Η Ζόγια Πάπρικοβα: "Το καλό είναι μεταδοτικό"

Υπάρχει φόρμουλα του καλού; Υπάρχει καθολική συνταγή που μπορεί να μαλακώσει και την πιο σκληρή καρδιά; Στον αιώνα των υψηλών τεχνολογιών, της κλωνοποίησης ζωντανών οργανισμών, τη στιγμή που εμφανίζονται ισχυρισμοί ότι ανακαλύφθηκε φάρμακο της αιώνιας νιότης, ακόμα δεν έχει εφευρεθεί "γενικό βελτιωτικό". Παρ’ όλα αυτά σ’ όλες τις εποχές υπήρχαν άνθρωποι που με τα έργα τους "μόλυναν" τους άλλους με καλοσύνη.

Το λεπτό νήμα του καλού περνάει μέσω των γενιών και του βουλγαρικού γένους Πάπρικοβι. Η Ζόγια Πάπρικοβα είναι η κόρη της ήδη μακαρίτισσας Ντόνκα Πάπρικοβα, γνωστής ως η Βουλγάρα Μητέρα Τερέζα χάρη στη δραστήρια ανθρωπιστική της δραστηριότητα. Η Ζόγια Πάπρικοβα συνεχίζει επάξια το έργο της μητέρας της και τη λειτουργία του ιδρυμένου απ’ αυτή οίκου για ηλικιωμένους και μοναχικούς ανθρώπους "Ευσπλαχνία". Είναι ιδρύτρια και της λέσχης ηλικιωμένων διανοουμένων "Ασημένιο φθινόπωρο".

"Ας πούμε ότι πρόκειται για οικογενειακή παράδοση, γιατί ακόμα η γιαγιά μου που ήταν σύζυγος του στρατηγού Στέφαν Πάπρικοφ, ανέπτυσσε έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα", εξηγεί η Ζόγια Πάπρικοβα. "Ήταν επί πολλά χρόνια πρόεδρος ορφανοτροφείου. Η μητέρα μου επίσης θεωρούσε ότι οι άνθρωποι πρέπει από μικρά παιδιά να διδάσκονται αλληλοβοήθεια. Στην οικογένειά της ήταν πέντε πολύ δεμένες αδελφές. Θυμάμαι όταν η γιαγιά μου αρρώστησε βαριά πώς εμείς, τα εγγόνια, πηγαίναμε να της φέρουμε φαΐ, να τη βοηθήσουμε. Τέτοιες σχέσεις μεταξύ των γενιών διδάσκονταν στο σπίτι μας".

"Σήμερα η σύνδεση μεταξύ των γενιών σαν να έγινε πιο εύθραυστη", συνεχίζει η κα Πάπρικοβα. "Μάλλον επειδή ζούμε σε πιο δυναμικούς καιρούς και καταλαβαίνουμε σε κάποιο βαθμό τους νέους που αγωνίζονται να καταξιωθούν. Πιθανόν δεν τους φθάνει ο χρόνος, όμως η μητέρα μου έβρισκε λύση. Πρότεινε να καθιερωθεί μάθημα ηθικής στο σχολείο, για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά να σέβονται τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Το μάθημα αυτό πρέπει να συμπεριληφθεί στο σημερινό πρόγραμμα, γιατί η σύνδεση μεταξύ γενιών διαλύεται. Στη λέσχη "Ασημένιο φθινόπωρο" επίσης καταβάλλουμε προσπάθειες σ’ αυτή την κατεύθυνση και συναντιόμαστε με παιδιά από μερικά σχολεία. Η συμπαράσταση προς τους ηλικιωμένους και τα άτομα με ανάγκες είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί. Εγώ πολλά χρόνια ήμουν δίπλα στη μητέρα μου και ενθουσιάστηκα από τη δράση της. Ως νέος άνθρωπος όμως βέβαια δεν έπαιρνα τόσο κατάκαρδα την αποστολή της – να βοηθάει μοναχικούς και ηλικιωμένους στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Για μένα παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα άτομα που απομακρύνονται από την ενεργό δημιουργική δραστηριότητα, όμως θέλουν να ασχολούνται με κάτι, να προσελκυστούν σε μια τέτοια λέσχη. Διατηρώ επαφές με μουσικούς, ζωγράφους, ηθοποιούς. Πολλοί απ’ αυτούς μετά τη συνταξιοδότησή τους αισθάνονται μοναχικοί, δεν έχουν μέρος, όπου να επικοινωνούν. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα, όμως πριν δέκα χρόνια, όταν μου ήρθε η ιδέα για την ίδρυση αυτής της λέσχης, ακόμα δεν είχαν δικό τους χώρο επικοινωνία".

Η Ζόγια Πάπρικοβα συνδυάζει την εργασία με τους ηλικιωμένους ανθρώπους της λέσχης "Ασημένιο φθινόπωρο" με την επιστημονική της δραστηριότητα στην Ακαδημία Επιστημών Βουλγαρίας.

"Εκείνο που έμαθα από τη μητέρα μου είναι ότι πραγματικά ευτυχής αισθάνεται κανείς όταν δίνει κάτι από τον εαυτό του", λέει η Ζόγια Πάπρικοβα. "Έτσι προσδίδει νόημα στη ζωή του. Εγώ έχασα νωρίς το σύζυγό μου, όμως έχω δύο υπέροχα παιδιά με επαγγέλματα και οικογένειες. Έχω και τέσσερα εγγόνια. Τη δουλειά μου επίσης την αγαπώ πολύ. Εργάζομαι στην Ακαδημία Επιστημών Βουλγαρίας εδώ και 30 χρόνια. Είχα την τύχη να βρεθώ σε θαυμάσιο συναδελφικό περιβάλλον. Τι μου δίνουν τα μέλη της λέσχης; Θυμάμαι πολύ συχνά ένα περιστατικό. Μια από τις ηλικιωμένες κυρίες της λέσχης μου τηλεφώνησε και είπε: "Συγνώμη που σας τηλεφωνώ τόσο αργά, όμως αύριο επίκειται να εγχειριστώ και απλώς δεν έχω σε ποιον να αποταθώ. Προσευχηθείτε για μένα!" Την επομένη πήγα στην εκκλησία και άναψα κερί. Πέρασαν μερικές εβδομάδες και η γυναίκα ήρθε με μεγάλη ανθοδέσμη. Όλα είχαν περάσει καλά. Αν οι άνθρωποι είναι πιο ανεκτικοί, αν δείχνουν μεγαλύτερη συμπαράσταση ο ένας προς τον άλλο, νομίζω ότι η ζωή μας θα ήταν πιο ευχάριστη, γιατί σαν σύνολο καθόλου δεν είναι εύκολη. Όλοι διερχόμαστε κάποιες κρίσεις. Αν είμαστε πιο ανθρωπιστικοί, πιο ευαίσθητοι προς τον ξένο πόνο, ο κόσμος θα ήταν καλύτερο μέρος διαβίωσης. Η μητέρα μου κάποτε έλεγε ότι θα οργάνωνε «πάρτι της αγάπης», ενώ εμείς γελούσαμε και την προειδοποιούσαμε να προσέχει να μην την καταλάβουν λάθος. Εκείνη είχε υπόψη την αγάπη προς τον πλησίον που είναι κάτι ιερό".

Μια πιο εγωιστική στάση απέναντι στον κόσμο δεν θα έκανε τη ζωή της Ζόγιας Πάπρικοβα πιο εύκολη, απ’ ότι είναι σήμερα;

"Σε καμιά περίπτωση!" – είναι η κατηγορηματική της απάντηση. "Καμιά φορά βέβαια παραπονιέμαι που κουράζομαι, όμως τούτο είναι ευνόητο. Αφού σχολάσω από τη δουλειά, πηγαίνω στη λέσχη. Σχεδόν κάθε μέρα επιστρέφω αργά το σπίτι. Υπάρχουν στιγμές όταν η κούραση με κυριεύει. Τα χρόνια μου δεν είναι λίγα, αλλά αμέσως λέω:
"Καλά, θα γυρίσω σπίτι, θα διαβάσω, θα παρακολουθήσω τηλεόραση, όμως αυτά δεν γεμίζουν τη ζωή μου". Η φροντίδα για τους άλλους προσδίδει νόημα στη ζωή μου και παρατηρώ ότι οι εθελοντές που ασχολούνται με τη φιλανθρωπική δράση σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο. Πράγματι η φιλανθρωπική δραστηριότητα προσδίδει νόημα στη ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα περνούσε η ζωή μου, αν δεν υπήρχαν οι γέροι μου. Ορισμένοι μου λένε ότι η επικοινωνία με ηλικιωμένους ανθρώπους αφαιρεί ατομική ενέργεια, φορτώνει τον ψυχισμό. Δεν συμμερίζομαι απόλυτα αυτή την άποψη. Βέβαια, η επαφή με τους νέους είναι ευχάριστη, όμως δεν μπορούμε να παρατήσουμε τις μητέρες και τους πατέρες μας, από τους οποίους αντλούμε σοφία, γνώσεις, ιδέες. Σε τελευταία ανάλυση και εμείς θα γεράσουμε…", καταλήγει η Ζόγια Πάπρικοβα.

Μετάφραση: Έλλη Γκέκοβα

Διαδώστε

Η Ζόγια Πάπρικοβα: "Το καλό είναι μεταδοτικό"

Περισσότερα στην κατηγορία

Βουλγάρα με το διάσημο βραβείο Women in Tech Global Lifetime Achievement 2024

Το βιβλίο «Δέκα Μεγάλοι Φίλοι της Βουλγαρίας» μιλάει για ξένους με σημάδι στη βουλγαρική ιστορία

Όμορφο βουλγαρικό χριστουγεννιάτικο δέντρο λάμπει εκ νέου στο Μουσείο Βιομηχανίας του Σικάγου