Στο δρόμο έρχεται ένα κόκκινο ΙΧ, από το οποίο ακούγεται δυνατή μουσική, ο οδηγός με το μισό ξεκούμπωτο πουκάμισο καπνίζει ακριβά τσιγάρα, ενώ μια όμορφη κοπέλα με προσόντα δίπλα του δίνει σοκολάτα… Όχι, δεν παρακολουθείτε την αρχή μιας αμερικανικής ταινίας. Το αυτοκίνητο είναι... το σοβιετικό "Μοσκβίτς" και ο πρωταγωνιστής είναι ο μεγάλος μας ηθοποιός Γκεόργκι Παρτσαλεφ. Το 1972 στην οθόνη προβάλλεται ένα από τα αριστουργήματα του βουλγαρικού κινηματογράφου "Διακοπές στη θάλασσα με παιδιά", έργο των σεναριογράφων αδελφών Μορμάρεβι.

Στην ταινία συμμετέχουν σχεδόν όλα τα παιδιά, που έπαιζαν σε άλλη μια κινηματογραφική ταινία - "Οι σκαντζόχοιροι γεννούνται χωρίς αγκάθια", αλλά η ψυχή της ταινίας είναι ο άτυχος θειος Μάντσο γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται η ιστορία. Τα παιδιά, χωρίς να το θέλουν, ανατρέπουν τα σχέδια του γείτονα τους από τη Σόφια, ο οποίος είναι σε επαγγελματικό ταξίδι όχι με τη δική του, αλλά με… μια άλλη γυναίκα. Και δυστυχώς… : "Θείε Μαντσο, σε βγάλαμε φωτογραφία!!!" και έτσι η ιστορία αρχίζει..

Κόκκινο ΙΧ της μάρκας "Μοσκβιτς", όπως αυτό της ταινίας "Διακοπές στην θάλασσα με παιδιά" και το κέρινο ομοίωμα του αγαπημένου σε μερικές γενιές ηθοποιού Γκεόργκι Παρτσάλεφ θα είναι ανάμεσα στα εκθέματα του πρώτου στη χώρα μας "Ρετρό μουσείο" στη Βάρνα. Ολόκληρα 25 χρόνια μετά το θάνατό του οι Βούλγαροι θεατές θυμούνται ακόμα με χαμόγελο αυτό και άλλους δεκάδες ρόλους του. Και ποιο από αυτούς εκτιμά πιο πολύ ο ίδιος;

"Φυσικά, με κάθε χαρακτήρα έτσι όπως το έχω πλάσει εγώ, αισθάνομαι μεγάλη δημιουργική ικανοποίηση. Ήταν πολύ κοντά μου και μπορούσα να αποκαλύψω σταδιακά πτυχές του χαρακτήρα, δίνοντας έμφαση στο χιουμοριστικό στοιχείο", έλεγε ο Γκεόργκι Παρτσάλεφ.

Ποιον από τους χαρακτήρες εκτιμάτε περισσότερα;
"Τέτοιο απολογισμό της καλλιτεχνικής μου ζωής θα κάνω, όταν συμπληρώσω τα 100 χρόνια. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ο Βαραβίν από το έργο "Ο θάνατος του Tarelkin" του Σούχοβο-Κομπίλιν".

Ο γεννημένος το 1925 στην πόλη Λέφσκι ο ηθοποιός αποφοίτησε το γυμνάσιο στο Πλέβεν. Στη συνέχεια σπόυδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας, αλλά δεν έχει πάρει πτυχίο – ήδη έπαιζε στη σκηνή του θεάτρου "Αναγέννηση", κρύβοντας όλα αυτά από την οικογένειά του. Ο πατέρας του ήταν πλούσιος άνθρωπος, αλλά ήταν αυστηρός με τον γιό του. Του έλεγε: "Αν θέλεις, κάλεσε όλους τους συμμαθητές σου στη ταβέρνα. Εγώ θα πληρώσω τον λογαριασμό!". Και δεν του έδινε καθόλου χρήματα.

Μια φορά ο νέος έγραψε απελπισμένα στο ημερολόγιό του: "Σήμερα δεν μπόρεσα να δω μια μεγάλη ταινία - δεν είχα λεφτά!" Την ίδια μέρα ο πατέρας του έφτασε στο Πλέβεν. Είδε την ανοιχτή σελίδα και το γραμμένο και πρόσθεσε: "Τα λεφτά χαλάνε τον άνθρωπο." Ο ίδιος Γκεόργκι Παρτσάλεφ πίστευε σ' αυτά . Δεν μάζευε χρήματα. Έμενε μέχρι το τέλος σε σπίτι με ενοίκιο, άλλα γενναιόδωρα κερνούσε τον καθένα που καθόταν στο τραπέζι του. Οι συνάδελφοι και οι φίλοι του τον θυμούνται ως ένα εξαιρετικό καλλιτέχνη, αλλά και ως ένα πολύ φωτεινό πρόσωπο.

"Θέλω να παρουσιάσω τον εαυτό μου. Γεννήθηκα και έζησα πάνω κάτω καλά γιατί οικονομικά με υποστήριζαν οι γονείς μου. Ο μπάρμπα Ιβάν Παρτσάλεφ, ο πατέρας μου, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και δεν θύμωνε για το ότι ξοδεύω τα χρήματά του. Είχε όμως μια επιθυμία - να γίνω γιατρός. Ακριβώς έτσι έλεγε: "Θέλω να σε δω να φοράς άσπρα – μια ιατρική στολή και τότε να πεθάνω". Ήθελε να γίνω γιατρός, εγώ γαλουχήθηκα με αυτό που λέμε θέατρο. Μόλις έξι χρονών έπαιξα στο ρόλο Κουασιμόδου και το κοινό έκλαιγε. Αργότερα και εγώ έκλαψα – και φώναξα – έφαγα ξύλο γιατί είχα πάρει τα κοντά πανταλονάκι της μεγάλης αδελφής μου ώστε πραγματικά είδα την Παναγιά των Παρισίων. Από τότε είναι η αναγνώριση μου ως τραγικό ηθοποιό. Σε ένα θεατρικό έργο όμως ο κύριος χαρακτήρας, έπρεπε να αυτοκτονήσει. Όταν έθεσα το όπλο στο μέτωπό μου, πίσω από τα παρασκήνια, έπρεπε να ακουστεί πυροβολισμός. Αλλά όσο και να περίμενα δεν ακούστηκε το όπλο, αρά εγώ δεν μπορούσα να αυτοκτονήσω. Τότε στην σκηνή είδα ένα μαχαίρι πάνω στο τραπέζι, το πείρα και αυτοκτόνησα. Σχεδόν ταυτόχρονα όμως ακούστηκε και ο πυροβολισμός, που περίμενα τόσο πολύ. Από τότε σε κάθε εμφάνιση μου στην σκηνή το κοινό ξεσπούσε σε γέλιο. Έτσι από δραματικός έγινα κωμικός ηθοποιός . Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει. Και μετά το άνοιγμα του σατιρικού Θεάτρου σε 1956 δούλεψα εκεί. Εν συντομία αυτός είμαι".

Παρά το γεγονός ότι δεν σπούδασε στη Θεατρική ακαδημία, ο Γκεόργκι Παρτσάλεφ στην σκηνή του Σατυρικού θεάτρου έπαιξε κύριους χαρακτήρες στα έργα "Ο θάνατος του Ταρέλκιν ", "Ο Μιχαήλ Ποντικοφάγος", "Γκολεμάνοφ" , "Ιανουάριος" και σε πολλά άλλα θεατρικά έργα. Ο πρώτος ρόλος του σε ταινία είναι στο 1958, στο "Αγαπημένο 13". Ακολουθεί μια σειρά ταινιών με την οποία πραγματικά γίνεται αγαπητός ηθοποιός στο κοινό. Πέθανε σε ηλικία 64 ετών στη Σόφια το 1989.

"Να παίρνετε το γέλιο στα σοβαρά! Δεν μπορεί να πείσουμε τους ανθρώπους να γελούν σε ανοησίες" έλεγε ο Γκεόργκι Παρτσάλεφ