Οι πολύχρωμες του διαβάσεις πεζών εντυπωσιάζουν, επειδή είναι τέχνη, που όχι μόνο φέρει απόλαυση, αλλά και διαπαιδαγωγεί. Ο καλλιτέχνης μένει στη Μαδρίτη και απευθύνει μηνύματα, που ξεπερνούν την εφημερία των δημιουργημάτων του.

Ο Χρίστο Γκέλοφ φεύγει με το πρώτο μεταναστευτικό κύμα μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος και παίρνει μαζί του το μόνο κεφάλαιό του – τα χρόνια, που πέρασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Στην Ισπανία μαθαίνει την τέχνη του γραφίστα και δουλεύει επί 20 χρόνια στον κόσμο των μίντια. Αλλά αφού αφομοίωσε στην εντέλεια τις νέες τεχνολογίες, αποφάσισε να γυρίσει στην τέχνη. Και σήμερα καθορίζει τον εαυτό του ως εικαστικό καλλιτέχνη.

«Εικαστικός καλλιτέχνης σημαίνει να είσαι σε άμεση επαφή με το κοινό», εξηγεί ο ίδιος. «Το μήνυμα του εικαστικού καλλιτέχνη πρέπει να αποκωδικοποιηθεί χωρίς μετάφραση, χωρίς μεσολαβητές, να παρουσιαστεί στον αστικό χώρο, να προκαλέσει έκπληξη, να δημιουργήσει νέα ατμόσφαιρα και μετά να εξαφανιστεί.»

Μαζί με ισπανούς καλλιτέχνες ο ίδιος ίδρυσε δημιουργική κολεκτίβα για δράση στους δημόσιους χώρους και για motiondesign και συνεχώς προσθέτει νέα έργα βίντεο στην καλλιτεχνική του συλλογή.

«Μεγάλωσα στον κόσμο της τέχνης λόγω του πατέρα μου (του ζωγράφου Νικόλα Γκέλοφ) και βλέπω πώς η τέχνη ψάχνει για νέες μορφές και τρόπους, για να φτάσει στον άνθρωπο», λέει ο Χρίστο Γκέλοφ. – «Γι’ αυτό η τέχνη πρέπει να βγει έξω, στο αστικό περιβάλλον, γιατί ο κόσμος δεν μπαίνει πια στις γκαλερί και τα μουσεία, εκτός από τους εκτιμητές και τους επαγγελματίες. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο οι σύγχρονοι δημιουργοί κάνουν τα έργα τους στους δημόσιους χώρους και μάλιστα μέσα στη φύση.»

Παράδειγμα γι αυτό είναι η εγκατάσταση, που ο Χρίστο Γκέλοφ δημιουργεί στο Σάμοκοβ – μετατρέπει την παλιά βρύση της πόλης σε «Σπίτι του νερού». Για τον σκοπό χρησιμοποιεί 80 μπλε ταινίες από ύφασμα, που πέφτουν ελεύθερα από τη σκεπή. «Ήθελα η κίνησή τους να θυμίζει το νερό, που τρέχει από κρουνούς – το νερό, που σε πολλές χώρες λείπει και το οποίο πρέπει να εκτιμάμε.»

Πρόσφατα ο Χρίστο Γκέλοφ δημιούργησε άλλη μια εγκατάσταση νερού, αλλά αυτή τη φορά στον ποταμό Γιάντρα στη γενέτειρά του - την πόλη Βελίκο Τίρνοβο.

«Ήθελα να ξανασκεφτούμε τη στάση μας απέναντι στους πρόσφυγες – επειδή δε φεύγουν από την πατρίδα τους από ιδιοτροπία, αλλά από ανάγκη, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς. Γι’ αυτό έβαλα στο κέντρο του ποταμού 12 πορτοκαλιούς κύκλους, που θυμίζουν 12 σωσίβια, που δεν μπορούν να φτάσουν σε ούτε μία όχθη. Με τον τρόπο αυτό απεύθυνα την ερώτηση τι γίνεται μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Καθώς επίσης μήπως μπορούμε να τους βοηθήσουμε και να βρούμε λύση του προβλήματός τους – όχι μόνο στη Βουλγαρία, αλλά και στην Ευρώπη. Επειδή σήμερα είναι αυτοί, νωρίτερα ήταν οι Ισπανοί, που έφευγαν από τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ στις αρχές και στα τέλη του 20 αιώνα πολλοί Βούλγαροι μετανάστευσαν. Είναι μια διαδικασία, δηλαδή, που επαναλαμβάνεται στην ιστορία. Αυτό είναι το μήνυμα, που ήθελα να φτάσει στους θεατές.»

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο