"Ο Γκούγκε σήκωσε το κεφάλι του προς τον γεμάτο με αμέτρητα αστέρια ουρανό. Του άρεσε να τα κοιτάζει. Μπορούσε να τα απολαμβάνει πολύ χρόνο, ξαπλωμένος και συζητώντας μ' αυτά. Ήταν πεπεισμένος πως τα αστέρια ήταν τα μάτια των νεκρών". Έτσι στον ρυθμό και το πνεύμα της αφρικανικής μυθολογίας στο βιβλίο του "Συμφορά των μπουσμέν" ο Βούλγαρος Μηχαήλ Μηχάηλοφ–Μίσο, ο οποίος εδώ και 30 χρόνια μένει στην Μαύρη Ήπειρο, μας παρουσιάζει την ζωή του μπουσμέν κυνηγού.

"Η Αφρική μου αρέσει ακόμη από τα παιδικά μου χρόνια – μια πολύ καθαρή και ενδιαφέρουσα ήπειρος, όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός", συμμερίζεται ο ίδιος. Πολλά από τα παιδικά του χρόνια πέρασαν στην Τυνησία. Μετά πηγαίνει για δουλειά στην πρεσβεία της Βουλγαρίας στην Αιθιοπία, αλλά κατά την αλλαγή της πολιτικής συγκυρίας στην πατρίδα, απολύεται. "Αποφάσισα να μην επιστρέφω εκεί, όπου δεν με θέλουν. Μετανάστευσα στην Ναμίμπια, μια πολύ όμορφη χώρα, όπου μένω μέχρι και σήμερα", λέει ο συνομιλητής μας.

Ο ίδιος σπούδασε μουσική, αρχιτεκτονική και διπλωματία, ενώ σήμερα είναι πρύτανης του Τμήματος μοντέρνας μουσικής στο Κολέγιο των τεχνών και επίτιμος πρόξενος της Βουλγαρίας στη Ναμίμπια. Τον ελεύθερο χρόνο του αφιερώνει στο μεγάλο του πάθος – την συγγραφή. Το βιβλίο του "Συμφορά των μπουσμέν" είναι αντικείμενο εκμάθησης στα σχολεία της Ναμίμπιας.

Σοκάρισε τον Μιχαήλ η πρώτη επαφή με ένα τόσο διαφορετικό πολιτισμό;
"Με σοκάρισε αυτό, που βρήκα απίθανα καλούς ανθρώπους, πολύ καλύτερους από τον μέσο Ευρωπαϊο. Υπάρχουν φυλές στην Ναμίμπια, όπου δεν έχουν την λέξη "πόλεμο". Είναι καλοπροαίρετοι και η ψυχή τους είναι καθαρή. Το εμπορικοποιημένο περιβάλλον, στο οποίο ζούμε εμείς, είναι άγνωστο γι' αυτούς, ενώ οι απλές αξίες – φιλία, αγάπη, έχουν μεγάλη σημασία", εξηγεί ο ίδιος.

Αποκομίζει από την Αφρική κάτι, που δεν μπορεί να του δώσει η Ευρώπη;
"Η Αφρική δίνει μια μοναδική ηρεμία. Εκεί δεν βιάζεται κανείς, δεν ζει με τόσο άγχος, δεν βλέπει συνεχώς το ρολόι. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό, επειδή χρησιμοποιώ τον ελεύθερο χρόνο μου για συγγραφή, έχω αφοσιωθεί στην λογοτεχνία. Νομίζω, ότι εάν έμενα στην Βουλγαρία ή στην Γαλλία, δεν θα μπορούσα να έχω αυτήν την διάθεση, ηρεμία και έμπνευση".

Πώς η Ναμίμπια έγινε τόσο ήρεμο κράτος; Μπορεί η Βουλγαρία να διδαχτεί από την πείρα της;
"Όταν το 1990 διενεργήθηκαν οι πρώτες εκλογές στην Ναμίμπια, το κυβερνόν κόμμα ΣΟΥΑΠΟ βγήκε με ένα πολύ απλό προεκλογικό σλόγκαν – "Ξεχνάμε το παρελθόν" (γνωρίζετε τις βιαιοπραγίες του απαρτχάιντ σ' αυτήν την χώρα). Δεν κατηγορούμε κανέναν, δεν απολύουμε, δεν καταστρέφουμε μνημεία, δεν εθνικοποιούμε ξένη ιδιοκτησία, επειδή ένα φωτεινό μέλλον δημιουργείται με συγχώρεση και αγάπη, όχι με μίσος και εκδίκηση. Εδώ και 25 χρόνια κατορθώνουν να διατηρήσουν την πολιτική συμφιλίωσης και κατανόησης. Δυστυχώς, εμείς, οι βούλγαροι συνεχώς επιρρίπτουμε την ευθύνη ο ένας στον, άλλο και ζητάμε τον ένοχο. Είναι καλό να ξεχάσουμε τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος και να ενωθούμε – για την πρόοδο όλου του έθνους και όχι ορισμένων ομάδων", συμμερίζεται ο Μίσο.

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα