Λένε πως οι Βούλγαροι προτιμούν να μην μιλάνε για την αγάπη, αλλά όσο πλησιάζει η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στις οθόνες μας ξεπηδούν όλο και περισσότερες εικόνες με καρδούλες και ραβασάκια. Εδώ και καιρό τα αληθινά λουλούδια έχουν αντικατασταθεί από εικονικά που δεν έχουν ανάγκη από βάζα και νερό.

Μια βόλτα στους δρόμους της Σόφιας μας αποκαλύπτει τι σκέφτονται οι πρωτευουσιάνοι για την γιορτή των ερωτευμένων. Για τους νέους είναι σαφές – γιορτάζουν, αλλά οι πιο ηλικιωμένοι; Περιμέναμε να ακούσουμε ιστορίες για νεανικές τρέλες αλλά σε γενικές γραμμές λάβαμε βιαστικές δικαιολογίες και γενική άρνηση.

Ένας ηλικιωμένος άντρας (στη φωτογραφία αριστερά) μας καταδέχτηκε και με συμπαθητικό χαμόγελο μοιράστηκε μαζί μας τις αναμνήσεις του: "Τότε δεν γινόταν λόγος για τον Άγιο Βαλεντίνο, τα νιάτα μου ήταν πριν τον Β' Παγκοσμιο", θυμάται εκείνος. "Έπειτα ήρθε ο πόλεμος και τα προβλήματά μας ήταν διαφορετικά από αυτά των σημερινών νέων. Ο έρωτας είναι ανάγκη – σαν το φαγητό και το νερό, αλλά τα ήθη είναι διαφορετικά σε κάθε εποχή. Η μητέρα μου παντρεύτηκε το 1924 και η πεθερά της δεν την άφησε να ράψει φόρεμα με κοντά μανίκια για να μην φαίνονται τα χέρια της. Σήμερα είναι άλλη η νοοτροπία και τα κριτήρια ομορφιάς".

Έπειτα από αρκετές εκφράσεις του τύπου "Είμαστε υπερβολικά ηλικιωμένοι για έρωτες" και "Πέρασε ο καιρός μας", δίπλα μας σταμάτησαν ο γερο-Κόλιο και η σύζυγός του. "Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την αγάπη σαν κάτι περιορισμένο και να την στρέφουμε μόνο προς έναν άνθρωπο", σχολίασαν οι δυο τους. "Η αγάπη είναι παγκόσμια και δεν μπορεί να την κλείσεις μέσα σε μια γιορτή. Παρ’ όλα αυτά ας γιορτάζουν οι άνθρωποι, ας διασκεδάζουν".

"Η αγάπη είναι εφήμερη κι ας λένε τραγούδια για αιώνια αισθήματα", λέει από την άλλη ο Ιβάν Σαπουντζίεφ που πουλάει αντίκες. "Κι όμως και τι δεν κάνουν οι άνθρωποι για την αγάπη – θυμάμαι όταν ήμουν έφηβος είχα έναν καλό φίλο που ήταν ερωτευμένος μ’ ένα κορίτσι που ζούσε 40 χιλιόμετρα μακριά. Δεν είχαμε τότε λεφτά, αλλά αποφασίσαμε να πάμε να τη βρούμε. Δυο μέρες περπατούσαμε κι όταν φτάσαμε ο παππούς και η γιαγιά της την έκρυψαν, δεν μας άφησαν να τη δούμε".

"Θύμα" της ανάκρισής μας έπεσε και ο αρχαιολόγος διδάκτωρ Μπογιάν Ντουμάνοφ. "Οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται ο ένας τον άλλο κάθε μέρα και να δείχνουν την αφοσίωσή τους όσο το δυνατόν συχνότερα", λέει εκείνος. "Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ξενόφερτος και οι Βούλγαροι δεν αφομοιώνουν εύκολα ξένες ιδέες. Βλέπετε από τον σοσιαλισμό τι πήραμε για 70 χρόνια. Ούτε που καταλάβαμε την σημασία του, ενστερνιστήκαμε μόνο τα αρνητικά. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε και τις δυτικές επιρροές – με σκεπτικισμό. Δεν μας ενδιαφέρει η πνευματική πλευρά των πραγμάτων, μόνο το κέρδος".

Τέλος η μέρα, μας συνάντησε με τον χαρούμενο Ντιμίταρ Άγγελοφ που μας έφτιαξε την διάθεση με τις αναμνήσεις του από την δεκαετία του ’60: "Τότε ήμασταν πιο κλεισμένοι, τα πάρτι μας γίνονταν σε σπίτια μ’ ένα κασετόφωνο", θυμάται εκείνος. "Εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι γιορτές – ανεξάρτητα αν είναι ορθόδοξες ή καθολικές, είναι πηγή ευχάριστων βιωμάτων".

Είναι πολύ ευχάριστο να λάβεις μπισκοτάκι με την επιγραφή "Σ’ αγαπώ", να γλυκαθούν τα χείλη σου και η καρδιά σου να είναι γεμάτη με αγάπη που να βρίσκει ανταπόκριση. Μακάρι οι άνθρωποι να μιλάνε περισσότερο για τα αισθήματά τους και ο έρωτας να μην είναι θέμα ταμπού. Η αγάπη ας μην είναι μόνο λάικ στο φέισμπουκ αλλά να είναι παντού και να την νιώθουμε στον αέρα. Μακάρι να έχουμε αγάπη όχι μόνο στις 14 Φεβρουαρίου αλλά κάθε μέρα και μιας και οι Βούλγαροι αυτήν την μέρα γιορτάζουν περισσότερο τον Άγιο Τρύφωνα τον κλαδευτή των αμπελιών ας πιούμε κι ένα ποτήρι κρασί. Στην υγειά μας και χρόνια πολλά!

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου
Φωτογραφίες: Λουίζα Λάζαροβα