Το σχολικό έτος για τους βουλγάρους μαθητές αρχίζει στις 15 Σεπτεμβρίου. Η ημερομηνία επιστροφής των παιδιών στο σχολείο δεν επιλέχθηκε τυχαία. Για την απόφαση έχει εντελώς πραγματικό λόγο. Μέχρι τη δεκαετία του 20’ του περασμένου αιώνα οι μαθητές άρχιζαν σχολείο την 1^η Σεπτεμβρίου, αλλά το 1919 στην εξουσία ήρθε η Βουλγαρική Γεωργική Λαϊκή Ένωση. Ιδρυμένη σαν επαγγελματική οργάνωση των χωριατών στη χώρα μας, η ένωση συμμορφώνει την πολιτική της με την καθημερινότητα και τις ανάγκες τους. Εκείνη την εποχή οι οικογένειες είχαν από μερικά παιδιά, που βοήθησαν τους μεγάλους στην συγκομιδή της σοδειάς το φθινόπωρο. Λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες του βουλγαρικού χωριού, η Βουλγαρική Γεωργική Λαϊκή Ένωση μετέθεσε την αρχή του σχολικού έτους με δύο εβδομάδες.

Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά την αλλαγή, η καθημερινότητα των Βουλγάρων είναι εντελώς διαφορετική, αλλά στα μέσα Σεπτεμβρίου οι μαθητές μαζεύονται και πάλι μετά τις θερινές διακοπές στο σχολείο. Αμετάβλητη και σήμερα είναι ο ρόλος του καθηγητή, ο οποίος πρέπει να διαπαιδαγωγεί, να ξυπνάει ενδιαφέρον για τη γνώση και να φροντίζει, ιδιαίτερα τους μικρότερους μαθητές. Φέτος η επίσημη ημέρα για πρώτη συνάντηση καθηγητών και μαθητών στις σχολικές αίθουσες είναι 17 Σεπτεμβρίου.

Έστω και σήμερα, όταν οι ψηφιακές τεχνολογίες βοηθάνε στην εκπαίδευση, το επάγγελμα του καθηγητή είναι αναντικατάστατη. Στον καθηγητή υπολογίζονται τόσο τα παιδιά, όσο οι γονείς τους. Ανάμεσα τους νεωτεριστές καθηγητές στη Σόφια είναι ο Μινά Ηλίεφ. Είναι στο επάγγελμα επί 30 χρόνια. Έχει εργαστεί σε μερικά κρατικά και ιδιωτικά σχολεία. Για τον ίδιο λένε ότι είναι από το εξαφανιζόμενο είδος καθηγητών, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το επάγγελμά τους ως κλήση και αποστολή. Για μένα προσωπικά είναι πιο σημαντικό να αγαπάς τους ανθρώπους, να αγαπάς τη δουλειά σου, να καταλαβαίνεις τα προβλήματα και μετά έρχονται οι γνώσεις που θα διδάσκεις στο σχολείο – λέει ο Μινά Ηλίεφ:

Με τόσες διοικητικές υποχρεώσεις που έχουμε εμείς οι καθηγητές, σχεδόν δεν έχουμε χρόνο να δίνουμε προσοχή στα προβλήματα των παιδιών. Έχω ιδέα πώς γίνονται τα πράγματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου μένουν συγγενείς μου. Βλέπω ότι στα σχολεία εκεί τα παιδιά εξελίσσονται πολύ πιο ήσυχα και πετυχαίνουν καλύτερα αποτελέσματα. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν στο σύστημά μας. Συμβαίνει συχνά τα παιδιά να γυρίζουν σπίτι στεναχωρημένα, γιατί δεν πρόλαβαν να αφομοιώσουν το υλικό στο σχολείο και πρέπει να συνεχίσουν να μαθαίνουν στο σπίτι. Οι γονείς είναι επίσης κουρασμένοι μετά τη δουλειά και δε θέλουν να ασχολούνται με τα μαθήματα των παιδιών. Συχνά μαλώνουν, όλοι είναι εκνευρισμένοι και προκύπτουν αντιθέσεις μεταξύ τους. Κι εγώ ρωτάω – γιατί είναι απαραίτητο αυτό; Τα παιδιά είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μου. Όταν βλέπεις ήσυχα, χαμογελαστά και έξυπνα παιδιά, ξέρεις ότι δεν έχει τίποτα καλύτερο. Τα παιδιά με κρατάνε και μου δύο δίνουν ελπίδα.

Ο Μινά Ηλίεφ λέει ότι έχει παρατηρήσει στην πορεία των χρονών πως πολύ καλοί καθηγητές εγκαταλείπουν το σύστημα παιδείας λόγω της έλλειψης μεταρρυθμίσεων και των χαμηλών αμοιβών. Περισσότερο χάνουν τα παιδιά, χάνει και το κράτος. Γιατί τα ελαττώματα στην αγωγή και την εκπαίδευση είναι βραδυφλεγής βόμβα – στον γιατρό το πρόβλημα βλέπεται αμέσως, ενώ το αποτέλεσμα από τη δουλειά του καθηγητή έρχεται μετά από χρόνια – λέει ο Μινά Ηλίεφ:

Τώρα τελευταία επιστρέφει η πίστη μου ότι υπάρχουν και θετικά πράγματα που θα αλλάξουν την εργασία στο σχολείο. Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν δύσκολα το γεγονός ότι κάποιος συνάδελφός τους αναπτύσσεται και δουλεύει καλύτερα με τους μαθητές. Ταυτόχρονα δεν προσπαθούν να αλλάξουν τίποτα στον εαυτό τους και στη δουλειά τους, έτσι ώστε να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα. Εμείς οι καθηγητές όμως μπορούμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Εγώ προσωπικά πάντα βοηθάω τους συναδέλφους μου. Ο καθένας λέει ότι πολλά πράγματα γίνονται για τα παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει λύση ακόμη και του προβλήματος με τα βαριά σακίδια. Εγώ προσωπικά έχω απαγορεύσει στα παιδιά να φέρουν τα βιβλία και τα τετράδιά τους κάθε μέρα στο σπίτι. Μόνο την Παρασκευή μπορούν να τα πάρουν για να τα δουν οι γονείς. Τον υπόλοιπο χρόνο τα παιδιά δεν πρέπει να εργάζονται μετά το σχολείο, πρέπει να ξεκουράζονται. Αρκεί ο καθηγητής να έχει βοήθεια από τη σχολική διεύθυνση, μπορεί να είναι μεγάλος νεωτεριστής και να δώσει πολλά στους μαθητές του κατά το σχολικό έτος.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα