Το ντοκιμαντέρ "Μετανάστες" παρουσιάζει την ιστορία των συμπατριωτών μας στην Ισπανία

Στις 12 Οκτωβρίου στην Βουλγαρική Еθνική Тαινιοθήκη στη Σόφια έγινε η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ "Μετανάστες". Σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας είναι ο Αντρέι Αλταπαρμάκοφ. Το έργο του παρουσιάζει την ζωή των Βουλγάρων μεταναστών στην Ισπανία κατά τα δύσκολα χρόνια της βουλγαρικής μεταβατικής περιόδου.

"Ήξερα από πριν τους δύο από τους πρωταγωνιστές στη ταινία, τον Μίτκο και την Γίοβκα", λέει σε συνέντευξη για την ΒΡ ο σκηνοθέτης Αντρέι Αλταπαρμάκοφ. "Δεν θα ξεχάσω όταν πριν 8 χρόνια τους αποχαιρέτησα στην στάση λεωφορείου πριν το ταξίδι τους στη Ισπανία. Η Γιοβκα ήταν έγκυος στον έβδομο μήνα. Στο λεωφορείο μαζί τους ταξίδευαν κυρίως νεαροί άνθρωποι, Βούλγαροι ηλικίας 18-24 ετών. Όλοι με μεγάλες βαλίτσες και αποσκευές , κάτι το οποίο έδειχνε ότι, δεν είναι τουρίστες που πάνε εκδρομή, αλλά έχουν πάρει μια αιτιολογημένη απόφαση να εγκαταλείψουν τη Βουλγαρία".

Ήταν η πιο κρίσιμη περίοδος για την χώρα μας, όταν μεγάλος αριθμός των συμπατριωτών μας μετανάστεψαν στη Ισπανία, στις ΗΠΑ ακόμα στη Αυστραλία. Η νεαρή οικογένεια πέρασε τους πρώτους δύσκολους μήνες στην άγνωστη χώρα. Ένα-δύο χρόνια αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Βαλένθια, ενώ ο Αντρει Αλταπαρμάκοφ καταλαβαίνει ότι η ιστορία τους μπορεί να γίνει βάση μιας ενδιαφέρουσας ταινίας.

Στην Βαλένθια ο σκηνοθέτης γνωρίζει και άλλους Βούλγαρους με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες και έτσι αποφασίζει να πλουτίσει το σενάριο και να παρουσιάσει την ζωή και τους συγκρούσεις στην νέα πραγματικότητα. Τότε εμφανίζονται και οι Ισπανοί πρωταγωνιστές. Με τον τρόπο αυτό η ιστορία μιας βουλγαρικής οικογένειας μεταναστών μετατρέπεται σε ιστορία μερικών Βουλγάρων και Ισπανών.

"Μια και έγινε γνωστό ότι όλοι Βούλγαροι πρωταγωνιστές της ταινίας έχουν δίπλα τους μια ισπανική οικογένεια ή ένα Ισπανό, ο οποίος ολόκαρδα τους βοήθησε να προσαρμοσθούν στις συνθήκες στην Ισπανία", μας αφηγείται ο Αλταπαρμάκοφ. "Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε μέχρι πόσο μπορεί ο Βούλγαρος, αναζητώντας καλύτερη ζωή, να πετύχει ψυχολογική ισορροπία", συνεχίζει ο ίδιος. "Μια και αυτό καθόλου δεν είναι εύκολα. Όπως λέει μια από τις πρωταγωνίστριες μας "Μπορώ να διαμοιράσω με τις φίλες μου τα πράγματα της ζωής , αλλά όχι και τις αναμνήσεις μου".

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο μεγάλος πόνος και η νοσταλγία των πρωταγωνιστών είναι μια πληγή, που δεν θεραπεύεται, δεν κλείνει ολόκληρη ζωή. Δεν είναι μικρότερο το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη προς τα παιδιά των μεταναστών - την γενιά, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ισπανία. Ο ίδιος γύρισε σε ταινία το γυρισμό των δυο παιδιών του Μίτκο και της Γιόβκα στην πατρίδα. Τα αγόρια δεν ήξεραν την γλώσσα, αλλά σε ένα μήνα μιλούσαν μόνο βουλγαρικά.

"Είναι μια ενδιαφέρουσα γενιά. Δεν ξέρω πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά και εάν θα έχουν στην καρδιά τους τη Βουλγαρία, ως πατρίδα τους. Η θα προσαρμοσθούν και συνηθίσουν έτσι, ώστε να αισθάνονται Ισπανοί. Θα δείξει το μέλλον", καταλήγει ο ίδιος.

Όταν γυρίσατε την ταινία τι σας έκανε ιδιαίτερα εντύπωση; Είναι άραγε οι συμπατριώτες μας αυτές σαν δέντρα χωρίς ρίζες;
"Όλοι έχουν τις ρίζες τους. Πολύ συναισθηματικά μιλούσαν για τη Βουλγαρία. Βλέπουν όλο και συχνότερα, όταν πάρουν την άδεια τους να έρχονται εδώ. Ίσως και αυτά τα συναισθήματα του ενώνουν. Ζουν φιλικά, πηγαίνουν στα σπίτια τους, μαζί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά. Το καλοκαίρι όταν έχουν δυνατότητα κάνουν πικνίκ".
Ο σκηνοθέτης εντυπωσιάζεται από την ανταπόκριση και την ανθρωπιά των Ισπανών: "Οι ίδιοι πέρασαν αυτό το δύσκολο δρόμο", δηλώνει ο σκηνοθέτης. "Γιατί και η Ισπανία μετά το Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο ή το Β' Παγκόσμιο πόλεμο είχε δύσκολο οικονομικό δρόμο ανάπτυξης. Πολλοί μετανάστευσαν στη Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία. Πήγαιναν στο εξωτερικό για να βρουν δουλεία για ένα, δυο, τρία, πέντε χρόνια, αλλά γύριζαν με τα λίγα χρήματα που κέρδισαν για να αναπτύξουν δικές τους επιχειρήσεις. Ίσως στους νεαρούς βουλγάρους βλέπουν την δική τους ζωή, τα μεταναστευτικά τους χρόνια και για αυτό θέλουν να τους βοηθήσουν".

Ο Αλταπαρμάκοφ είναι εντυπωσιασμένος από τη τάση των Ισπανών - να κάνουν καλό χωρίς την επιθυμία της ανταπόδοσης. Γι' αυτό ανιδιοτελώς βοηθούν τους Βούλγαρους, θεωρεί ο σκηνοθέτης. Θα λέγαμε ότι για να αισθάνονται οι πρωταγωνιστές της ταινίας πλήρεις άνθρωποι αυτό οφείλεται στη ανθρωπιά των ισπανών, οι οποίοι τους βοήθησαν.
Ίσως η μοίρα των Βούλγαρων και των Ισπανών μεταναστών είναι η ίδια, αλλά υπάρχει κάποια διαφορά.

"Μάλιστα ίσως γιατί οι Ισπανοί ήξεραν ότι η κρίση θα περάσει και μεταναστεύουν για οικονομικούς λόγους και ξέρουν ότι θα γυρίσουν. Οι Βούλγαροι όμως δηλώνουν κατηγορηματικά ότι αναχωρούν και ίσως στα γεράματα τους θα σκεφθούν ένα θα γυρίσουν στην πατρίδα. Τίποτα δεν άλλαξε στην Βουλγαρία Η γραφειοκρατία είναι ίδια, ομολογούν οι Βούλγαροι μετανάστες. Παντού ζητούν δωροδοκία, όταν πρέπει να βγάλουν χαρτιά από τις υπηρεσίες.

Ποιος ο λόγος να κάνετε την πρεμιέρα στις 12 Οκτωβρίου;
"Διαλέξαμε την πρώτη προβολή της ταινίας επίτηδες τότε. Η Βουλγαρική Εθνική Ταινιοθήκη έχει μια πολύ καλή παράδοση - εορτάζει τις εθνικές γιορτές των κρατών της ΕΕ με προβολή κάποιας καλής ταινίας της αντίστοιχης χώρας. Γι' αυτό απευθυνθήκαμε προς τον διευθυντή της ταινιοθήκης με πρόταση πριν την ισπανική κινηματογραφική ταινία να κάνουμε την πρεμιέρα το δικό μας έργο ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι συνδεδεμένο με τη Ισπανία. Και ο ίδιος δέχθηκε την πρόταση μας".

Παρουσιάζοντας το ντοκιμαντέρ στο κοινό πριν την προβολή της ταινίας, ο Αντρέι Αλταμπαρμάκοφ είπε τα εξής: "Έτσι όπως πριν 500 χρόνια ο Χριστόφορος Κολόμβος θαλασσοπόρος και εξερευνητής, ο οποίος ξεκίνησε με τους ναυτικούς του για να ανακαλύψει δρόμο από τα δυτικά για την Ινδία, αλλά ανακάλυψαν τον
Νέο Κόσμο, έτσι οι Βούλγαροι, εγκαταλείποντας την Βουλγαρία, μακάρι να ανακαλύψουν το δικό τους Νέο Κόσμο και να προσαρμοσθούν, να ζουν και να βρουν μια επαγγελματική αποκατάσταση στο νέο κόσμο. Αλλά ας γυρίσουν κάποτε στην Βουλγαρία".

Για την δυνατή συναισθηματική επίδραση του ντοκιμαντέρ "Μετανάστες" συμβάλλει και η επιλογή της μουσικής. Στην αρχή η άποψη ήταν η μουσική να είναι ισπανική, αλλά κατά την διάρκεια του μοντάζ της τραβηγμένης ταινίας κάπως επιβλήθηκε ένα από τα πιο εμβληματικά βουλγαρικά τραγούδια, πολύ αγαπημένο για κάθε Βούλγαρο "Όμορφο είσαι, το δάσος μου". Μια παραλλαγή της μελωδίας σε ερμηνεία κιθάρας θα ακούσουμε και εμείς αμέσως τώρα.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Διαδώστε

Το ντοκιμαντέρ "Μετανάστες" παρουσιάζει την ιστορία των συμπατριωτών μας στην Ισπανία

Περισσότερα στην κατηγορία

Η ταινία «Θρίαμβος» κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο 42ο Φεστιβάλ Βουλγαρικού Κινηματογράφου «Χρυσό ρόδο»

Η Βουλγαρία συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών

Ρουμάνοι ζωγράφοι φωνάζουν Li-ber-ta-te! στην Βουλγαρία