Η αγάπη συχνά είναι αόρατη για τα μάτια. Αν κοιτάξετε, όμως, προσεκτικά τις φωτογραφίες του Ράντιτς Μπάνεφ θα την αισθανθείτε στα 20 στιγμιότυπα μας δείχνουν είκοσι εκδηλώσεις της αγάπης. Η περιοδεύουσα έκθεση του "Παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες" αυτή την φορά σταμάτησε στο Πλόβντιφ στη γκαλερί του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης.

Ο Ράντιτς Μπάνεφ πηγαίνει σε συνέντευξη Τύπου της Εθνικής Ένωσης Ανάδοχης Φροντίδας χωρίς να υποθέτει ότι η συναισθηματική εκδήλωση θα τον κινήσει να ταξιδέψει σε δέκα πόλεις. Αλλά όταν ακούει τις ιστορίες των εγκαταλελειμμένων παιδιών που βρήκαν τις οικογένειές τους, αναρωτιέται τι μπορεί να κάνει ο ίδιος. Έτσι, γεννιέται η ιδέα να τους βοηθήσει με αυτό που κάνει καλύτερα – να τραβά φωτογραφίες.

"Με εντυπωσίασε πιο έντονα το πώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανοίξει τις καρδιές τους για τελείως άγνωστα παιδιά, που έχουν δεχθεί στις οικογένειες τους", λέει ο φωτογράφος. "Πρόκειται για οικογένειες, όπου τα συναισθήματα είναι πιο έντονα, επειδή δεν έχουν καμιά συγγένεια, αλλά νιώθουν το παιδί σαν δικό τους. Στη βάση όλων των ιστοριών πρώτα απ 'όλα είναι η προσωπική ευγένεια κα καλοσύνη των ανθρώπων που δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά που δεν έχουν οικογένεια όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί τους. Στην πραγματικότητα, η υποδοχή τους στην οικογένεια είναι ήδη ένα θαύμα - και εκδηλώνουν ήδη τις ικανότητες και τα όνειρά τους, η ζωή τους αλλάζετε και έχουν ήδη μέλλον".

Πάνω από δύο χιλιάδες είναι οι ανάδοχες οικογένειες στη χώρα μας. Κάθε μήνα, περίπου εκατό εγκαταλελειμμένα πιτσιρίκια βρίσκουν τους νέους γονείς τους, σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας. Ανάμεσα σ' αυτά τα παιδιά είναι ο Μπίσερ και Ταρζάν που άγγιξαν πρώτα την καρδιά του φωτογράφου. Η ζωή των δύο αγοριών τους μετάφερε από ένα κοινωνικό ίδρυμα σε άλλο μέχρι να βρουν επιτέλους μια ανάδοχη μητέρα, την Ελένα Ατανάσοβα

"Είδα την ανάπτυξή τους και γι' αυτό αισθάνομαι πιο κοντά στα αγόρια – η ζωή τους είναι καλή και ολοκληρωμένη. Πήγα στο σχολείο τους και τους είδα σε περιβάλλον διαφορετικό από αυτό της οικογένειας", θυμάται ο Ράντιτς Μπάνεφ.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να συνηθίσουν με τη νέα ζωή - υπήρχε αντίδραση, δάκρυα, και μερικές φορές απελπισία, αλλά και πολλά χαμόγελα και διασκέδαση. Ο Μπίσερ ήταν κλεισμένο στον εαυτό του παιδί, δεν είχε αυτοπεποίθηση σαν να ήταν θυμωμένος σ’ όλο τον κόσμο, ενώ ο Ταρζάν ήταν ο "νταής" του σπιτιού και του σχολείο. Σήμερα η μητέρα τους είναι γεμάτη ευτυχία και χαρά που τους βλέπει χαμογελαστούς, περήφανους και ήρεμους, όταν ποζάρουν και στην κοινή φωτογραφία.

"Πρώτα απ 'όλα, ήθελα να δείξω τη στάση μου", λέει ο Ράντιτς Μπάνεφ για τα συναισθήματα που ήθελε να μεταδώσει. "Οι φωτογραφίες δεν έχουν ρυθμιστεί, επειδή τα συναισθήματα φαίνονται πολύ αληθινά και ακριβώς αυτό προσπάθησα να μεταφέρω. Ήθελα να βγούμε από την επίσημη στατιστική και σε πρώτο πλάνο να είναι ακριβώς η συγκίνηση - ο δεσμός των αναδοχών γονέων με τα παιδιά και των παιδιών με τους ανάδοχους γονείς".

Άλλη μια περιοδεύουσα έκθεση του φωτογράφου ξεκίνησε να γυρίσει όλη τη χώρα – "Φύλακες και παραδόσεις" που περιλαμβάνει φωτογραφίες, τραβηγμένες στο Πάρκο του Βόριδος στη Σόφια κατά τη διάρκεια μεγάλου φολκλορικού φεστιβάλ. Σύμφωνα με τα λόγια του φωτογράφου, μας γυρίζει πίσω στις ρίζες, μας βυθίζει σε χρώμα και διάθεση, και μας υπενθυμίζει τι έχει διατηρηθεί στην ιστορία και τον τρόπο ζωής των Βουλγάρων. Όπως τα πρόσωπα των κοριτσιών του Κιουστεντίλ ντυμένων με κοστούμια των γιαγιάδων τους θυμίζουν τις κοπέλες του μεγάλου Βούλγαρου ζωγράφου, Βλαντιμίρ Ντιμιτρόφ-Μάστορα.

"Δεδομένου ότι ήμασταν πέντε αιώνες κάτω από ξένη κυριαρχία, ακριβώς μέσω των παραδόσεων αυτών επιβιώσαμε και διατηρήσαμε τον εαυτό μας και το σημαντικότερο - να είμαστε άνθρωποι", λέει ο φωτογράφος και υπενθυμίζει μια ιστορία. Στο παρελθόν, όταν άρχιζε κάποιος να χτίσει το σπίτι του, το μόνο που αγόραζε ήταν τα καρφιά και το οικόπεδο. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι από το χωριό ερχόταν για να τον βοηθήσουν να χτίσει σπίτι και να συνεχίσει την ζωή του. Αυτές είναι οι καλές παραδόσεις, αλλά οποίες λόγω των σύγχρονων ψηφιακό κόσμο παραμένουν σε μια γωνιά και αρχίζουν να ξεχνιούνται. Ενώ έχουν την θέση τους στη ζωή μας

Ο Ράντιτς Μπάνεφ γοητεύτηκε από τις φωτογραφίες από τη δεκαετία του '90, όταν ακόμα υπήρχαν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ενώ οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ζωής - όχι μόνο λόγω των ταραχώδους πολιτικών γεγονότων, αλλά και με τις πολλές υπαίθριες εκθέσεις, παραστάσεις και άλλες εκδηλώσεις καλλιτεχνών. Εξάλλου, τα φωτογραφικά ντοκιμαντέρ χρησιμοποιούν τις πολύτιμες ιδιότητες της φωτογραφίας, γι' αυτό ο ίδιος θεωρεί ότι και σήμερα τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το δρόμο και ότι μπορεί να βρει εκεί το χαρακτηριστικό για να τραβήξει στιγμιότυπο, που παρουσιάζει την σύγχρονη εποχή μας.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα
Φωτογραφίες: Ράντιτς Μπάνεφ