Ο Φίλιπ Λχαμσούρεν είναι Βούλγαρος με μογγολικές ρίζες ο οποίος είναι λάτρης των έντονων βιωμάτων. Αφού πέρασε αρκετά χρόνια στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων άρχισε να διοργανώνει μοναχικά ταξίδια στη Σιβηρία, την Κεντρική Ασία και τις Άνδεις. Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν να διασχίσει τον Αμαζόνιο με κανό, με ποδήλατο και με τα πόδια.

«Ταξιδεύω μόνος όχι για να δείξω πόσο θαρραλέος είμαι αλλά γιατί ταξιδεύοντας με άλλους ανθρώπους δυσκολεύομαι να συνδεθώ με τη φύση», λέει ο Φίλιπ ο οποίος ονόμασε την αποστολή του «Στην αγκαλιά του Αμαζόνιου». Το ταξίδι του ξεκίνησε στα σύνορα της Βραζιλίας με τη Βενεζουέλα, στο άνω ρεύμα του ποταμού Ρίο Νέγκρο. Προορισμός του ήταν το πιο νότιο άκρο της διαδρομής του, τα σύνορα με τη Βολιβία. Έπειτα διαγώνια κατευθύνθηκε βορειοανατολικά προς το πιο βόρειο σημείο της διαδρομής που ήταν και ο τελικός του στόχος, τα σύνορα της Βραζιλίας με τη Γαλλική Γουινέα. Μετά από περίπου 5 μήνες και απόσταση 5 000 χιλιομέτρων στις 25 Αυγούστου ο Φίλιπ έφτασε στον Ατλαντικό Ωκεανό.

«Η αίσθηση όταν ολοκληρώσεις μια τέτοια αποστολή, την οποία έχεις σχεδιάσει πολύ προσεκτικά, είναι όπως όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς σου είναι καλό, λέει ο ταξιδευτής. Το σημαντικότερο είναι πως είμαι ζωντανός και γερός. Κάθε άνθρωπος θέτει κάποιους στόχους αλλά τελικά η υγεία είναι το βασικό. Δεν έκανα κάτι αδύνατο, ειδικά όταν έχεις ολοκληρώσει κάτι, πλέον δεν φαντάζει τόσο δύσκολο».

Η αποστολή του Φίλιπ χωριζόταν σε 5 στάδια. Το πρώτο στάδιο, στον Δυτικό Αμαζόνιο, ήταν να κατέβει με κανό τον Ρίο Νέγκρο. Για 12 μέρες πέρασε πάνω από 1 000 χιλιόμετρα και αυτό είναι ένα είδος ρεκόρ.

«Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, λέει ο Φίλιπ. Οι συνθήκες όμως με ανάγκασαν να κινηθώ γρήγορα γιατί η περιοχή ήταν πολύ άγρια.

Το επόμενο στάδιο ήταν το πιο δύσκολο όταν έπρεπε να περάσω με τα πόδια τη ζούγκλα. Ήταν αρχές Μαΐου και το ποτάμι είχε φουσκώσει. Χιλιόμετρα ολόκληρα ήταν πλημμυρισμένα. Σε κάποια σημεία έπρεπε να περνάω κολυμπώντας. Αντιμετώπισα αρκετούς κινδύνους. Το τρίτο στάδιο ήταν σχετικά πιο ελαφρύ. Έπρεπε να διασχίσω με κανό την λίμνη Μπαλμπίνα στον Βόρειο Αμαζόνειο.

Το τέταρτο στάδιο ήταν το πιο μακρύ. Πέρασα με ποδήλατο την Διααμαζονιακή Εθνική 319 στην οποία είχε πολλή λάσπη. Η βασική δυσκολία ήταν πως είχε πολλή κίνηση και η φύση ήταν απομακρυσμένη. Αυτό με δυσκόλεψε όσον αφορά την εύρεση φαγητού γιατί δεν μπορούσα να πιάσω ψάρια ή να πιω καθαρό νερό. Ο πολιτισμός τελικά είναι βλαβερός. Κατά το τελευταίο στάδιο έπρεπε να διανύσω με φουσκωτό ή με τα πόδια κατά μήκος τον ποταμό Αμαζόνιο ως τον Ατλαντικό Ωκεανό. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του Αμαζονίου είναι αποψιλωμένο και έχει πολλές οικοδομικές εργασίες».

Για κάθε ταξιδιώτη η μέρα αρχίζει με την ανατολή και τελειώνει με τη δύση του ήλιου. Όταν βρίσκεσαι στο δρόμο είσαι πάντα «εδώ και τώρα». Δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα προκύψει και που θα διανυκτερεύσεις. Μαθαίνεις να είσαι ευγνώμων για την κάθε ώρα. Η ευτυχία δεν είναι δύσκολα επιτεύξιμη όταν ταξιδεύεις. Είσαι ικανοποιημένος να βρεις νερό, τροφή, να ξεκουραστείς, να μαζέψεις δυνάμεις για την επόμενη πρόκληση.

Ο Φίλιπ γράφει επίσης βιβλία. Ένα από αυτά λέγεται «Οι ξεχασμένοι δρόμοι από τη Ροδόπη ως το Παμίρ». Συνήθως οι άνθρωποι ψάχνουν καινούριους δρόμους αλλά ο Φίλιπ ψάχνει δρόμους αρχαίους που έχουν σοφία. Τα πράγματα επαναλαμβάνονται και πηγαίνοντας προς τα πίσω το παρελθόν μπορεί να σου δώσει απαντήσεις σε επίκαιρα ερωτήματα.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα