Η Βόρεια Κορέα είναι μια από τις πιο κλειστές χώρες στον κόσμο. Δεν μπορείτε απλώς να κάνετε ταξίδι μέχρι εκεί, χωρίς να ανταποκριθείτε σε ορισμένα κριτήρια. Η πιο σημαντική προϋπόθεση είναι να μην είστε δημοσιογράφος σε έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Ήδη στο αεροδρόμιο σας δίνουν να υπογράψετε μια δήλωση που σας απαγορεύει να μιλάτε και να διανέμετε φωτογραφίες για το ταξίδι σας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δεν πρέπει να είστε και αμερικανός πολίτης, επειδή από την 1^η Σεπτεμβρίου φέτος υπάρχει απαγόρευση για επίσκεψή τους στη χώρα. Από τους ευρωπαίους τουρίστες οι πολίτες του Ανατολικού Μπλοκ έχουν προτεραιότητα, επειδή η Βόρεια Κορέα διατηρούσε καλές σχέσεις μαζί τους πριν από τις δημοκρατικές αλλαγές.

Η χώρα της Ανατολικής Ασίας ξεκίνησε μια πολιτική προσέλκυσης ξένων τουριστών μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Κιμ Γιονγκ Ουν τον Δεκέμβριο του 2011. Η χώρα ανέπτυξε τουριστικά πακέτα που προσφέρουν στους επισκέπτες διάφορα βιώματα. Ενδιαφέρον για τέτοια ταξίδια δε λείπει και στη Βουλγαρία. Συναντιόμαστε με τον συμπατριώτη μας Βεσελίν Ντρόμπενοφ, ο οποίος πριν από έναν χρόνο επισκέφθηκε τη χώρα. Η Βόρεια Κορέα είναι ένα όνειρο για πολλούς που αναζητούν ταξίδια γεμάτα προκλήσεις. Τι συμβαίνει με αυτούς όταν φτάσουν εκεί;

«Πρώτα σαν να έχω γυρίσει 35 χρόνια πίσω στον χρόνο, επειδή μοιάζει πολύ με τη Βουλγαρία που θυμάμαι από παιδί. Το δεύτερο ήταν ότι φοβόμουν γιατί μετά τον συνοριακό έλεγχο συναντήσαμε τους ξεναγούς, που ζήτησαν τις ταυτότητές μας. Τις έβαλαν σε έναν φάκελο, ο οποίος σφραγίστηκε και όλοι έπρεπε να τον υπογράψουμε και θα περιμέναμε να μας τις επιστρέψουν όταν φύγουμε από τη Βόρεια Κορέα. Χωρίς ταυτότητα είσαι κανένας. Για έξι ημέρες αισθανόμασταν σαν να μας παρακολουθούσαν συνεχώς.»

Μετά το αρχικό σοκ, γιατί παραμένουν χωρίς διαβατήρια, οι Βούλγαροι έμαθαν ότι δεν υπόκεινται σε αστυνομικούς ελέγχους εάν ταξιδεύουν μαζί με τους ξεναγούς τους, μιας και βρίσκονται πιο υψηλά στην ιεραρχία από τους αστυνομικούς. Οι ξεναγοί ήταν μαζί τους σε κάθε βήμα, επειδή δεν έπρεπε να πηγαίνουν πουθενά αλλού εκτός από τα εγκεκριμένα από το κράτος μέρη.»

Εκτός από την πρωτεύουσα Πιονγιάνγκ, οι Βούλγαροι επισκέφθηκαν τη μοναδική παλιά πόλη, η οποία διατηρήθηκε μετά τον Κορεατικό Πόλεμο - το Kaesong, το όρος Mianyang, όπου βρίσκονται λουτροθεραπευτικά κέντρα, καθώς και το Μουσείο Φιλίας. Εκεί συγκεντρώθηκαν τα δώρα που χάριζαν οι ηγέτες άλλων χωρών ανά τα χρόνια.

«Οι κάτοικοι της χώρας πιθανότατα είναι 22 εκατομμύρια, αλλά ο πραγματικός τους αριθμός είναι άγνωστος», λέει ο Βεσελίν, μοιραζόμενος τις εντυπώσεις του για τη ζωή των Βορειοκορεατών:

«Μεγάλο μέρος των ανθρώπων υπηρετούν στον στρατό. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο στρατός περιλαμβάνει όχι μόνο τις στρατιωτικές μονάδες, αλλά και την αστυνομία και ολόκληρη τη δημοτική διοίκηση. Άλλο θέμα είναι ο αριθμός των οπλισμένων. Τουλάχιστον εμείς δεν είδαμε πολλούς οπλισμένους με στρατιωτικές στολές. Για τους ντόπιους η υπηρεσία στον στρατό είναι μια μορφή σωτηρίας, επειδή στη Βόρεια Κορέα ο κανόνας λέει ότι «Ο στρατός είναι πρώτος!». Αυτό σημαίνει ότι όλες οι προμήθειες, ακόμα και από το εξωτερικό είναι προορισμένες για τον στρατό. Μετά αυτό που έχει απομείνει πηγαίνει στους πολίτες. Στις αρχές του χειμώνα, όταν πήγαμε, οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες φαίνονταν σαν να υποφέρουν από υποσιτισμό.»

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: Βεσελίν Ντρόμπενοφ