Η γκαλερί «Άλμα Μάτερ» άνοιξε τις πύλες της για να παρουσιάσει τα έργα πρώην φοιτητών του Πανεπιστήμιου Σόφιας «Άγιος Κλήμης της Αχρίδας», που έχουν κερδίσει τα τελευταία 15 χρόνια υποτροφία ενός χρόνου του Κεντρικού Ινστιτούτου Εκμάθησης Χίντι στην πόλη Άγκρα. Η έκθεση με τίτλο «Η δική μου Ινδία» περιλαμβάνει φωτογραφίες, κολάζ, βίντεο και πολλά, πολλά κείμενα στα χίντι και τα βουλγαρικά. Αποκαλύπτουν κρυφές και προσωπικές ιστορίες, μερικές από τις οποίες μετατρέπονται σε εξομολογήσεις: «Η Ινδία – οι αγελάδες. Δε χρειάζεται να είσαι ινδολόγος για να έχεις αυτόν τον βιώσιμο συνδυασμό στο μυαλό σου... Κίτρινο και ζεστό. Ενδιαφέρον και σκονισμένο... Πριν πάς εκεί δεν ξέρεις τίποτα. Δεν είσαι προετοιμασμένος. Αλλά σου συμβαίνει και σε αλλάζει».

Η έκθεση θα μπορούσε να θεωρηθεί παζλ, όπου ο φακός δεν είναι μακρινός παρατηρητής και τα κείμενα φέρνουν την αναπνοή των προσωπικών συναισθημάτων που έρχονται σε επαφή με τη φιλοσοφία μιας μακρινής κουλτούρας. «Οι φωτογραφίες είναι εξαιρετικά ελκυστικές» - δεν κρύβει τον θαυμασμό του ένας επισκέπτης και συνεχίζει:

«Είναι υπό το μότο: «Η επικοινωνία μεταξύ της αρχαιότητας και της σύγχρονης εποχής», αλλά αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η παρουσία της ανεκτικότητας μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ των θρησκειών, ακόμη και μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων. Γι’ αυτούς, είναι φυσική μια διαδοχικότητα, που δυστυχώς, μας λείπει.»

Το 2016 καθηγητές και φοιτητές από την ειδικότητα «Ινδολογία» γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίασε τις δυσκολίες στο πρόγραμμα εκπαίδευσης τα πρώτα χρόνια. Αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ προβάλλονται σε βίντεο στην έκθεση, στην οποία παραβρέθηκαν και μερικά από τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο έργο.

«Παρά το γεγονός ότι η έκθεση και η ταινία δεν είναι άμεσα συνδεδεμένες, τα εκθέματα παρουσιάζουν ένα μέρος αυτής της ερμηνείας της Ινδίας, που συμβαίνει αναπόφευκτα όταν οι φοιτητές έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν τη χώρα» - υποστηρίζει ο επιμελητής της έκθεσης Αλεξάνταρ Μπόγκντανοφ. Είναι λέκτορας στο πρόγραμμα «Ινδολογία» και συμμετέχει στην έκθεση, καθώς ήταν ένας από τους υπότροφος στην Άγκρα.

«Βασικό σημείο της έκθεσης αφορά τα βιώματα μας στην Ινδία, και όχι αυτά που αποτελούν αντικείμενο επιστημονικών εργασιών και δημοσιευμάτων», λέει ο Αλέξανταρ Μπόγκντανοφ και συνεχίζει:

«Η δική μου Ινδία» πρέπει να αντιλαμβάνεται ως ανταλλαγή εμπειριών. Η έκθεση μάλλον δείχνει εκείνη την Ινδία, η οποία έχει δημιουργήσει μια βαθιά σχέση με τον καθένα από τους φοιτητές. Από άλλη μεριά, όταν αισθανόμαστε κάτι με την καρδιά μας, είναι πιο δύσκολο να το εκφράσουμε. Σίγουρα τα κείμενα δεν εξαντλούν τη σημασία της Ινδίας για τους συμμετέχοντες στην έκθεση.»

Οι λέξεις δύσκολα θα μπορούσαν να εκφράσουν ολόκληρο το νόημα μιας κουλτούρας για όσους την έχουν αγγίξει, αλλά το ταξίδι μεταξύ των αντιθέσεων, το οποίο παρουσιάζει η έκθεση, αποκαλύπτει κάτι περισσότερο από την προσωπική σχέση μεταξύ του ινδολόγου και της Ινδίας. Ενώ κοιτάζετε τις φωτογραφίες και απολαμβάνετε την ανάποδη απεικόνιση του Τατζ Μαχάλ, βλέπετε την παραλία, με τις αγελάδες και τις βάρκες ή χαμογελάτε στον άνθρωπο, που πουλά καρπούζια, μπορείτε να διαβάσετε:

«Για πρώτη φορά οι ήχοι της νέας γλώσσας παίρνουν μορφή... Σαν η ανάμνηση και το παρόν να βρίσκονται στο ίδιο σώμα... Να βιαστούμε να ζούμε! Να βιαστούμε να αγαπήσουμε! Να απολαμβάνουμε τα μικρά πράγματα!... Φίλος... ανάμνηση... στιγμιότυπο... μια ερωτευμένη ματιά, χαμόγελο και... βροχή. Η Ινδία αυτή παραμένει στην καρδιά!». Μπορείτε να τα αποκαλέσετε «συναισθηματικές εξομολογήσεις» ή «απλώς κομμάτια ενός κόσμου» , αλλά με κάποιο μυστηριώδη τρόπο συνδέονται με τη δική σας κοσμοθεωρία. Και αν έχετε λίγη τύχη, μπορεί να αισθανθείτε ότι, δίνουν ζωή σε ξεχασμένες αλήθειες και αγαπημένες επιθυμίες, και να φύγετε από την έκθεση, παίρνοντας μαζί σας ένα κομμάτι από τη «Δική μου Ινδία».

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο