Ο κήπος στην αυλή της εκκλησίας των Επτά Αγίων συγκεντρώνει την ιστορία και την σημερινή μέρα της πρωτεύουσάς μας. Αργά το απόγευμα ανοίγω τις πόρτες του παλιού ναού και στην σιωπή που επικρατεί, ακούω μόνο τα βήματα μου μέχρι το βωμό. Πριν από την Απελευθέρωση το κτίριο ήταν χώρο προσευχής για τους μουσουλμάνους. Ονομαζόταν το Μαύρο Τζαμί γιατί ο μιναρές ήταν από μαύρο γρανίτη. Χτίστηκε με παραγγελία του σουλτάνου Σουλεϊμάν Α΄ από τον αυτοκρατορικό αρχιτέκτονα Κοτζά Σινάν.

Η νεωκόρισσα Ιβανκα Ντιντοβα εξιστορεί εν συντομία την ιστορία του ναού: "Ήταν κάποτε εκκλησία, ακόμη και μοναστήρι. Στη συνέχεια, στο ίδιο χώρο χτίστηκε ένα τζαμί, το οποίο ονομάζουν το Μαύρο Τζαμί. Μετά την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρίχα, όμως, προτείνεται να γίνει ορθόδοξη εκκλησία.”

Μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, ο μεγάλος Βούλγαρος πολιτικός άνδρας Πέτκο Καραβέλοφ δίνει την ιδέα αντί να οικοδομηθεί νέα εκκλησία, το Μαύρο Τζαμί να ανακατασκευαστεί. Έχει ανάγκη από ναό σ' αυτό το τμήμα της πόλης επειδή στη θέση των Τούρκων που μετανάστευσαν, ήρθαν άνθρωποι από όλη την χώρα και έτσι διαμορφώθηκε μια ολόκληρη νέα συνοικία που ονομάζεται Αλίγκινα μαχαλάς. Η ιδέα του Καραβέλοφ όμως δύσκολα επιβάλλεται. Ο ίδιος πρότεινε, επίσης, το όνομα της νέας εκκλησίας. Το 1897 το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε το Μαύρο Τζαμί να μετατραπεί σε εκκλησία και να είναι αφιερωμένη στη μνήμη των Επτά Αγίων, των δημιουργών του σλαβικού αλφαβήτου Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και των μαθητών τους Πρόκειται για τους Κλήμη, Ναούμ, Σάββα, Γοράσδο καί Ἀγγελάριο.

Η νεωκόρισσα συνεχίζει την ιστορία: "Οι άνθρωποι έρχονται στην εκκλησία για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, να προσευχηθούν, να αισθανθούν την πίστη. Τελευταία παρατηρώ ότι πολλοί νέοι άνθρωποι έρχονται στην εκκλησία, εκδηλώνουν ενδιαφέρον, θέλουν να μάθουν κάτι περισσότερα για την πίστη, επειδή υπάρχουν κενά στην εκπαίδευση, αλλά φυσικά εξαρτάται από κάθε ένα άτομο."

Ο πράσινος κήπος που διαμορφώθηκε γύρω από την εκκλησία των Επτά Αγίων είναι ένας επιβλητικός χώρος, από τους πιο αγαπημένους στην καρδιά της μεγάλης πόλης. "Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, μου αρέσει να έρχομαι εδώ, αγαπώ την εκκλησία γιατί μου δίνει επιπλέον δύναμη, και πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό είμαι με αρμονία με τον εαυτό μου. Έτσι το αισθάνομαι, τουλάχιστον εγώ. "

«Σε αυτόν τον κήπο, υπάρχει παιδική χαρά, χώρος, όπου τα παιδιά να παίξουν μπάλα, ακόμα να πάρεις ένα καφέ. Εδώ είναι ευχάριστος χώρος για τους συνταξιούχους, ακόμα για τα σκυλιά δηλαδή για τον καθένα έχει μια θέση στον κήπο. Είμαι από τη Σόφια. Ο παππούς μου ήρθε εδώ το 1911, από το χωριό, τώρα πόλη Τραν. Έτσι, θα μπορούσα να πω ότι είμαι τρίτη γενιά από την Σόφια", λέει μια κάτοικος της πόλης.

Η καμπάνα της εκκλησίας, θαρρείς μέτρα τον χρόνο και την ιστορία. Την περίοδο τουρκοκρατίας, μετά την χαρά από την Απελευθέρωση, την διακήρυξη του νέου Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας και την Ένωση. Το παλιό κτίριο συλλέγει τις φωνές και τις προσευχές γενιών Βουλγάρων. Ενώ τώρα δίπλα στον τάφο του Πέτκο Καραβέλοφ παίζουν παιδιά.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα