"Πιστεύαμε ότι είναι δυνατός ένας άλλος κόσμος και ότι ιδρύουμε δική μας διαφορετική, φοιτητική δημοκρατία και μπορούμε να προσφέρουμε όχι απλώς πολιτική εναλλακτική, αλλά κάτι περισσότερο – εναλλακτική ζωής". Αυτά γράφει στο νεοκδοθέν βιβλίο του "Είναι σειρά μας" ο Ιβάιλο Ντίνεφ, ένας από τους ηγέτες της κατάληψης του Πανεπιστημίου της Σόφιας πριν έναν χρόνο.

"Η κατάληψη του Πανεπιστημίου έγινε από τα παιδιά της μετάβασης", προσθέτει ο Ιβάιλο, "που επαναστάτησαν κατά της πραγματικότητας στη Βουλγαρία μετά το τέλος του σοσιαλισμού. Πολλοί από μας είχαν δύσκολη ζωή, άνεργους γονείς ή μεγάλωσαν στους παππούδες και γιαγιές τους επειδή οι γονείς τους μετανάστευσαν. Ζήσαμε σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης κοινωνικής αδικίας, εντελώς διαφορετικό από το ιδανικό για δημοκρατία, για το οποίο οι γονείς μας βγήκαν στις πλατείες.

Στη χώρα μας επιτυχία είχαν ή εκείνη που είχαν πολιτική υποστήριξη ή αυτοί που υπαγόρευαν με σωματική δύναμη. Και παρόλο που η Βουλγαρία εντάχθηκε στην ΕΕ οι φτωχοί έμειναν φτωχοί, ενώ οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, συνεχίζει ο Ιβάιλο. Η γενιά μας για πρώτη φορά ενώθηκε γύρω από μία υπόθεση, και αυτή η υπόθεση ήταν συναισθηματική και όχι ιδεολογική. Έπρεπε να ξεπεράσουμε τις ιδεολογίες, τον διαχωρισμό και να αρχίσουμε να μιλάμε για το πανανθρώπινο. Δε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο εάν ισχυριζόμαστε ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Και με μία κατάληψη δεν πρόκειται γίνει. Αλλά είναι γεγονός μέσα από το οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε σαν δικές μας αξίες την αλληλεγγύη, ελευθερία, ευθύνη, που να μετατραπούν σε σχέδια για το μέλλον".

Οι διαμαρτυρίες δεν οδήγησαν ωστόσο σε πολιτική εναλλακτική. Πέτυχαν όμως τον ελάχιστο στόχο τους – να είναι ο ηθικός διορθωτικός παράγοντας της πολιτικής. Και κάθε πολιτικός στη Βουλγαρία πια ξέρει ότι εάν κάνει κατάχρηση με την κοινωνική εμπιστοσύνη οι άνθρωποι εκ νέου μπορούν να βγουν στους δρόμους.

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα