Όλα άρχισαν το 1957, όταν ένας αγρότης όργωνε το χωράφι του. Έφθασε σε μια τεράστια πέτρα, όμως δεν κατάφερε να τη μετακινήσει. Τη νύχτα είδε στον ύπνο του φωτιά και άκουσε φωνή που του πρόσταξε: «Μην πειράξεις την πέτρα. Βάλε δίπλα της σταυρό!» Έτσι εμφανίστηκε ο πρώτος από τους τρεις σταυρούς που σήμερα υψώνονται στην αυλή του ναού.

Το δεύτερο σταυρό τον ύψωσε ο γιος του, Πάβελ Βόινοφ, από τον κοντινό οικισμό Σουχοντόλ. Ο πατέρας βοσκούσε το κοπάδι του κοντά στην πέτρα, αν και κάποιος στον ύπνο του τον προειδοποίησε να μη βεβηλώνει τον τόπο. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο βοσκός πέθανε. Πριν το θάνατό του όμως αφηγήθηκε στον γιο τον ύπνο του. Τον τρίτο μαρμάρινο σταυρό τον δώρισε στο παρεκκλήσι νέα γυναίκα χωρίς να αποκαλύψει το κίνητρό της.

Κατά το 10ο αι. εκεί υπήρχε οικισμός, αφηγείται ο ιερέας εΙβάν. Στα χρονικά αναφέρονται στοιχεία που μαρτυρούν ότι στη θέση του σημερινού παρεκκλησίου υπήρχε μεγάλη πέτρινη εκκλησία. Το 15 αι. οι Τούρκοι πυρπόλησαν τον οικισμό και έσφαξαν περισσότερους από 400 χριστιανούς που είχαν βρει καταφύγιο στο ναό. Το πηγάδι στην αυλή ήταν σκεπασμένο με τα σώματα των νεκρών και των ημι-ζωντανών, ενώ η εκκλησία – αποτεφρωμένη. Το μοναδικό απομεινάρι που σώζεται και σήμερα είναι η μεγάλη μαύρη πέτρα.

Οι τυχεροί, που επιβίωσαν από το πογκρόμ, έθεσαν τα θεμέλια των σημερινών οικισμών Σουχοντόλ, Μάλο και Γκολιάμο Μπούτσινο. Οι απόγονοί τους κάθε χρόνο πήγαιναν στον τόπο της καταστραμμένης εκκλησίας και πρόσφεραν θυσίες στην Αγία Τρίαδα και το Άγιο Πνεύμα. Κάποτε έσφαζαν τα αρνιά πάνω στην ιερά πέτρα και από τον τρόπο, με τον οποίο ο αετός τσιμπούσε το κρέας, μάντευαν αν θα είναι καρποφόρα η χρονιά.
Η οικοδόμηση του σημερινού παρεκκλησίου άρχισε ακριβώς πριν δέκα χρόνια.

«Πέρασα μια μέρα από κει και κατάλαβα ότι θα συμβεί κάτι σημαντικό», θυμάται μια κάτοικος του Σουχοντόλ. Γύρισε σπίτι και είπε στον άντρα της να μην την ξυπνάει και να μη φωνάζει ιατρό, αν η κατάστασή της του φανεί ασυνήθιστη. Μετά περιέπεσε σε έκσταση και πέρασε από το τούνελ που οδηγεί στο υπερπέραν. Όταν συνήλθε, ήξερε πια τι πρέπει να κάνει. Δύο μήνες αργότερα, όταν πήρε την πρώτη της σύνταξη, παρήγγειλε μαρμάρινο σταυρό που τώρα υψώνεται στην στέγη του παρεκκλησίου της Αγίας Τριάδας. Ύστερα πήγε να εξομολογηθεί στον παπά του χωριού και έμαθε ότι και εκείνος είδε όραμα ότι ακριβώς σ’ εκείνο το μέρος πρέπει να κτιστεί παρεκκλήσι. Σε ένα χρόνο με τις σεμνές δωρεές των χριστιανών το παρεκκλήσι ήταν έτοιμο. Πριν δύο χρόνια κτίστηκε και καμπαναριό.

Στην Αγία Τράπεζα είναι ενσωματωμένα κομματάκια των λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπου που προφυλάσσουν από κάθε κακό. Κάθε μέρα στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας συρρέουν πιστοί. Μπροστά στο άσπρο τείχος του ναού σταματούν απεγνωσμένοι ή ευγνώμονες για τη βοήθεια του Θεού χριστιανοί από διάφορα μέρη της χώρας. Προσεύχονται και στον Άγιο Φανούριο, ο οποίος βοηθάει τους ανέργους να βρουν δουλειά,τους ανύπαντρους – το ταίρι τους, τους άτεκνους – να αποκτήσουν παιδί.

«Μεγάλη είναι η δύναμη αυτού του τόπου», ισχυρίζεται η γυναίκα που καθαρίζει το παρεκκλήσι και χτυπάει την καμπάνα. Πριν μερικά χρόνια επέζησε ύστερα από βαρύ ατύχημα ως εκ θαύματος. Λέει ότι ζεί δεύτερη ζωή. Γι’ αυτό παράτησε τη δουλειά μηχανικού και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του Κυρίου.
Πολλά άτομα ζητούν εδώ το Θείο έλεος, αλλά για ακουστούν οι προσευχές τους, πρέπει να πιστεύουν βαθιά, προσθέτει η γυναίκα, στηριζόμενη στην εμπειρία της.

Μετάφραση: Έλλη Γκέκοβα