Πάνω από 1 εκατ. βούλγαροι πολίτες σε εργάσιμη ηλικία σκέφτονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Αυτό δείχνει δημοσκόπηση με τον τίτλο «Εργατική μετανάστευση» που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο, μετά από πρωτοβουλία του Ιδρύματος «Φρίντριχ Έμπερτ» και καλύπτει 1 000 άτομα ηλικίας από 18 έως 64 χρόνων. Το προφίλ του συνηθισμένου μετανάστη τον περιγράφει ως άντρα από περιφερειακή πόλη με μέση εκπαίδευση που αναζητά δουλειά για τα επόμενα 5 χρόνια.

Οι περισσότεροι από τους επικείμενους μετανάστες επιχειρούν αυτό το δύσκολο βήμα, γιατί τα έσοδά τους είναι χαμηλότερα από τον μέσο μισθό που ανέρχεται στα 1117 λέβα, λέει ο Ιβάηλο Κάλφιν, πρώην υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πολιτικής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου για Οικονομία και Διεθνείς Σχέσεις. Αλλά το ότι 1 εκατ. Βούλγαροι σκέφτονται να μεταναστεύσουν δεν σημαίνει πως θα το κάνουν κιόλας γιατί ξέρουν πολύ καλά πως στο εξωτερικό θα πρέπει να κάνουν συμβιβασμούς όσον αφορά την ποιότητα ζωής και την επαγγελματική τους κατάρτιση. Από την άλλη, το κράτος χάνει από αυτή την διαρροή εργατικού δυναμικούκαι οι δυο πλευρές έχουν συμφέρον να βρουν λύση. Οι στατιστικές δείχνουν πως οι Βούλγαροι σπάνια φεύγουν για μια ολόκληρη ζωή. Όσον αφορά τα κράτη της ΕΕ οι μισοί πολίτες που μεταναστεύουν επιστρέφουν για μόνιμα, ενώ οι δικοί μας πολίτες επιστρέφουν για να οργανώσουν το επόμενο ταξίδι τους. Τα έσοδα είναι σημαντικό θέμα και η αύξησή τους θα μπορούσε να δώσει κίνητρα σ’ αυτούς τους ανθρώπους για να μείνουν. Στην Βουλγαρία σημειώνεται αύξηση, η οποία είναι μάλιστα γρήγορη, αλλά αφορά το μέσο όρο, δηλαδή υπάρχουν μισθοί που αυξάνονται και άλλοι που μένουν στάσιμοι σε χαμηλό επίπεδο. Άλλη σημαντική διάσταση είναι η ασφάλεια. Όχι τόσο η σωματική, όσο η κοινωνική και οι δυνατότητες κανείς να έχει πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες όπως υγειονομική περίθαλψη, παιδικοί σταθμοί κ. ά. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι σημαντικό να μπορούν να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα τη ζωή τους, να μπορούν να έχουν ευέλικτο ωράριο εργασίας, να μην στερούνται την προσωπική ζωή. Στη βουλγάρικη νομοθεσία όλα αυτά είναι γραμμένα, αλλά δεν εφαρμόζονται. Είναι πολιτική ευθύνη να εξασφαλιστούν οι νέες οικογένειες και οι γονείς να μην ανησυχούν για τις συνθήκες, στις οποίες περνάνε την μέρα τα παιδιά τους, ενόσω εκείνοι είναι στη δουλειά. Έτσι η έρευνα, μέρος της οποίας ήταν η δημοσκόπηση, προτείνει και συγκεκριμένες πολιτικές. Το να θέλουμε να επιστρέψουν οι βούλγαροι μετανάστες είναι συναισθηματικό, αλλά η χώρα μας δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει πραγματικά καλές συνθήκες. Ταυτόχρονα στην Ευρώπη έχουν ανάγκη από ανθρώπους που να απασχολούνται στον τουρισμό, στις μεταφορές κ. ά. και πληρώνουν καλύτερα απ’ ό, τι εδώ. Τι κίνητρα λοιπόν θα δώσουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έτσι ώστε να προτιμήσουν να μείνουν. Έρχεται και το θέμα των εισοδημάτων που στη Βουλγαρία, εν αντιθέσει με τα άλλα κράτη της ΕΕ, φορολογούνται και ο φόρος μπορεί να είναι χαμηλός, αλλά αφορά ακόμα και τον ελάχιστο μισθό. Για να μπορούμε να κρατήσουμε τους μετανάστες που επιστρέφουν στη Βουλγαρία πρέπει να τους δημιουργήσουμε συνθήκες να προσαρμοστούν. Μπορεί να έχουν ξεχάσει τη γλώσσα ή τα παιδιά τους να μην την έχουν μάθει, γι’ αυτό πρέπει να τους βοηθήσουμε να την θυμηθούν ή να την μάθουν μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Από την άλλη, μπορεί να θέλουν να ξεκινήσουν κάποια επιχείρηση με τα χρήματα που έχουν κερδίσει και το κράτος οφείλει να τους βοηθάει. Όσο για τους εργαζόμενους πρέπει να τους εξασφαλίσουμε εφάμιλλες συνθήκες εργασίας.

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα