«Νιώθαμε ότι κάτι θα συμβεί, όμως δεν μας περνούσε από το νου ότι όλο το σύστημα θα καταρρεύσει σαν πύργος από άμμο!», λέει ο συνάδελφος ειδησεογράφος Ραντοσλάβ Ντίκοφ. Παρόμοια με την πλειοψηφία των Βούλγαρων και εκείνος θυμάται τα στιγμιότυπα από την ανατροπή του Τόντορ Ζίβκοφ στην ολομέλεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας που μεταδόθηκαν από την κρατική τηλεόραση. Ανάμεσα στα κομματικά στελέχη διακρινόταν η μορφή του απομακρυθέντος αρχηγού που σαν να είχε πετρώσει. Ο Ραντοσλάβ θυμάται πώς χίμιξε προς το τηλέφωνο και άρχισε να τηλεφωνεί στους φίλους του, για να πειστεί ότι δεν πρόκειται για όνειρο.
«Για μένα αυτή ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος δημιουργικής εργασίας», θυμάται ο Βεντσισλάβ Νικόλοφ και αναφέρει: «Γύρισα στη Βουλγαρία ακριβώς την ημέρα όταν πυρπολήθηκε ο πρώην Κομματικός Οίκος. Αμέσως έστειλα ανταπόκριση. Καμιά φορά μου ζητούσαν αστραπιαία ενημέρωση για εκείνο που συνέβαινε, ενώ στη Βουλγαρία τα πράγματα άλλαζαν πολύ δυναμικά. Κατόρθωσα να πάρω συνεντεύξεις από ηγετικές προσωπικότητες στην πολιτική μας ζωή. Τότε οι πολίτες είχαν τεράστιες προσδοκίες. Ακολούθησε όμως η απογοήτευση, γιατί στην επιφάνεια επέπλευσε ο βρώμικος αφρός της κοινωνίας που κατέλαβε την οικονομική εξουσία. Τι χάσαμε; Χάσαμε εκείνη την άνεση του γουρουνιού που γνωρίζει ότι θα έχει να φάει τρεις φορές την ημέρα. Στην περίοδο του ολοκληρωτισμού ο καθένας είχε να φάει τρεις φορές την ημέρα. Δεν υπήρχε ακραία φτώχεια, υπήρχε κάποια ασφάλεια. Ταυτόχρονα όμως κερδίσαμε κάτι πολύ σημαντικό – τη δυνατότητα να μιλάμε ελεύθερα, να έχουμε άλλου είδους ελπίδες και αυταπάτες ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν και δεν θα μείνουμε αδρανείς, όπως στα χρόνια του σοσιαλισμού. Οι άνθρωποι της γενιάς μου είχαν συνηθίσει άλλοι να αποφασίζουν για μας, άσχετα από το τι σκεπτόμαστε εμείς. Ελπίζω ότι τα παιδιά μας, τα οποία δεν θυμούνται ή δεν έχουν ζήσει σ’ εκείνη την εποχή, θα έχουν άλλη νοοτροπία και θα είναι πραγματικοί, δημοκρατικοί Ευρωπαίοι.»
«Μας δίδασκαν να κάνουμε συμβιβασμούς, στην πράξη μας είχαν μάθει ότι ο συμβιβασμός είναι νόμος», λέει η Αλμπένα. «Είχε καθιερωθεί ως κανόνας να κάνει κανείς συμβιβασμό με την ίδια συνείδηση και την ίδια γνώμη του. Γι’ αυτό όλοι όσοι γεννηθήκαμε εκείνη την εποχή, είμαστε σε έναν ή άλλο βαθμό παραμορφωμένοι και τώρα διανύουμε το δύσκολο δρόμο προς τον εαυτό μας και τον πραγματικό μας «εγώ». Για τη γενιά μας η δεκαετία του '90 είναι σημαδεμένη από το χωρισμό. Οι φίλοι μου μαζικά αναχώρησαν στο εξωτερικό και έτσι χώρισα με τους πιο οικείους μου ανθρώπους. Τώρα όμως, δηλαδή σε 20 χρόνια, βλέπω ότι έχουν τα ίδια προβλήματα που έχουμε και εμείς, γιατί η καθημερινότητα μας δεν διαφέρει. Για μένα σ’ όλα εκείνα τα χρόνια δεν έγιναν κάποιες ιδιαίτερες αλλαγές. Όπως πριν εργάζομαι αρκετά και δεν λαμβάνω αρκετή αμοιβή, όπως και πριν δυσκολεύομαι να εξασφαλίσω τη μόρφωση των τριών παιδιών μου. Τι κερδίσαμε; Τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε. Λίγο ή πολύ αισθανόμαστε μέρος του κόσμου. Αποκτήσαμε και τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε τα όρια μέσα μας. Και αυτή η εσωτερική χειραφέτηση έγινε δυνατή χάρη στις αλλαγές μετά τις 10 Νοεμβρίου», επισημαίνει η Αλμπένα Μπέζοφσκα.
Την 1η Νοεμβρίου όλοι οι Βούλγαροι σημειώνουν την Ημέρα των Βούλγαρων Εθνεγερτών. Οι εθνεγέρτες είναι έντονες προσωπικότητες με ξεκάθαρη κοσμοθεωρία και κατανόηση για τα πράγματα που είναι καλά για το σύνολο. Ταυτόχρονα πρόκειται για προσωπικότητες..
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ρούμεν Ράντεβ και από το υπουργείο Εξωτερικών εξέφρασαν συλληπητήρια στον λαό της Ισπανίας με αφορμή τις πλημμύρες που πήραν δεκάδες θύματα. Μόνο στην αυτόνομη περιοχή της Βαλένσια την ζωή τους έχασαν 92 άτομα. 1 άτομο..
Στις 31 Οκτωβρίου σημειώνουμε την Διεθνή Ημέρα Μαύρης Θάλασσας. Σαν σήμερα το 1996 η Βουλγαρία, η Γεωργία, η Ρουμανία, η Ουκρανία, η Ρωσία και η Τουρκία υπέγραψαν Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης για την Ανάκαμψη και την Διαφύλαξη της Μαύρης Θάλασσας...
Σποραδικές νεφώσεις
Αίθριος