Πριν λίγες μέρες στο Πολιτιστικό Κέντρο «Βαζράζντανε 1935» (Αναγέννηση) διοργανώθηκε συνάντηση, αφιερωμένη στον βιολονίστα Πέταρ Ντέλτσεφ που γεννήθηκε στη Βουλγαρία, αλλά σε ηλικία περίπου 30 χρόνων αναγκάστηκε να φύγει για την Γερμανία. Ο αδερφός του, ο Κρασιμίρ Ντέλτσεφ, διηγήθηκε ενδιαφέροντα περιστατικά από τη ζωή και την καριέρα του, υπογραμμίζοντας το γεγονός πως είναι ο μόνος Βούλγαρος που έχει κερδίσει δυο φορές θέση στον διεθνή διαγωνισμό «Νικολό Παγκανίνι», στη Γένοβα της Ιταλίας. Πρόκειται και τις δυο φορές για το τέταρτο βραβείο, αλλά ο Πέταρ Ντέλτσεφ ήταν τότε μόλις 17-18 χρονών και δεν είναι πολλοί οι Βούλγαροι που έχουν πετύχει να καταταχθούν στις πρώτες θέσεις αυτής της επικυρωμένης διοργάνωσης. Το 1961 ο 33χρονος Εμίλ Καμιλάροφ κατάφερε να κερδίσει το πρώτο βραβείο, ενώ το 1970 στη δεύτερη θέση κατατάχτηκε ο Μίντσο Μίντσεφ που τότε ήταν 20 χρονών. Βραβεία έχουν κερδίσει επίσης η Βάνια Μιλάνοβα, ο Γκεόργκι Τίλεφ και ο Βάσκο Βασίλεφ. 

Μετά όμως από συμμετοχή σε πολλούς διαγωνισμούς και συναυλίες στην Βουλγαρία και το εξωτερικό δυσκολευόταν να εξασφαλίζει τα προς το ζείν για την οικογένειά του και άρχισε να παίζει σε εστιατόρια, όπου τον ανακάλυψε ένας Γερμανός από την Στουτγάρδη, ο οποίος τον συνέδεσε με την Συμφωνική Ορχήστρα της πόλης. Αργότερα κέρδισε και διαγωνισμό για θέση στην Ραδιοφωνική Ορχήστρα της Κολωνίας όπου εργάστηκε 15 χρόνια.

Ο Πέταρ Ντέλτσεβ συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα και ζει στην Ιταλία. Από το 2004 δεν μπορούσε πια να παίζει. Ευτυχώς το 2003 ηχογράφησε το «Κύκνειο άσμα του» και δη το «Πλάτσεστατα τσιγκούλκα» (το βιολί που κλαίει), το οποίο είναι παραγωγή της ΒΕΡ και ηχογραφήθηκε στο Πρώτο Στούντιο. Στην συνάντηση στο Πολιτιστικό Κέντρο ο Αγκόπ Μανικιάν (βιόλα) και η Άνι Τόσκοβα (πιάνο) έπαιξαν αποσπάσματα από αυτό το έργο. Η Άνι Τόσκοβα πολλά χρόνια συνόδευε τον Πέταρ Ντέλτσεφ και χαρακτήρισε το παίξιμό του «αιθέριο».

Για το πώς δημιουργήθηκε το «Βιολί που κλαίει» διηγήθηκε στην συνάντηση ο πιανίστας Μάριο Άνγκελοφ.

Το 2003 βρέθηκα μαζί με μουσικούς από τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΒΕΡ στη Γερμανία για δουλειά. Ένα βράδυ μας πήγαν να φάμε σε ένα εστιατόριο, το οποίο αποδείχτηκε πως ανήκει στη σύζυγο του βιολονίστα Πέταρ Ντέλτσεφ. Στην αίθουσα υπήρχε όμορφο άσπρο πιάνο με ουρά. Όταν σχεδόν είχαμε τελειώσει το φαγητό στο εστιατόριο μπήκε αυτός ο ταλαντούχος μουσικός. Είχε φέρει το βιολί του και ολόκληρη βαλίτσα με νότες. Η χαρά του ήταν μεγάλη να παίζει και μάλιστα με συμπατριώτες του. Εγώ κάθισα στο πιάνο και έπαιζα πρίμα βίστα την αγαπημένη του «μουσική για σαλόνια». Ήταν κομμάτια από την χρυσή εποχή αυτού του στυλ – Γκέρσουιν, Τσάρντας κ.τ.λ. Οι περισσότεροι συνάδελφοι επέστρεψαν στην Βουλγαρία, αλλά εγώ αποφάσισα να μείνω μαζί με τον επιθεωρητή της ορχήστρας Κρασιμίρ Πέτεφ και τον παραγωγό της ΒΕΡ Βλαντιμίρ Χριστόζοβ. Παίζαμε μαζί ως το πρωί και μετά ήρθε μαζί μας στη Σόφια, όπου μετά από σύντομη πρόβα ηχογραφήσαμε ένα άλμπουμ μόνο με δυο συναντήσεις.