Σύμφωνα με την ψυχολογία του Γιούνγκ, αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την αντίθεση μεταξύ της σκοτεινής και της φωτεινής πλευράς μας, θα μπορέσουμε να θεραπεύσουμε την ψυχή μας. Όμως, στην πραγματική ζωή, καθώς και στα παραμύθια, η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής μας. Και η ασθένεια προέρχεται ακριβώς από εκεί, όταν δεχόμαστε το ένα και προσπαθούμε να αποκλείσουμε το άλλο - λέει ο ψυχοθεραπεύτρια Σύλβια Μαρίνοβα, η οποία αντιμετωπίζει την τραυματισμένη ανθρώπινη ψυχή με τη βοήθεια των παραμυθιών.

Η ιδέα για αυτή την ασυνήθιστη θεραπεία, η οποία κερδίζει δημοτικότητα και υποστηρικτές, της ήρθε ως μια εσωτερική ανάγκη και αίσθηση ότι τα παραμύθια είναι αρκετά πλούσια τροφή για την ψυχή. Όταν γίνονται κοινά, τα παραμύθια, αυξάνουν αυτόν τον πλούτο, τόσο για όλους όσους συμμετέχουν, όσο και αυτού του οργανωτή.Όταν η θεραπεία γίνεται με τη μορφή σεμιναρίου, οι συμμετέχοντες αποσπώνται από την πραγματική ζωή και μέσω των ηρώων του παραμυθιού, βυθίζονται στην απεραντοσύνη της ψυχής τους:

Συνήθως, μετά την ανάγνωση, έρχεται το πρακτικό μέρος το οποίο τους επιτρέπει, αφού πρώτα γνώρισαν τους ήρωες, να τους παρουσιάσουν με κάποιο τρόπο, πλάθοντάς του με πλαστελίνη, ζωγραφίζοντας ή με κάποιο άλλο τρόπο, λέει η Σύλβια Μαρίνοβα. Συζητάμε για τις μορφές, πράγμα που τους επιτρέπει να συνδέουν τους εαυτούς τους μ’ αυτές, να βλέπουν τη ζωή τους μέσα απ’ αυτές. Τα σεμινάρια είναι ίσως πιο πλούσια σε εμπειρίες, διότι επιτρέπουν, μέσα σε τρεις έως πέντε ώρες, κάθε άτομο να βυθιστεί στους μορφές του παραμυθιού και στον εσωτερικό του κόσμο και να πάρει ό, τι του είναι απαραίτητο τη δεδομένη στιγμή, να επικοινωνήσει με την ψυχή του μέσα από τις μορφές του παραμυθιού.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι συνδέονται με ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα και οι αντιδράσεις απέναντί του, δείχνουν τι είναι αυτό που, ασυνείδητα, τους κάνει να τον υιοθετήσουν. Ξεκινάμε με το ποιο είναι το αγαπημένο, ή το αντίθετο, παραμύθι, ποιοι είναι οι χαρακτήρες που έχουν αφήσει το σημάδι τους στην παιδική τους συνείδηση και αν, αυτοί, αργότερα, έχουν αλλάξει. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της Σύλβια Μαρίνοβα, στην ανθρώπινη συνείδηση, η πλοκή και οι χαρακτήρες του αγαπημένου παραμυθιού, που διαβάζεται στην παιδική ηλικία, αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Αυτό δείχνει πώς το παιδί έχει ερμηνεύσει την ιστορία και πώς την έχει «αποθηκεύσει». Στην ώριμη ανάγνωση, δίνεται στο άτομο η ευκαιρία να συνδεθεί με τον κόσμο της ψυχής του και να δει πτυχές που έχουν παραμείνει κρυφές.

Συνήθως αισθάνεσαι πιο ζωντανός και πιο δεμένος με τον εαυτό σου, εξηγεί η Σύλβια Μαρίνοβα. Είναι σαν να ξυπνάς κάποιες δημιουργικές δυνάμεις που σου επιτρέπουν να βρεις νέες αποφάσεις για τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις στην πραγματική ζωή. Είναι σημαντικό, αυτή η συμβολική ανάλυση να συνδεθεί με την κατάσταση της ζωής του ατόμου στη συγκεκριμένη στιγμή. Έχει διαπιστωθεί, ότι τα παραμύθια βοηθούν ακόμα και όταν διαβάζονται χωρίς να αναλύονται. Υπάρχουν σχέδια για την ανάγνωση παραμυθιών σε ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα και ανωμαλίες. Ο Γιούνγκ βλέπει στις ιστορίες, τους μύθους και τα όνειρα, την θεραπευτική επίδραση της ψυχής που βρίσκεται μέσα μας. Στα παραμύθια, καθώς και στη θεωρία του Γιούνγκ, κεντρικό σημείο είναι η συνολική προσωπικότητα. Μέσα μας υπάρχουν όλες οι πτυχές αυτού που υπήρξε κάποτε, το οποίο θα παραμείνει στην ανθρώπινη φύση. Όσο περισσότερο το υιοθετούμε, τόσο περισσότερο γινόμαστε ανεξάρτητοι από τον έξω κόσμο, παραμένοντας, ταυτόχρονα, μέρος του. Αυτό γίνεται μέσα από τη φυσική διαδικασία εσωτερικής - εξωτερικής επικοινωνίας, η οποία μας επιτρέπει να αισθανόμαστε προσωπικότητες, να μεγαλώνουμε και να ζούμε με άνεση με τον κόσμο, όπως, αυτός, είναι. Δεν υπάρχει η έντονη αντίσταση στις ατέλειες της ζωής, γιατί τις αισθανόμαστε μέσα μας. Ξέρουμε τι έχουμε περάσει, για να δεχτούμε αυτές τις ατέλειες και να γίνουμε λίγο καλύτεροι σ’ αυτό που είμαστε.

Συχνά δεν δίνουμε σημασία στα παραμύθια επειδή νομίζουμε ότι είναι σχεδιασμένα για παιδιά και ότι κάνουν πραγματικά θαύματα με την ψυχή του παιδιού. Αλλά είναι σημαντικό για τα παιδιά να τους διαβάζουμε παραμύθια χωρίς να τους δείχνουμε τις εικόνες, για να μάθουν να τα κατασκευάζουν μόνα τους μέσα στο μυαλό τους. Όσο για τους ενήλικες, πρέπει να γνωρίζουν ότι το παιδί μέσα τους, έχει επίσης τις ίδιες ανάγκες από ιστορίες τυλιγμένες στον συμβολισμό των παραμυθιών.

Φωτογραφία: προσωπικό αρχείο

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης