"Η γυναίκα με τις απεριόριστες ικανότητες" - έτσι την θυμούνται οι πολυάριθμοι φίλοι της ρυθμικής γυμναστικής στη Βουλγαρία και στον κόσμο. Με αφοσίωση, πειθαρχία και καρτερία η Νέσκα Ρόμπεβα μετατρέπει τη βουλγαρική ρυθμική γυμναστική σε μια από τις ισχυρότερες σχολές στον παγκόσμιο αθλητισμό.

Για τα 25 χρόνια, κατά τα οποία είναι προπονητής της Eθνικής ομάδας, οι Βουλγάρες γυμνάστριες κερδίζουν 294 μετάλλια, 7 φορές γίνονται παγκόσμιες πρωταθλήτριες, 10 φορές - ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες, 2 φορές κερδίζουν τα αργυρά μετάλλια στους ολυμπιακούς αγώνες. Δεν είναι τυχαίο, ότι είναι γνωστοί ως "οι χρυσές κοπέλες της Βουλγαρίας".

Γεννημένη το 1946 στην παραδουνάβια πόλη Ρούσε, η Νέσκα Ρόμπεβα είναι απόφοιτος της Σχολής χορογραφίας στην ειδικότητα "Βουλγαρικό φολκλόρ", και μετά της Εθνικής Ακαδημίας Αθλητισμού. Από το 1966 ως το 1973 είναι αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής. Τα τελευταία 9 χρόνια η Νέσκα Ρόμπεβα δρέπει επιτυχίες με το χορευτικό συγκρότημά της National Art, προωθώντας με το βουλγαρικό και το βαλκανικό φολκλόρ με μοντέρνα εκφραστικά μέσα.

"Με την πάροδο του χρόνου, επιστρέφει κανείς όλο και συχνότερα στα παιδικά του χρόνια", λέει η Νέσκα Ρόμπεβα. "Ίσως γιατί είναι τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ρούσε, είμαι παιδί της πόλης. Είχα όμως την μεγάλη τύχη μια από τις θείες μου να μένει στο χωριό και κάθε χρόνο στις 24 Μαΐου, μετά το τέλος του σχολικού έτους, επιβιβαζόμουν στο πλοίο Ρούσε-Λομ και πήγαινα στο ανθηρό χωριό Κοβάτσιτσα. Ακόμη έχω στην καρδιά μου την αγάπη για τα παιδικά παιχνίδια, το χωριό, τα ζώα, τα φυτά. Να τρέχεις και να παίζεις είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Επέστρεφα στο Ρούσε στις 30 Αυγούστου και οι αναμνήσεις μου είναι κυρίως για το σχολείο, τους διάφορους ομίλους, τα μαθήματα μπαλέτου, τις προπονήσεις ρυθμικής γυμναστικής. Κατ’ αρχήν είμαι άνθρωπος που αγαπάει την κίνηση. Αργότερα, επειδή δεν είχε τάξη κλασσικού μπαλέτου, στη σχολή χορογραφίας επέλεξα τους δημοτικούς χορούς, που μετατράπηκαν στην αγάπη της ζωής μου".

Το ίδιο επαναλαμβάνεται και αργότερα όταν η Νέσκα Ρόμπεβα πηγαίνει στη Σόφια με την ελπίδα να σπουδάζει χορογραφία. Εκείνη την περίοδο όμως δεν υπάρχει τέτοια ειδικότητα και η Νέσκα εγγράφεται στην Εθνική Ακαδημία Αθλητισμού, όπου σπουδάζει ρυθμική γυμναστική.

"Αποδείχθηκε ότι η ρυθμική γυμναστική μου αρέσει πάρα πολύ", συνεχίζει η Νέσκα Ρόμπεβα. "Στο μεταξύ ήθελα να σπουδάζω νομικά, αλλά η προπονητής μου με μετέπεισε. Έτσι συνέχισα τη ζωή μου στον χώρο του αθλητισμό. Ως αθλήτρια πήρα μέρος σε τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα ρυθμικής γυμναστικής – είμαι κάτοχος πέντε αργυρών και τεσσάρων χάλκινων μεταλλίων, και το μεγαλύτερο επίτευγμά μου είναι το 1969 όταν ήμουν δεύτερη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Βάρνα. Με τα κορίτσια μου για 25 χρόνια ως προπονητής έχω 300 μετάλλια περίπου".

"Ενδιαφέρουσα είναι η φιλοσοφία του σπορ – ο καθένας προσπαθεί να νικήσει τον αντίπαλό του, αλλά όταν το κάνει δεν έχει δύναμη να χαίρεται", συνεχίζει. "Για μένα η χαρά διαρκούσε μερικά μόνο λεπτά. Ο αγώνας είναι γιορτή κυρίως για τους θεατές, αλλά επίσης αποτελεί απόδειξη ότι μπορεί κανείς να ξεπεράσει το σώμα του, να επιβάλει τη θέλησή του στην κούραση, τον πόνο και τον φόβο. Για τον προπονητή, αυτό είναι μια εξαιρετικά μεγάλη ευθύνη, η οποία σε κουράζει, σε ξοδεύει τόσο πολύ ώστε δεν ξέρεις που βρίσκεσαι. Εργαζόμασταν 16 ώρες την ημέρα, αλλά είχαμε απολύτως αφοσιωθεί στο σπορ, τότε τα χρήματα δεν είχαν τέτοιο ρόλο όπως σήμερα".

Μετά από μια σειρά συγκρούσεων στην Ομοσπονδία Ρυθμικής Γυμναστικής, τον Ιούνιο του 2000 η Νέσκα Ρόμπεβα την εγκαταλείπει και επιστρέφει στους δημοτικούς χορούς, ιδρύει δικό της χορευτικό συγκρότημα και θέτει νέο στόχο – να παρουσιάσει με διαφορετικό και νέο τρόπο το βουλγαρικό φολκλόρ. Οι πρώτες παραστάσεις της "Δύο Κόσμοι" και "Μοίρα" έχουν εξαιρετικά καλή υποδοχή εκ μέρους του κοινού. Η Νέσκα και τα μέλη του συγκροτήματός της πραγματοποιούν πάνω από 250 παραστάσεις στη Βουλγαρία και το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένου στο Broadway στη Νέα Υόρκη, στη Σιγκαπούρη, τη Μόσχα, το Βέλγιο, το Ισραήλ, την Ιταλία.

"Όσο το περισσότερο εισέρχομαι στον χώρο των δημοτικών χορών", εξηγεί το πάθος της η Νέσκα Ρόμπεβα, "τόσο καλύτερα κατανοώ τι απίστευτο πλούτο έχει ο βουλγαρικός λαός. Πλούτος που δεν μετριέται με χρήματα και που δεν μπορεί να κλεφτεί".

Παρά το γεγονός ότι αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς της στους δημοτικούς χορούς, η Νέσκα Ρόμπεβα δεν παραμένει αδιάφορη για τα προβλήματα της βουλγαρικής κοινωνίας. Δεν τις αρέσει ο φθόνος του Βουλγάρου, που παρεμποδίζει την ανάπτυξή του, καθώς και το γεγονός ότι η μόρφωση στη Βουλγαρία δεν είναι στο απαραίτητο υψηλό επίπεδο και όλο και περισσότερα παιδιά παραμένουν αγράμματα.

"Θεωρώ ότι στη σύγχρονη Βουλγαρία οι μεγάλοι είναι ανεύθυνοι. Οι νέοι διδάσκονται από μας τους μεγάλους, εμείς είμαστε το ζωντανό παράδειγμα. Εκείνοι μεγαλώνουν στις οικογένειές μας, δουλεύουν υπό τη διεύθυνσή μας. Σε μια χώρα, όπως η Βουλγαρία, στην οποία ισοπεδώθηκαν όλες οι αυθεντίες, δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους νέους ότι τους λείπει πειθαρχία. Περνούμε μια περίοδο, στην οποία υποσκάφθηκαν τα θεμέλια της κοινωνίας, οι παλιές αξίες αντικαταστάθηκαν από άλλες, και οι άνθρωποι χάθηκαν στον χρόνο. Προσπαθώ να καλλιεργώ την πειθαρχία στους χορευτές μου, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω ότι συναντώ έντονη αντίσταση. Η πειθαρχία είναι απαραίτητη, αλλά πιο απαραίτητη είναι η αυτοπειθαρχία. Ο ταλαντούχος και ο πειθαρχημένος άνθρωπος θα πετύχει στη ζωή ανεξάρτητα από τα εμπόδια".

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα