Η δεύτερη κυβέρνηση του Μπόικο Μπορίσοφ πήρε την εξουσία πέρσι με προγράμματα, φιλοδοξίες και υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις στου περισσότερους σημαντικούς τομείς της κοινωνίας. Κάποιες μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν νομοθετικά – όπως αυτές στον τομέα της υγείας και στο συνταξιοδοτικό, άλλες εξακολουθούν να συζητιούνται – όπως αυτές στο δικαστικό σύστημα και στα όργανα δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που θα αργήσουν λόγω των επικείμενων το φθινόπωρο τοπικών εκλογών, αλλά στον τομέα της εκπαίδευσης τα πράγματα φαίνεται να χειροτερεύουν.

Τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις πριν το γυμνάσιο και των τελειόφοιτων είναι τραγικά, το ήθος των μαθητών και η ανατροφή τους είναι άξια κριτικής, στο σχολικό περιβάλλον παρατηρούνται εκδηλώσεις βίας, οι μαθητές δίνουν περισσότερο έμφαση στην εξωτερική τους εμφάνιση παρά στους βαθμούς τους, δεν ενδιαφέρονται ούτε για την επαγγελματική τους κατάρτιση, το μέλλον και την οικογένεια.

Ο Οργανισμός για Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη θεωρεί πως αν η Βουλγαρία βελτιώσει το εκπαιδευτικό της σύστημα – υιοθετώντας π.χ. το ελβετικό μοντέλο για μαθήματα στην τάξη και ταυτόχρονα πρακτικές ασκήσεις σε εταιρείες, μπορεί να αυξήσει σημαντικά το ΑΕΠ της, όπως συνέβη στην Πολωνία που παρά το σοσιαλιστικό της παρελθόν, μπορεί να υπερηφανευτεί με μια από τις πιο επιτυχημένες οικονομίες στην ΕΕ και υψηλό βιοτικό επίπεδο.

Πριν από 10 χρόνια η Βουλγαρία κέρδιζε τους ξένους επενδυτές με το φτηνό, αλλά ποιοτικό, εργατικό της δυναμικό. Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όχι για τους μισθούς αλλά για την κατάρτιση. Η πραγματικότητα είναι ανησυχητική – το 22% των νέων ούτε σπουδάζουν, ούτε εργάζονται, πάνω από 27% δεν έχουν μόνιμη εργασία, η νεανική ανεργία της χώρας είναι μια από τις υψηλότερες σε όλη την ΕΕ. Ανειδίκευτοι, χωρίς κίνητρα και ικανότητες οι νέοι Βούλγαροι θα δυσκολευτούν να βρουν τη θέση τους στη ζωή τη στιγμή που η οικονομία της χώρας μας τους έχει ανάγκη.

Στην Βουλγαρία ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες παράγονται σήμερα μόνο στη σφαίρα των τεχνολογιών πληροφορικής, των βιοτεχνολογιών και της βιομηχανίας που όμως παρά την διευκόλυνση που εξασφαλίζουν στους ανθρώπους απαιτούν περισσότερες γνώσεις και προσόντα από τους εργαζόμενους.

Η ευθύνη μοιράζεται μεταξύ των καθηγητών, των γονέων και των μαθητών, δεν είναι ικανοποιητικά ούτε τα μαθητικά προγράμματα και τα εγχειρίδια. Όταν το πρόβλημα αυτό συνδυαστεί με την δημογραφική κρίση και την γήρανση του πληθυσμού υπό αμφισβήτηση τίθεται η εθνική μας επιβίωση.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου