Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, ενώ σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα αρχίσουμε να ζούμε πραγματικά, όχι μόνο να υπάρχουμε. Η καθημερινή μας ζωή θα αλλάξει, θα μάθουμε κάτι καινούργιο για τον εαυτό μας και θα ξεφύγουμε από τη μονοτονία. Αυτό είναι που κάνει έναν πολίτη του κόσμου να απορρίψει τη διαρρυθμισμένη ζωή και τη λάμψη της Μόσχας και του Παρισιού και να επιλέξει την ηρεμία και την υπέροχη φύση ενός χωριού της Ροδόπης. Θα σας συναντήσουμε με τη συγγραφέα Μόνα Τσομπάν και την αφήγησή της για τη ζωή στο χωριό Κισελτσόβο.

«Το χωριό Κισελτσόβο είναι ένα μικρό χωριουδάκι με 14 κατοίκους και 32 σπίτια, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1200 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι πολύ πράσινο ή πολύ λευκό, ανάλογα με την εποχή. Εξαιρετικά ήσυχο και ήρεμο, και αυτό με εντυπωσίασε με την πρώτη ματιά. Όταν άρχισα επισκευές σπιτιών, δίνοντάς πολλά από τον εαυτό μου, μετατράπηκε σε μέρος απ’ τον εαυτό μου. Εδώ μπορώ να κάνω πράγματα που είναι ενδιαφέροντα και πολύ ευχάριστα για μένα.»

Πριν 7 χρόνια, όταν βρέθηκε τυχαία στο χωριό, η Μόνα το ερωτεύτηκε και αγόρασε μερικά σπίτια που κατόρθωσε να αποκαταστήσει με τη βοήθεια 60 ανθρώπων που δεν ήταν καν οικοδόμοι. «Άνθρωποι, που θέλουν να βοηθήσουν και να μάθουν κάτι καινούριο, βρίσκονται πάντα και παντού», λέει η ίδια. Τα σπίτια αποκαταστάθηκαν στην αυθεντική τους μορφή και για μια ακόμη φορά ζωντάνεψαν γεμάτα έπιπλα αντίκες που αγοράστηκαν από το Παρίσι. Το ένα σπίτι μετατράπηκε σε δική της εστία, το άλλο σε Κέντρο Τέχνης «Αρτέλ 13», όπου οργανώνονται υπαίθριες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και εργαστήρια για διάφορα παραδοσιακά επαγγέλματα.

«Πρόκειται για ένα μέρος, όπου μπορεί κανείς να έρθει, να αισθανθεί το χωριό και τη σιωπή, και κατά τη διάρκεια των εργαστηρίων να μάθει κάτι – αυτό που ξέρουν οι άλλοι και είναι έτοιμοι να μας το μεταδώσουν. Εκτός από τη μαγειρική, εδώ μαθαίνονται και τα παραδοσιακά επαγγέλματα. Παράγουμε ακατέργαστο μαλλί και σαπούνια. Το πρόγραμμα είναι διαφορετικό κάθε χρόνο και προσπαθώ να είναι ενδιαφέρον και ποικίλο. Η ιδέα είναι στη καθημερινή του ζωή να μη περιορίζεται κανείς, αλλά να κάνει στο χωριό αυτό που έρχεται ξαφνικά στο νου του.»

Από το ακατέργαστο μαλλί κατασκευάζονται χαλιά ακόμα και καρφίτσες. Οι Βούλγαροι το χρησιμοποιούσαν και για να φτιάξουν ακόμα σέλες αλόγων, καθώς και για καταφύγιο, επειδή είναι ανθεκτικά σε υγρασία και θερμότητα. Η κυριότερη πρώτη ύλη είναι το μαλλί προβάτου, που συμπυκνώνεται με το πλύσιμο. Συνήθως το κάνουν στο τέλος του καλοκαιριού όταν είναι ζεστό, ώστε να μπορεί να στεγνώσει.

Την αναβίωση και τη διατήρηση του χωριού Κισελτσόβο η Μόνα θεωρεί το καθήκον της, γιατί εκεί έχει δώσει κάτι από τον εαυτό της. Με τη βοήθειά της μερικές οικογένειες ανακάλυψαν τον παράδεισό τους στο χωριό της Ροδόπης και αγόρασαν επίσης ακίνητα εκεί. Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα στο χωριό και τα τρόφιμα μπορούν να αγοραστούν στο Σμόλιαν, επειδή δεν υπάρχει κατάστημα. Εάν επιθυμείτε, μπορείτε να συμμετάσχετε στην προετοιμασία ψωμιού, γιαουρτιού, τυριού και γλυκού κουταλιού, σύμφωνα με ντόπιες συνταγές.

Αν επισκεφθείτε τις υπαίθριες εκδηλώσεις, πρέπει να έχετε υπομονή και τη θέληση να γίνετε μέλος μιας μεγάλης οικογένειας που ζει και εργάζεται ενωμένα. Αυτή είναι μια επιδεξιότητα που βοηθούσε τους ανθρώπους της Ροδόπης να επιβιώσουν εδώ και αιώνες. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε προσοχή στο τι θέλουμε να βιώσουμε στη ζωή και να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας. Αυτό που βρισκόμαστε μακριά από τη μεγάλη πόλη και χωρίς τηλεόραση ή κάποιο συγκεκριμένο προϊόν, δε σημαίνει ότι, όλα πάει χαμένα. Η ζωή στο χωριό σε προκαλεί να επανεξετάσεις τη ζωή σου και να συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές αξίες, να θυμηθείς την επικοινωνία έξω από τα κοινωνικά δίκτυα και να ανακαλύψεις πολλούς νέους φίλους και συναισθήματα που παραμένουν για όλη τη ζωή.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο και artel13.com