Για το Γεώργιο Σκούρα η κρίση είναι παρελθόν. Το 2009 και το 2010 το εργοστάσιο έτοιμων ενδυμάτων στη βουλγαρική πόλη Ρίλα, του οποίου είναι ιδιοκτήτης, πέρασε από τη συρρίκνωση της παραγωγής, την περικοπή του προσωπικού και την απώλεια κεφαλαίων. Τώρα όμως τα πράγματα βελτιώνονται και αναζητεί να διορίσει 100 ράφτρες. Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας του; Καλές σχέσεις με το προσωπικό, την τράπεζα και το κράτος, εξηγεί ο Έλληνας επιχειρηματίας.

Ο Γεώργιος Σκούρας άνοιξε το εργοστάσιό του το 1994. Διάλεξε τη Βουλγαρία λόγω των χαμηλότερων φόρων και της φθηνότερης εργατικής δύναμης. Μαζί με τη σύζυγό του Χάιντε-Μαρή, η οποία είναι Γερμανίδα, αγόρασαν 15 στρέμματα γης, στα οποία οικοδόμησαν την επιχείρηση και το σπίτι τους. Κατέχουν εξοπλισμό αξίας 2 εκατ. ευρώ.

Κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης ανόδου της εταιρείας το προσωπικό αριθμούσε 550 άτομα. Η κρίση όμως δεν την προσπέρασε. Στην αρχή στηριζόταν στις συμβάσεις με σοβαρές εταιρείες στη Γερμανία μέχρι τη στιγμή που μια απ’ αυτές που εξασφάλιζε τα 2/3 της δουλειάς του εργοστασίου του Γεώργιου Σκούρα δεν χρεοκόπησε, ενώ οι άλλες τον πίεζαν συνεχώς να μειώνει τις τιμές.

"Πάση θυσία έπρεπε να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Καταλήξαμε στη δυσκολότερη απόφαση – να απολύσουμε εργάτες. Ολόκληρους 14 μήνες εργαζόμασταν με το ένα τρίτο του δυναμικού μας – με 200 εργάτες", αναφέρει ο Έλληνας επιχειρηματίας.

Αν και έχασε πολλά χρήματα, δεν καθυστέρησε ούτε μια μέρα να πληρώσει τους μισθούς και δεν τους μείωσε. Ισχυρίζεται ότι η εταιρεία του αναγράφεται στη Λευκή Βίβλο της Βουλγαρίας – όλοι οι υπάλληλοί του έχουν εργατικά συμβόλαια, τους πληρώνονται τα ασφάλιστρα στους μισθούς και στα πριμ. "Είναι πολύ σημαντικό σε περίοδο κρίσης να εργάζεται κανείς με έντιμη τράπεζα που να δείχνει κατανόηση και να μην ασκεί πίεση", επισημαίνει ο Γεώργιος Σκούρας.

Η πόρτα του σπιτιού του επιχειρηματία και της συζύγου είναι πάντα ανοιχτή. "Η μεγαλύτερη χαρά μας είναι ότι οι εργάτες δεν λένε "το εργοστάσιο του Έλληνα και της Γερμανίδας", αλλά "το δικό μας εργοστάσιο". Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια και ο καθένας γνωρίζει τη θέση, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Συχνά βοηθούμε με χρήματα τους εργάτες για τη λύση προσωπικών προβλημάτων, γιατί θέλουμε να τους βλέπουμε χαρούμενους και όχι ανήσυχους, λέει ο Έλληνας επιχειρηματίας.

Το αποτέλεσμα είναι οφθαλμοφανές – το εργοστάσιο ξεπέρασε την κρίση. Σ’ αυτό μπορεί να εργάζονται 1000 άτομα, όμως οι ιδιοκτήτες δεν σκοπεύουν να προσλάβουν περισσότερα από 350. "Είμαστε άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, κουραστήκαμε. Θέλουμε να έχουμε χρόνο για προσωπική ζωή", αναγνωρίζει ο Γεώργιος Σκούρας.

Εκείνος δεν φοβάται τον ανταγωνισμό της Κίνας, της Ινδίας, του Πακιστάν, γιατί το εργοστάσιό του ράβει μόνο πολυτελή γυναικεία ενδύματα. Δεν έχουμε ανταγωνιστές σε ό,τι αφορά την ποιότητα και την τήρηση των προθεσμιών εκτέλεσης των παραγγελιών. Οι Βούλγαροι εργάτες είναι έξυπνοι, πολύ γρήγορα αφομοιώνουν τις απαραίτητες γνώσεις.

Στη Ρίλα, όπου εδρεύει το εργοστάσιο, συχνά έρχονται εκπρόσωποι των γερμανικών εταιρειών, με τις οποίες συνεργάζεται. Ο Γεώργιος Σκούρας περηφανεύεται ότι εκείνοι εντυπωσιάζονται από αυτά που έχει κάνει με τη σύζυγό του στη μικρή πόλη. Μετά από 17χρονη διαμονή στη χώρα ήδη αισθάνεται Βούλγαρος και έχει αποφασίσει να μείνει για πάντα με τη γυναίκα του στη Βουλγαρία που νιώθει σαν δεύτερη πατρίδα του.

Μετάφραση: Έλλη Γκέκοβα