"Το πιο σημαντικό μάθημα ζωής, που μας έδωσε είναι η αγάπη από κάθε άποψη - προς τα παιδιά, την τέχνη, τη ζωή, τους φίλους. Ο ίδιος γαλουχήθηκε με αυτή την αγάπη στην οικογένειά του - οι γονείς του ήταν φτωχοί και απλοί άνθρωποι. Μέχρι την τελευταία του πνοή τον θεωρούσαν εξαιρετικό. Δεν είχαν οποιεσδήποτε ερωτήσεις σχετικά με αυτό, όταν στο χωριό Κάλιστε, σε ένα μονώροφο σπίτι με δύο δωμάτια και κουζίνα, έχει πει ότι θέλει να μάθει γαλλικά και να πάει στο κολέγιο, και μετά όταν όλοι μετοίκησαν στη Σόφια για να ζήσουν σε ένα πολύ μικρό σπίτι στην συνοικία Κράσνο σέλο. Μόνο και μόνο γιατί ο ίδιος ήθελε να γίνει μαθητής στο Γαλλικό Κολέγιο, κάτι το οποίο και έγινε και μάλιστα δεν σχολιαζόταν καθόλου. Θέλει να παίξει βιολί, καλά - ας παίξει..." Αυτά αφηγούνται η Νεβένα και η Μιλένα Αντόνοβι, που ακόμα παιδιά έχασαν τον πατέρα τους. Και μέχρι σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή το αίσθημα σύνδεσης με τον ίδιο. Στις αναμνήσεις των κοριτσιών ο Μετόντι ήταν πάντα ο πατέρας που λείπει, που ζει με την χαρά και την έμπνευση από την δουλειά του.

Ο Μετόντι Αντόνοφ ξεκινά την καλλιτεχνική του καριέρα στο Θέατρο του Μπουργκάς "Αντριάνα Μπούντεβσκα" ως σκηνοθέτης στα χρόνια όταν οι γνωστοί καλλιτέχνες της Σόφιας έρχονται στις πρεμιέρες του. Αυτή είναι η ένδοξη περίοδος του θεάτρου - από τα μέσα της δεκαετίας του '50 έως τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν οι "περίφημοι τέσσερις" σκηνοθέτες - Μεντόντι Αντόνοφ, Λεόν Ντανιέλ, Βίλι Τσάνκοφ και η Ιούλια Ογκνιάνοβα δημιουργούν το σύγχρονο βουλγαρικό θέατρο.

"Στο Μπουργκάς ανέλαβα δουλειά αμέσως μετά την αποφοίτηση του ινστιτούτου", λέει ο ίδιος. "Από την περίοδο αυτή και μέχρι τώρα θυμάμαι σκηνές από τις παραστάσεις "Γκεράτσιτε" , "Θείοι", καθώς "Στα ίχνη της Χαράς" του Βίκτωρ Ρόζοφ. Στο Σατιρικό Θέατρο στη Σόφια ήρθα το 1959. Η δουλεία μου σ' αυτό είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ζωή μου. Όπου και να πάω από τώρα και στο εξής, το έργο μου σ' αυτό το θέατρο καθόρισε τη θεατρική μοίρα μου για πάντα. Προτιμώ τους ηθοποιούς ικανούς να ζήσουν αληθινές σκηνικές εμπειρίες και μεγάλες στιγμές έμπνευσης".

Η φωνή του Μετόντι Αντόνοφ από μια συνέντευξη το 1968 διατηρείται στο χρυσό αρχείο της Εθνικής Ραδιοφωνίας, είναι και το έτος προβολής της πρώτης του κινηματογραφικής ταινίας "Το λευκό δωμάτιο". Με αυτή κέρδισε το βραβείο "Χρυσό τριαντάφυλλο" στη Βάρνα και το πρώτο βραβείο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Δελχί. Ήδη είχε εγκαταλείψει το θέατρο, πικραμένος από μικροπρέπειες και φθόνο, αλλά πριν από αυτό έχει δημιουργήσει μερικές από τις πιο αξέχαστες παραστάσεις στην ιστορία του Σατιρικού θεάτρου.

"Συνεχώς ήθελε να προλάβει κάποιον ή κάτι - εξάλλου έτσι περπατούσε, τέτοια ήταν η σκέψη του", έλεγε για τον ίδιο ο συγγραφέας Γιορντάν Ραντίτσκοφ. "Ο Μετόντι Αντόνοφ προβάλλει τον Ραντίτσκοφ στη θεατρική σκηνή και ανεβάζει το πρώτο του θεατρικό έργο "Αναστάτωση" και έτσι ανακάλυψε στον μεγάλο συγγραφέα τα μυστικά του θεάτρου. Φίλοι, συγγενείς, ηθοποιοί τον θυμούνται να τρέχει πάντα".

"Τόξο και το βέλος που πάνταχτυπά το στόχο", λέει η Τατιάνα Λόλοβα στη βιογραφία της. Η ενέργεια και η παρουσία του δεν είναι λιγότερα απτά στις ταινίες του. Τέσσερις δεκαετίες μετά την πρεμιέρα του αριστουργήματός του "Το κέρατο της κατσίκας", μια συγκλονιστική ιστορία της βίας και της αγάπης και μέχρι τώρα αγγίζει τις καρδιές μας. Μετά την θριαμβευτική υποδοχή από το κοινό στη χώρα, η ταινία έχει λάβει βραβεία στα κινηματογραφικά φεστιβάλ στη Βάρνα, Κάρλοβυ Βάρυ, Σικάγο, Σανταρεμ. "Το κέρατο της κατσίκας" είναι η μοναδική βουλγαρική ταινία που έκανε εντύπωση και έγινε υποψήφια στην μικρή λίστα των βραβείων Όσκαρ το 1972.

"Σε ένα μεγάλο μέρος των ταινιών και των παραστάσεων με σύγχρονο θέμα, οι σύγχρονες συγκρούσεις και χαρακτήρες έχουν ληφθεί απευθείας από την πραγματικότητα μας. Νομίζω, ότι ακόμη και σε αυτά τα έργα, όπως είναι η περίπτωση με το "Κέρατο της κατσίκας", η ιστορία περιγράφει μια μακρινή στο χρόνο και στο χώρο πραγματικότητα, αλλά τα γεγονότα έδειξαν ότι το έργο έχει σχέση με την εποχή μας. Μου φαίνεται ότι αυτό ήταν ο μοναδικός στόχος μου".

Το 1974, όταν έφυγε από τον κόσμο μόνο 42 ετών, ο Μετόντι Αντόνοφ είναι άξιος καλλιτέχνης, καθηγητής, σκηνοθέτης των κορυφαίων παραστάσεων στο Θέατρο Σάτιρας και τεσσάρων ταινιών. Έχει κερδίσει βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και το βραβείο "Ντιμιτρόφ" μετά θάνατον. Σήμερα το όνομα του φέρουν μια οδός της Σόφιας, η μικρή αίθουσα στο Σατιρικό θέατρο, ένας μορφωτικός οίκος στην γενέτειρα του, ενώ το "Το κέρατο της κατσίκας" και μέχρι σήμερα μας συγκινεί.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα