Ο Πέτκο Στάινοφ έζησε 80 χρόνια - 1896-1977. Επτά δεκαετίες από τη ζωή του πέρασε σε σκοτάδι γιατί έχασε την όρασή του ως παιδί. Λένε ότι στους τυφλούς, εξαιτίας της στέρησης της όρασης, οξύνονται οι άλλες αισθήσεις. Αυτό εξηγεί ίσως την ακόλουθη σκέψη του: "Από τη στιγμή που μια ιδέα ή εικόνα αρχίζει να ακούγεται, γίνεται μουσική". Ο Πέτκο Στάινοφ αναπτύσσει μια λεπτή ευαισθησία στο γούστο και τις ανάγκες του κοινού και τα έργα που μας αφήνει διακρίνονται στη βουλγαρική μουσική κουλτούρα.

Παρέμεινε στην ιστορία μας ως ο δημιουργός του πρώτου έργου - συμφωνική κατασκευή της δημοτικής μουσικής της Θράκης. Σε συνέντευξή του, που διαφυλάσσεται στο Χρυσό Αρχείο της Εθνική Ραδιοφωνίας ο μουσικοσυνθέτης λέει ότι αποδίδει σε μεγάλο βαθμό, την έμπνευση του στην γενέτειρά του: "Τα παιδικά μου χρόνια συνδέονται με την πόλη Καζανλάκ. Εκεί γνώρισα την βουλγαρική φύση, αγάπησα την ομορφιά της πατρίδας και αργότερα, όταν ξεκίνησα η ενήλικη ζωή μου, έμαθα να καταλαβαίνω τους ανθρώπους από την εργασία και βιοπορισμό, αλλά κυρίως από τη λαϊκή τέχνη. Πάντα η εργάσιμη μέρα τελείωνε με ένα τραγούδι. Αυτό που θυμάμαι από τότε παρέμενε σφραγισμένο για όλη μου την ζωή. Αποφάσισα ότι η συσσωρευμένη εμπειρία θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται σε σύνθεση. Παρακολούθησα τον χορό των γυναικών, κατά την διάρκεια του θερισμού, και αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι η πρώτη μου δουλειά να απεικονίζει τη ζωή του χωριού στα παιδικά μου και τα εφηβικά μου χρόνια".

Ο Πέτκο Στάινοφ παίρνει την ιδέα μαζί του και στην Γερμανία, όπου πήγε για σπουδές. Η Συμφωνική σουίτα "Θρακική χοροί" έχει ολοκληρωθεί πλήρως το 1928. Μέχρι τώρα το έργο γίνεται αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος κάθε συμφωνικής συναυλίας στη χώρα

Ο Πέτκο Στάινοφ δημιουργεί τα πιο δημοφιλή έργα στη συμφωνική και τη χορωδιακή μουσική. Κατά την περίοδο 1930–1939 αφοσιώνεται στη διαμόρφωση του βουλγαρικού εθνικού στιλ – σκοπός των δημιουργών σ' εκείνη τη εποχή. Τότε δημιουργεί τα πιο γνωστά του έργα, όπως είναι η συμφωνική σουίτα "Παραμύθι" και τις πρώτες του χορωδιακές μπαλάντες. Αποκορύφωμα αποτελεί και την πρώτη ερμηνεία του συμφωνικού έργου "Θράκη" στα τέλη του 1939.

Σήμερα το πατρικό του σπίτι στο Καζανλάκ έχει διαμορφωθεί σε πολιτιστικό κέντρο, με ιδέα του ιδρύματος με το όνομα του, και προσφέρει στους επισκέπτες μόνιμη έκθεση και μουσικό σαλόνι. Εκεί βρίσκεται και το πιάνο του συνθέτη. Εκτός από συναυλίες δωματίου, οργανώνονται αναγνώσεις λογοτεχνικών έργων και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα