικασμένος σε μακροχρόνια φυλάκιση. Αλλά στο κελί του γνωρίζεται με ένα ελεύθερο πνεύμα το οποίο δεν μπορεί να το περιορίσουν τα κάγκελα. Είναι παράξενο σε ένα τέτοιο περιβάλλον να κάνεις έναν φίλο αλλά ο συγκρατούμενος μαθαίνει τον φυλακισμένο ένα σωρό πράγματα.

«Και όταν εκείνος βγαίνει από τη φυλακή μετά από 19 χρόνια δεν μπορεί να βρει τη θέση του στον κόσμο γιατί αισθάνεται ανελεύθερος, λέει ο Τσάνεβ. Υπόδουλοι είναι αυτοί που υπηρετούν τις συνθήκες και όταν έχεις μάθει να μην εξαρτάσαι απ’ αυτές μπορείς ακόμα και τη φυλακή να μην την αισθάνεσαι σαν περιορισμό».

«Για κάθε θέμα που απασχολεί έναν δημιουργό εκείνος πρέπει να είναι έτοιμος να το κάνει μεγάλη υπόθεση,λέει ο συγγραφέας. Για να υλοποιηθεί μια παράσταση εργάζονται πολλοί άνθρωποι για πολύ καιρό. Πρόκειται για ένα δώρο προς το κοινό. Αυτοί οι άνθρωποι σκορπίζουν φως. Ακόμα και σ’ αυτή την εποχή σκληρής και αλαζονικής συμφεροντολογίας. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς και πιστεύω πως έχω ανάψει σπίθες στις ψυχές πολλών ανθρώπων».

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα